Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον Ερντογάν

Η συμφωνία στη Μόσχα αποτελεί μια αριστοτεχνική παγίδα του Ρώσου προέδρου

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΡΟΣΣΙΟΥ

«Δεν συμφωνούμε πάντοτε με τους Τούρκους εταίρους στις εκτιμήσεις μας για το τι συμβαίνει στη Συρία, αλλά κάθε φορά σε κρίσιμες στιγμές, βασιζόμενοι στο υψηλό επίπεδο των διμερών σχέσεων, έχουμε μέχρι στιγμής κατορθώσει να βρίσκουμε κοινή βάση με στόχο τις αποδεκτές λύσεις για τα επίμαχα θέματα που προκύπτουν. Αυτό συνέβη και αυτή τη φορά». Είναι μια αποστροφή της δήλωσης του προέδρου Πούτιν μετά την τρίωρη διαπραγμάτευση στη Μόσχα με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αποτέλεσμα της οποίας, η συμφωνία εκεχειρίας στην Ιντλίμπ της Συρίας. Την ίδια στιγμή ωστόσο, ο Ερντογάν δηλώνει μεταξύ άλλων: «Διατηρούμε το δικαίωμα να αντιδράσουμε με όλη μας την ισχύ και οπουδήποτε ενάντια σε οποιαδήποτε επίθεση του καθεστώτος της Δαμασκού”. Πρόκειται για δύο διαφορετικές φαινομενικά δηλώσεις που αντικατοπτρίζουν όμως την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι, ότι η συμφωνία στη Μόσχα απλώς επιβεβαίωσε αφενός την διπλωματική μαεστρία Πούτιν και αφετέρου την απόλυτη διαφωνία των δύο πλευρών. Δηλαδή είναι ένα “ανάπαυλα” πριν την “τελική επίθεση”. Να σημειωθεί ότι λίγες ώρες πριν τεθεί σε ισχύ η εκεχειρία, το τουρκικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι δύο Τούρκοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και τρεις τραυματίστηκαν όταν οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ στην Ιντλίμπ, στη βορειοδυτική Συρία. Οι συνομιλίες, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω δεν είχαν μόνον την Ιντλίμπ ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης, χαρακτηρίστηκαν ως «ασταθείς αλλά παραγωγικές». Ασταθείς, δηλώνοντας το “εύθραυστο” της όλης κατάστασης και παραγωγικές, το “θετικό αποτέλεσμα” αυτών. Είναι γνωστό ότι η Μόσχα χρειάζεται την Άγκυρα στην παρούσα φάση ως εταίρο, για τους προφανείς λόγους. Υπάρχουν γεωπολιτικοί λόγοι που έχουν τη βάση τους στο ενεργειακό πεδίο, που υποχρεώνουν το Κρεμλίνο να δεχθεί ακόμη, και μικρές “παρασπονδίες” της Άγκυρας. Είναι γνωστό επίσης ότι ο Ερντογάν είναι παίκτης διπλωματικής σκακιέρας. Από την άλλη, ο πρόεδρος Πούτιν έχει αποδείξει πολλάκις την ικανότητά του σε αυτό το παίγνιο. Ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, έχει έναν στόχο και αυτόν επιδιώκει με τη συμφωνία. Να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στον Ταγίπ Ερντογάν. Αυτό εδράζεται σε τρεις άξονες: 1) ξεκαθαρίζει τυπικά την κατάσταση στη Συρία περιορίζοντας στο ελάχιστο την Τουρκία, δίνοντας όμως μια αίσθηση νίκης στον Ερντογάν. Έτσι, αποδέχθηκε την δημιουργία ζώνη ασφαλείας 6 χλμ, στην οποία όμως, δεν θα έχουν πρόσβαση οι οργανώσεις ανταρτών και τρομοκρατών, σύμμαχοι της Άγκυρας, που μάχονται τον Άσαντ. Αυτό συνεπάγεται ότι ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει ολοκληρωθεί, και οι επιθέσεις του Άσαντ θα συνεχιστούν μέχρι την εξολόθρευση όλων των τρομοκρατικών ομάδων. Πέφτοντας στην παγίδα αυτή, ο Ερντογάν δήλωσε δημόσια στη συνέχεια ότι “νομιμοποιούμαστε να απαντήσουμε στις δυνάμεις Άσαντ σε περίπτωση επίθεσης”. Αυτό βεβαίως σημαίνει συνεχή οικονομική αιμορραγία και κόπωση στο εσωτερικό της Τουρκίας με ότι αυτό αρνητικό συνεπάγεται για τον Ταγίπ Ερντογάν, πλησιάζοντας προς τις εκλογές. 2) Ο πρόεδρος Πούτιν, δεν εμπιστεύεται τον Τούρκο ομόλογό του και γι αυτό το λόγο, βάζει στο παιχνίδι και το Ιράν, έχοντας στο πλευρό του έναν ακόμη “εχθρό” του Ερντογάν να τον επιτηρεί σε περίπτωση ….λοξοδρόμησης. Η κατακλείδα άλλωστε της συμφωνίας στη Μόσχα, αυτό συνομολογεί: Οι δύο πλευρές, επιβεβαίωσαν το ενδιαφέρον και την πρόθεσή τους να συνεχίσουν να συνεργάζονται στο πλαίσιο της συμφωνίας της Αστάνα. 3) να βγάλει εκτός ανταγωνισμού την Άγκυρα από το παιχνίδι της Λιβύης. Ο Τούρκος πρόεδρος, έχοντας αυτή την ελεύθερη ζώνη στην Συρία, θα πράξει αυτό που θέλει. Θα μετακινήσει εκεί τις πολυπληθείς ομάδες Σύρων, Τουρκμένων που έχει διάσπαρτες σε σκηνές και κέντρα προσφύγων. Αυτό θα του επιτρέψει βεβαίως να δημιουργήσει νέους πυρήνες και κέντρα εκπαίδευσης, που θα χρησιμοποιήσει σε βάθος χρόνου κατά το δοκούν. Στο μεταξύ όμως, οφείλει να παραιτηθεί τουλάχιστον επισήμως από τις βλέψεις του στη Λιβύη. Οι στρατιωτικές απώλειες της Άγκυρας είναι ήδη σοβαρές και η συμφωνία με τον πρόεδρο Πούτιν δεν του αφήνει κανένα περιθώριο. Τι σημαίνει αυτό; Ο Ερντογάν χρησιμοποιούσε ως τώρα τον Σάρατζ της Λιβύης και το θυσαυροφυλάκιο της χώρας του ως πηγή ρευστότητας για την Άγκυρα. Ελλείψει αυτού είναι προφανές τι θα συμβεί. Εν κατακλείδι, η συμφωνία στην Μόσχα, επικοινωνιακά για τον Ερντογάν ήταν μια “καλή” συμφωνία. Επί της ουσίας όμως, γνωρίζει ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον ίδιο.

 

 

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;