Μπορεί να μην είχαν τις ανέσεις που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι, όμως είχαν κάτι άλλο που δεν το συναντάς εύκολα στη σημερινή εποχή. Πήγαιναν με τις καρότσες των φορτηγών που νοίκιαζαν γειτονιές – γειτονιές. Έφευγαν τα χαράματα και τότε με καύσωνα. Οι γυναίκες με τα ταψιά που είχαν μαγειρέψει αποβραδίς. Γεμιστά, μια πίτα και κρασί. Οι άνδρες χωρίς μοδάτα μαγιό και ακριβές παντόφλες. Χωρίς καφέ σε πλαστικό και γυαλιά μάρκας. Για αντηλιακό ούτε λόγος.
Τα παιδιά δεν είχαν δεύτερο, τρίτο μαγιό και ούτε παιχνίδια δεκάδες. Βολευόταν και μόνο με την ιδέα πως θα έβλεπαν τη θάλασσα. Κάποια δεν κοιμόνταν την προηγούμενη νύχτα καθώς αγωνιούσαν για τα νερά της θάλασσας.
Μαζί και οι παππούδες. Κάπου έβρισκαν λίγο χώρο και για εκείνους στις καρότσες.
Τα μπάνια των Λαρισαίων κάποτε ήταν διαφορετικά και το Larissanet.gr επιχειρεί ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Γυρίζει το χρόνο μερικές δεκαετίες πίσω. Τότε που οι Λαρισαίοι ξεκινούσαν από τα Σουφλάρια, τα Ταμπάκικα, το Αξαράι, τον Πέρα Μαχαλά μα και από τα χωριά με μοναδικό εφόδιο το χαμόγελο. Ναι, μόνο αυτό έφτανε για να βρεθούν στη θάλασσα.
Δεν χρειαζόταν να κάνουν κράτηση σε κάποιο μπιτς μπαρ.
Αγιόκαμπος, Βελίκα, Κόκκινο Νερό, Μεσάγγαλα, Πλαταμώνας μπορεί να μην είχαν τότε πολυτελείς εξοχικές κατοικίες μα ήταν γεμάτες από ανθρώπους που τραγουδούσαν και απολάμβαναν αυτήν την «πολυτέλεια». Το μπάνιο στη θάλασσα. Τι υπέροχο συναίσθημα η κρύα βουτιά… Τόσο απλή μα τόσο μοναδική.
Σημ: Οι φωτογραφίες και οι λεζάντες προέρχονται από το ιστολόγιο του Χρήστου Σαΐτη.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
