Σε όλα αυτά τα παιδιά, που μόχθησαν και στερήθηκαν πολλά για να κυνηγήσουν το όνειρο τους.
Και εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά με τα πάνω και τα κάτω τους με φροντιστήρια, σχολείο, κολυμβητήριο και μπάλα, όλα αλλάζουν και νομίζεις πως περνάς σε άλλη διάσταση. Σαν να ξεκινούσε μια περίοδος γενικευμένης παραφροσύνης τόσο στο σχολείο όσο και στο σπίτι. Διλήμματα, αποφάσεις που πρέπει να πάρεις , ποια σχολή θα δηλώσεις; Σε ποιο φροντιστήριο να πας. Πόσες φορές θα βγάλεις την ύλη; Άγχος, αγωνία, ευχές και πάλι άγχος και σαν να μην έφτανε το δικό σου , είχες να διαχειριστείς την αγωνία των γονιών σου και τις προσδοκίες των γύρω σου. Ένα περιβάλλον, το οποίο βάζει τους όρους και τους κανόνες. Και διάβασμα, πολύ διάβασμα, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.Νύχτες που έμενες άγρυπνος διαβάζοντας , βόλτες και έξοδοι που θυσιάστηκαν για λίγες σελίδες ακόμη.
Σήμανε η ώρα εκείνη που το σκηνικό αλλάζει και οι στοίβες βιβλίων, οι σημειώσεις, οι πορτοκαλάδες και οι βιταμίνες, δίνουν την θέση τους στις τελευταίες συζητήσεις για τα SOS,σε μπουκαλάκια με νερό, στυλό και σε εκείνα τα ροζ τετραδιάκια με το καρτελάκι. Ίσως μια από τις πιο αγχώδεις στιγμές της ζωής σου μέχρι να βγεις από την αίθουσα στο προαύλιο και να αρχίσουν οι ερωτήσεις «τι απάντησες στο πρώτο θέμα;», γονείς να ρωτάνε με αγωνία τα παιδιά αν έγραψαν καλά, άλλοι να κλαίνε και άλλοι να λύνουν επιτόπου τις ασκήσεις. Κανείς δεν απολαμβάνει την όλη κατάσταση, είναι όμως μέρος της ενηλικίωσης, σαν τελετουργία. «Ο πρώτος αγώνα που δίνεις στη ζωή σου». Έναν αγώνα για τον οποίο μόχθησες και στερήθηκες πολλά για να κυνηγήσεις τον πρώτο σου στόχο.
Ώσπου φτάνει η πολυπόθητη ώρα των αποτελεσμάτων. Εννοείται πως δεν χάλασε και ο κόσμος αν δεν περάσεις, αλλά μην πεις ποτέ δεν χάλασε ο κόσμος αν δεν προσπάθησες. Εννοείται πως οι εξετάσεις δεν είναι το τέλος του κόσμου και πάντα υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, είναι σημαντικό όμως το μάθημα που παίρνεις. Η αποτυχία είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και μεταφέρει πολύτιμο φορτίο : υπομονή, επιμονή, σκληρή δουλειά, προσπάθεια, αντοχή, αυτοεπίγνωση . Είναι δηλαδή μια ευκαιρία για εξέλιξη και όχι μια τιμωρία που θέλεις να αποφύγεις. Άλλωστε τόσο η ωρίμαση όσο και η αυτοβελτίωση συνδέονται με αποτυχίες. Στο χέρι σου είναι αν θα ωφεληθείς από αυτή ή αν θα την αφήσεις να σε πληγώσει.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μιλάει για τις αποτυχίες ,τουναντίον τις κατακρίνει και τις αποστρέφεται. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο πάνω στην τριπλέτα πανελλήνιες-πτυχίο-επάγγελμα οδηγώντας τους ενδιαφερόμενους σε έναν μονόδρομο άγχους ,πίεσης και ενοχών .Σε όλα αυτά προστίθεται και ο εξωφρενικός τρόπος με τον οποίο μπλέκεται η επίδοση του μαθητή με την αξία του. Η αποτυχία στις εξέτασεις δεν μπορεί να κρίνει την αξία ενός ανθρώπου ούτε να γίνει τροχοπέδη για το μέλλον του. Κανένας δεν είναι μόνο και για πάντα επιτυχημένος, ούτε αποτυχημένος. Όλοι κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε επιτυχίες και αποτυχίες.
Η αποτυχία τόσο ως λέξη αλλά και κατ’ ουσία δημιουργεί ένα αίσθημα μειονεξίας που πονάει, πληγώνει, θυμώνει και αποθαρρύνει .Οι προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν, ζητούν να τις πενθήσεις αλλά κάντο σύντομα γιατί δεν πρέπει τίποτα να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα και τους στόχους σου. Πραγματική επιτυχία είναι να προσπαθήσεις με όλη σου την δύναμη, να φτάσεις στον προορισμό σου. Η παραίτησή σου από αυτά που επιθυμείς δεν θα σε κάνει να ξεχάσεις αυτό που συνέβη και σίγουρα δεν θα σε βοηθήσει να τα κατακτήσεις. Αισιοδοξία χρειάζεται για να δεις τα θετικά, επιμονή για να τα κατακτήσεις και σκληρή δουλειά για να κερδίσεις την μάχη ή να κερδίσεις το επόμενο μάθημα.
Όταν μας έρχονται ανάποδα όλα,τι χαρά να δοκιμάζουμε την ψυχή μας,αν έχει αντοχή κι αξία..Ν.Καζαντζάκης
Αγλαΐα Ρογγανάκη
Γενικός –Οικογενειακός Ιατρός
Επιμελήτρια Ά Κέντρο Υγείας Μουζακίου
Περιφερειακή Σύμβουλος