Ιστορίες καθημερινότητας που κτυπούν και την δική μας πόρτα.Ο Γιώργος που πέταξε μεσημέρι τη σακούλα σκουπιδιών στον κάδο, επειδή γύρισε κουρασμένος το βράδυ και βαριόταν , ο Γιάννης που έδωσε λιγότερα χρήματα στον υδραυλικό, αφού συμφώνησε να μην του κόψει απόδειξη, η Μαρία με το ποδήλατο της που περνάει συχνά με κόκκινο και όταν βιάζεται ανεβαίνει στους πεζόδρομους ,στις πλατείες και οδηγεί αντίθετα στους μονόδρομους για να φτάσει πιο γρήγορα. Μια βόλτα στο χωριό και σε όλη τη διαδρομή διάσπαρτα μικρά σκουπίδια που κάποιοι κουράστηκαν να τα κουβαλήσουν μέχρι τον κάδο ή νόμιζαν ότι θα το κάνουν άλλοι για εκείνους.Την ίδια στιγμή το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμίζουν με επικριτικά σχόλια και φωτογραφίες που συχνά πλημμυρίζουν από εμπάθεια.
Το σίγουρο είναι πως όλοι έχουμε άποψη, η οποία μάλιστα θεωρούμε πως είναι και σωστή. Έτσι κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα ,για τα πεταμένα δικά μας σκουπίδια ,τους κάδους που εμείς ξεχειλίζουμε, τα τροχαία ατυχήματα που εμείς προκαλούμε και ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι που δεν έχει όρια. Εντοπίζουμε στην στιγμή τα λάθη των διπλανών, τις άτυχες στιγμές γνωστών ή αγνώστων , τις δημόσιες τοποθετήσεις όσων ασχολούνται με τα κοινά ,στήνουμε λαϊκά δικαστήρια και με απαράμιλλη(περισσή) ευκολία τους καταδικάζουμε. Επικρίνουμε κάθε αρχή ,οργανισμό, φορέα αλλά ποτέ τον ίδιο μας τον εαυτό. Άλλωστε η αυτοκριτική είναι μια επίπονη διαδικασία, γι΄αυτό προτιμούμε τον εύκολο δρόμο της κριτικής των πάντων.
Ζούμε στην χώρα που κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αλλά σε ότι και αν συμβεί ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Οι κατηγορίες για το ποιος δεν έπραξε, τι δεν φρόντισε να πράξει αποτελούν την καθημερινότητα μας . Αναλωνόμαστε σε αναλύσεις από την επομένη των εκλογών για το τι δεν έχουν κάνει κυβερνήσεις 50 χρόνια πριν, τι δεν κάνει η τωρινή, τι λένε και τι πράττουν οι εκπρόσωποι που εμείς επιλέξαμε λίγες μέρες πριν. Αντί να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, κρίνουμε τα λάθη ή τις συμπεριφορές των άλλων και επιδιδόμαστε στο κυνήγι του αποδιοπομπαίου τράγου σε μια ατέρμονη κυνηγετική περίοδο.
Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τα πράγματα μοιρολατρικά, αφημένοι στην τύχη μας. Πώς να μπορέσουμε να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει αν μόνιμα αναθεματίζουμε; Μήπως άλλαξε κάτι στον τρόπο που εμείς επιλέγουμε; Μήπως μάθαμε να υπακούμε σε κανόνες; Μήπως κατανοούμε και σεβόμαστε τους άλλους γύρω μας; Από κριτική έχουμε πια χορτάσει. Το μόνο εύκολο στην εποχή των social media είναι να γράφουμε ότι μας θυμώνει και να ασκούμε κριτική. Αυτές οι αντιδράσεις όμως δεν έχουν τελειωμό και ούτε πρόκειται να αλλάξει κάτι όσο ο καθένας θα κοιτάει την βόλεψη του ενώ κάθε τι που συμβαίνει θα γίνεται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης .
Οι ευθύνες μας όταν τις αναλαμβάνουμε μας προσδίδουν τη γνώση μέσω των εμπειριών που αποκτήσαμε ώστε να διορθωθούμε. Η ζωή μας αλλάζει, μόνον όταν αλλάζουμε εμείς.
Πρέπει να σταματήσουμε να χειραγωγούμαστε τόσο εύκολα από οποιονδήποτε μας υποσχεθεί ευημερία,καλοπέραση και ανυπαρξία ευθυνών. Όταν δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας αλλά κατηγορούμε τους άλλους, παραιτούμαστε από τη δύναμη μας για αλλαγή. Έτσι είναι σχεδόν αδύνατον να βελτιωθούμε και θα βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε αέναους φαύλους κύκλους
Αν δεν μας αρέσει κάτι, αναρωτιόμαστε που ευθυνόμαστε και προσπαθούμε να αλλάξουμε. (σκουπίδια, αδέσποτα, οδική συμπεριφορά, πολιτική κλπ)Αν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλάζουμε τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε , αλλάζουμε δηλαδή νοοτροπία.Δεν μπορεί για όλα να φταίνε οι άλλοι, δεν μπορεί να μισούμε την κατσίκα του γείτονα για πάντα, ούτε να στρεφόμαστε κατά της αριστείας και της επιτυχίας.Την επόμενη φορά που θα είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε κάποιον ή κάποιους ας το σκεφτούμε καλύτερα και ας ρίξουμε μια αποφασιστική ματιά στον καθρέφτη μας.
Αγλαΐα Ρογγανάκη
Γενικός –Οικογενειακός Ιατρός
Επιμελήτρια Ά Κέντρο Υγείας Μουζακίου
Περιφερειακή Σύμβουλος
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
