Με την ψυχή μας προσηλωμένη προσευχητικώς στην Ανάσταση του Χριστού, όχι ως απόηχος γεγονότων, αλλά ως ήχος ακατάπαυστος και παιάνας εσαεί νικητήριος, το “Χριστός Ανέστη”, ας κυριαρχεί μέσα μας, “το Πάσχα του Θεού”! (Οδυσσέας Ελύτης).
“Όλοι, νεκροί και ζωντανοί, γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής. Στην κεφαλή του τραπεζιού ο Αναστάς Χριστός!” (Ιάσων Δεπούντης)
“Η Αγάπη, η ζωή, η σταύρωση, η ανάσταση λειτουργούν πιο θεϊκά, πιο ανθρώπινα. Ο σταυρός γίνεται πιο ελαφρύς, πιο ανθισμένος. Ανάσταση η κάθε μέρα! Ανάσταση η κάθε ώρα! Η κάθε μας ανάσα Ανάσταση!” (Μηνάς Γ. Χατζηαντωνίου, Κάθε Πάσχα)
“Τὸ ἔαρ συνεορτάζει μετὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ φύσις συναγάλλεται μετὰ τῆς πίστεως. Ἡ Ἄνοιξις, ὡς ἄλλη μυροφόρος, ὡς τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας ἀδελφή, κηρύσσει διὰ μυρίων στομάτων ὅτι “ἑώρακε τὸν Κύριον”.” (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Το Πάσχα)
Στην ευλογημένη Πασχάλιο περίοδο που διανύουμε, η Ορθόδοξος Εκκλησία συμπεριέλαβε την εορτή του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, πολιούχου, προστάτου και εφόρου του Καθεδρικού Ναού Στοκχόλμης. “Γεώργιος, ὁ δοξασμένος ἀριστέας τοῦ μεγάλου βασιλέως καὶ Θεοῦ· Γεώργιος, ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν καὶ πολὺς εἰς τὰ θαύματα· Γεώργιος, ὁ μέγας στεφανίτης τῶν μαρτύρων καὶ τροπαιοφόρος κατὰ τοῦ διαβόλου μαχητής.” (Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ)
“Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τα χαρίσματα, με τα οποία τόν προίκισε ο Θεός! Το παράστημά του; Τη λεβεντιά του; Την στρατηγική ευφυΐα του; Τον ηρωϊσμό του στα πεδία των μαχών, που σύντομα τον ανύψωσαν στα υψηλότερα αξιώματα του Ρωμαϊκού στρατού; Ο Γεώργιος ήταν στρατιώτης του Χριστού ακαταμάχητος! Χάριν του Βασιλέως των όλων Χριστού, δεν δίστασε να θυσιάσει, όχι μόνον το υψηλό αξίωμά του, και την ανθρώπινη δόξα, αλλά και αυτή την ζωή του.” (Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας)
Η ακλόνητη πίστη του Αγίου Γεωργίου στον Θεό λειτούργησε καταλυτικά για το περιβάλλον του. Οι αξιωματικοί του, Πρωτολέων και Ανατόλιος, μαζί με χίλιους στρατιώτες, ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και αποκεφαλίστηκαν. Η σύζυγος του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, επίσης, ομολόγησε το Χριστό και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Ο μάγος Αθανάσιος που προσπάθησε να δηλητηριάσει τον άγιο, μεταμελήθηκε και μαρτύρησε. Ένα ολόκληρο πλήθος πίστεψε στο Χριστό, την ημέρα του αποκεφαλισμού του αγίου, και συνεορτάζουν με τόν “γενναίον εν Μάρτυσι αθλοφόρον Γεώργιον”.
Γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος: “Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να εξηγηθεί, πως εύρισκαν τη δύναμη αθώα πρόσωπα, να αντέχουν τα συνεχή βασανιστήρια, αλλά και να αντιμετωπίζουν το θάνατο με τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν. Το φαινόμενο παραμένει υπεράνω πάσης εξηγήσεως. Μόνον με τη δύναμη της πίστεως μπορεί να εξηγηθεί. Το πρόσωπό τους έλαμπε από αγαλλίαση, σαν να μην ήταν αυτοί οι βασανιζόμενοι Μάρτυρες, αλλά οι νικηφόροι αθλητές, που χαίρονταν για τη νίκη τους “σκιρτώντες και υπεραγαλλόμενοι”.” (Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας)
“Κι όσο τους “φραγγέλωναν” , τόσοι εκείνοι ένιωθαν ελεύθεροι … αδέσμευτοι… ανεξάρτητοι!!! Ούτε οι απειλές… ούτε οι κατάρες… ούτε η λεκτική βία… ούτε ακόμη κι αυτή η σωματική κακοποίηση, ήταν σε θέση να κάμψουν το φρόνημα τους.” (π. Γεώργιος Πετράκης)
“Ὁ ἅγιος Φιλούμενος, ὁ νέος ἱερομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ὅταν ζοῦσε ἔλεγε, ἕνα μαρτύριο μόνο θά μᾶς σώσει.” (Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ρ. Ζουμής)
“Όσο Σε λιώνουν Ανθέ, τόσο πιο πολύ μυρίζεις πλατιά.” (Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, Ποιητική Συλλογή Κούρος και Κόρη)
“Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν γυιός μάρτυρος. Ὁ πατέρας του Γερόντιος μαρτύρησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἴδιος ἦταν σέ μικρή ἡλικία. Ἡ μητέρα του τόν ἔπαιρνε ἀπό τό χέρι καί πήγαιναν στόν τάφο τοῦ πατέρα του. Ἐκεῖ γονάτιζαν καί προσευχόντουσαν καί οἱ δύο μαζί. Ἔτσι μεγάλωσε ὁ ἅγιος, τέτοια βιώματα εἶχε καί ἀπέκτησε, σάν τούς γονεῖς του, ἡρωϊκό φρόνημα. Ἡ μητέρα του ἁγία Πολυχρονία, δέν τοῦ ἔδωσε μόνο τό γάλα της. Τόν πότισε μέ τά νάματα τῆς πίστεως, μέ τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.” (Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ρ. Ζουμής)
“Ο Γεώργιος από τη μικρή του ηλικία φλεγόταν απ᾽ τον άγιο πόθο ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να γίνει κι’ αυτός ένας μάρτυρας του Χριστού.” (+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Μυρίπνοα άνθη)
“Αν και προήρχετο από οικογένεια με ευχέρεια οικονομική και κατείχε στρατιωτικό αξίωμα, εντούτοις απαρνήθηκε όλες τις εγκόσμιες δόξες και πολέμησε το ψέμα, την πλάνη και την ειδωλολατρία. Ο Άγιος Γεώργιος μέσα σε αυτόν τον ζόφο της πλάνης, όρθωσε το ανάστημά του και ομολόγησε τον Αναστάντα εκ νεκρών Ιησού Χριστό, ως Κύριο και Θεό του.” (Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος)
Όταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός, υπέρμαχος της ειδωλολατρίας, στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής θρησκείας, κάλεσε τους στρατηγούς του, το 303 μ.Χ., στην πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, ζητώντας τους, να εξαπολύσουν συστηματικό διωγμό κατά των χριστιανών.
Στις συναντήσεις αυτές, έδωσε το παρών και ο 28χρονος τότε στρατηλάτης Γεώργιος, διακεκριμένος για την ανδρεία του στις μάχες, ο οποίος, αφού πρώτα διένειμε την περιουσία του στους φτωχούς, διεκήρυξε με παρρησία, ενώπιον του αυτοκράτορος, την πίστη του στον Χριστό και τον επέπληξε για την ωμότητά του εναντίον των Χριστιανών και για την πλάνη των ειδώλων.
Παραμένοντας ακλόνητος στην ομολογία της πίστης του, απορρίπτοντας τιμές και αξιώματα που του προσεφέρθησαν, με την προϋπόθεση ότι θα θυσίαζε στα είδωλα, ο Γεώργιος υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία απέδειξαν την πνευματική του ανδρεία και φανέρωσαν την σωστική και θαυματουργική Θεία Χάρη στους ανθρώπους της εποχής του και διαχρονικά.
