Άραγε πόσο μας ενδιαφέρει ο προπονητής- δάσκαλος του παιδιού μας;
Η πάλη:
γυμνάζει με τον πιο αρμονικό τρόπο όλο το σώμα
βελτιώνει την αερόβια και την αναερόβια ικανότητα
διαμορφώνει ατομικές και συλλογικές αξίες και πρότυπα ζωής και γενικά λειτουργεί ως το καλύτερο “φάρμακο” σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
ως ατομικό άθλημα, με τους κανόνες διεξαγωγής του, αναπτύσσει τον κοινωνικό τρόπο σκέψης.
αναπτύσσει άριστα τα αντανακλαστικά.
με τη συχνή εναλλαγή συναισθημάτων, απαιτεί και διαμορφώνει χαρακτήρες που διακρίνονται για την αυτοκυριαρχία, την αυτογνωσία, την αυτοσυγκέντρωση, την αυτοπειθαρχία, τη συνεργασία, το ομαδικό πνεύμα, τη θέληση, την υπευθυνότητα, την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος
δεν είναι άθλημα σωματικής βίας και δεν υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, εκτός από αυτούς που διαμορφώνει ο καθένας ξεχωριστά.
Όλα αυτά τα κάνει η πάλη; Όλα αυτά τα κάνει ο αθλητισμός;
Ναι αλλά…… και ο προπονητής;
……πόσο μας ενδιαφέρει ο προπονητής- δάσκαλος του παιδιού μας;
Με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα κι αν επιλέξετε τελικά ν’ ασχοληθεί το παιδί σας, να θυμάστε ότι αποφασιστικό ρόλο στο να την αγαπήσει ή να την απορρίψει παίζει ο δάσκαλος- προπονητής.
Η παιδαγωγική και διδακτική ικανότητα είναι απαραίτητα στοιχεία για έναν προπονητή- δάσκαλο προκειμένου να εξασφαλίζεται το ενδιαφέρον και η προσεκτική παρακολούθηση των παιδιών, ο σωστός χειρισμός των διάφορων ανταγωνισμών και διαμαχών που προκύπτουν, αλλά και η γενικότερη καλή ατμόσφαιρα και πολύπλευρη διδασκαλία που πρέπει να παρέχεται στα παιδιά.
Το ότι δεν υπάρχει σπουδαιότερη τέχνη και δυσκολότερη επιστήμη από την αγωγή των νέων είναι αποδεκτό όχι μόνο στη σημερινή εποχή αλλά και ανά τους αιώνες.
Ένας συνετός δάσκαλος- προπονητής στην άσκηση του έργου, χρησιμοποιεί όλα τα παιδαγωγικά μέσα ανάλογα με την περίσταση. Η ενθάρρυνση και ο έπαινος, η συμβουλή και η παρατήρηση, ο έλεγχος και η επίπληξη, η επιείκεια και η αυστηρότητα, η σιωπή, ο διάλογος, η αγάπη και η πειθώ μπορούν να βοηθήσουν στην επιτυχία.
Απαραίτητο και επιβεβλημένο θεωρείται το τρίπτυχο συνεργασίας μεταξύ παιδιού, γονέα και προπονητή- δάσκαλου.
Ο σημαντικός ρόλος που διαδραματίζεται από το είδος και το περιεχόμενο της σχέσης του τριπτύχου προπονητή- δασκάλου, γονέα και παιδιού- αθλητή τόσο για τη συνολική πρόοδο του παιδιού (γνωστική, συναισθηματική και ψυχοκινητική), όσο και για τους δασκάλους- προπονητές και γονείς είναι ιδιαιτέρως σημαντικός.
Η σχέση αυτή γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη και σύνθετη όταν ο δάσκαλος- προπονητής καλείται να συνεργαστεί με γονείς παιδιών με δυσκολίες, που απορρέουν είτε από ενδογενή είτε από εξωγενή αίτια. Ο δάσκαλος πρέπει να «παίξει» με επιτυχία το ρόλο του «συμβούλου», βοηθώντας ουσιαστικά τους γονείς και τα παιδιά.
Ο προσανατολισμός του να είναι οικογενειοκεντρικός. Δημιουργεί κλίμα αποδοχής, ασφάλειας και εμπιστοσύνης, συνεργάζεται με τους γονείς για να βρούνε από κοινού στόχους. Μπορεί να διακρίνει τα θετικά στοιχεία σε μια κατάσταση και να τα αναδεικνύει.
Γνωρίζει τα στάδια ωρίμανσης και μπορεί να αναγνωρίζει σε ποιο στάδιο βρίσκεται τώρα η οικογένεια, χρησιμοποιεί γλώσσα επικοινωνίας εύληπτη για τους γονείς, είναι ειλικρινής με διάκριση, ρωτάει χωρίς να προσβάλλει, εμπλέκει και τους δύο γονείς στη συνεργασία, στοχεύει να κατευθύνει τους γονείς να πάρουν δύναμη από το παιδί τους και να εκτιμήσουν τον τρόπο που αντεπεξέρχεται στις προκλήσεις, έχει πάντα κατά νου ότι η οικογένεια είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς του παιδιού.
Ο αποτελεσματικός προπονητής -δάσκαλος διαθέτει χαρακτηριστικά, όπως: γνωρίζει καλά το αντικείμενο που διδάσκει, έχει χιούμορ, είναι ευέλικτος, οργανώνει σωστά την ομάδα- τάξη και το χρόνο διδασκαλίας, είναι δίκαιος, γνωρίζει τις ανάγκες των μαθητών, παρέχει ανατροφοδότηση, δείχνει ενθουσιασμό, κοινοποιεί τους στόχους, είναι επικοινωνιακός και αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους μαθητές.
Εμείς τελικά τι θέλουμε;
Πολλοί από εμάς ονειρεύονται την πιθανότητα το παιδί μας να έχει οικονομικό όφελος, «να σωθεί» από την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό. Σε συνθήκες απαξίωσης της εκπαίδευσης, της ανεργίας και εν μέσω οικονομικής κρίσης η «αποκατάσταση» του παιδιού μέσα από τον αθλητισμό αρχίζει να είναι για εμάς τους γονείς (ευτυχώς όχι για τους περισσότερους… ακόμη) ένα ενδεχόμενο.
Κάποιοι άλλοι ονειρεύονται ότι η απασχόληση των παιδιών τους με τον αθλητισμό θα τους χαρίσει σωματική και ψυχική υγεία.
Τελικά εμείς οι γονείς αποφασίζομαι για το τι ακριβώς θέλουμε..……
Χίλια χρόνια μετά από τώρα δε θα έχει σημασία πώς ήταν ο τραπεζικός μου λογαριασμός, το μέγεθος του σπιτιού που έμενα, ή το είδος του αυτοκινήτου που οδηγούσα…αλλά ο κόσμος ίσως θα μου φαινόταν διαφορετικός επειδή υπήρξα σημαντικός στη ζωή ενός παιδιού. «Kathy Davis»
Για τον ΑΠΣ Τρίκαλα
Νίκος Τσιακάρας