Ελάμβανε δύναμη από τους λόγους του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: “Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; ἀλλ᾽ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.” (Ρωμ. 8, 35, 37)
Οργισμένος ο Διοκλητιανός, διέταξε αρχικώς να τον κλείσουν στη φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια σε ένα ξύλο και να βάλουν πάνω στο στήθος του μια βαριά πέτρα. Εξαιτίας του ότι ο άγιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, ο αυτοκράτορας διέταξε, να τον δέσουν σ᾽ ένα μεγάλο τροχό με κοφτερές λεπίδες, οι οποίες στράβωσαν αμέσως, χωρίς να πληγώσουν τον άγιο, άγγελος δε Κυρίου τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του τροχού.
Ο Γεώργιος παρουσιάστηκε ακολούθως στον Διοκλητιανό. Μόλις τον είδε, έμεινε έκθαμβος και διέταξε, να γεμίσουν ένα λάκκο με ασβέστη και αφού ρίξουν μέσα τον άγιο, να τον αφήσουν εκεί τρεις μέρες, για να διαλυθούν ακόμη και τα οστά του. Μετά από τρεις μέρες, προς μεγάλη τους έκπληξη, οι δήμιοι βρήκαν τον Γεώργιο ανέπαφο, μέσα στον ασβέστη, όρθιο, σε στάση προσευχής.
Ο Διοκλητιανός πίστεψε τότε ότι ο Γεώργιος σώθηκε, χάρη στις μαντικές τέχνες που γνώριζε, γι᾽ αυτό και διέταξε, να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια, με σιδερένια καρφιά, εξαναγκάζοντάς τον να περπατήσει μ᾽ αυτά, πράγμα το οποίο ο άγιος έπραξε, χωρίς καμία φθορά στα πέλματά του.
Εξοργισμένος ο αυτοκράτορας, διέταξε να μαστιγώσουν τον άγιο. Μετά το νέο μαρτύριο, εμφανίστηκε στον Διοκλητιανό, χωρίς κανένα σημάδι από πληγές.
Κάλεσε τότε τον μάγο Αθανάσιο, για να λύσει τα “μάγια” του Γεωργίου. Ήλθε, λοιπόν ο μάγος, κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία με δηλητήριο, τα οποία προκαλούσαν σφοδρή ψυχική διαταραχή και θάνατο. Ο άγιος ήπιε και τα δύο δηλητήρια και δεν έπαθε απολύτως τίποτε.
Οδηγήθηκε και πάλι στη φυλακή. Το ίδιο βράδυ είδε το Χριστό, που του προανήγγειλε, ότι θα λάβει το στεφάνι του μαρτυρίου.
Την επομένη, 23 Απριλίου 303, ο Διοκλητιανός πρότεινε στον άγιο, να πάνε μαζί στο ναό του Απόλλωνος, για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο άγιος στο ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και προσευχήθηκε, να διαλυθεί το είδωλο, όπερ και εγένετο, προκαλώντας, επίσης, και την νεκρανάσταση αρχαίου νεκρού.
Θυμωμένος ο Αυτοκράτορας, διέταξε τον αποκεφαλισμό του αγίου. Ο πιστός υπηρέτης του αγίου, Πασικράτης, παρέλαβε το ιερό λείψανο του πολύαθλου μάρτυρος και το μετέφερε στην πατρίδα της μητέρας του, την Λύδδα της Παλαιστίνης, όπου ενεταφιάσθη.
Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, το χαριτόβρυτο λείψανο κατετέθη σε μεγαλόπρεπη βασιλική, που ανηγέρθη προς τιμήν του, στην ίδια πόλη.
Ας θέσουμε σήμερα το ερώτημα στον εαυτό μας, αν όντως αισθανόμαστε την θερμή πίστη του σήμερον τιμωμένου αγίου και των λοιπών μαρτύρων και πρώην ειδωλολατρών; Ο ιερός Χρυσόστομος διδάσκει: “τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος”. Ας μιμηθούμε, λοιπόν, την χριστομίμητη ζωή, τους αθλητικούς αγώνες, την πίστη και ομολογία του αγίου μας, του ένδοξου μεγαλομάρτυρος, του του Χριστού οπλίτου Γεωργίου!