Tσονάκια μου πολυαγαπημένα, σήμερα τυχαία συνάντησα μια κοπέλα που όταν σπούδαζα στην Πρέβεζα Αξιωματικός Ανθυποπλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού είχαμε αγαπηθεί παράφορα… έτσι τουλάχιστον πίστευα από την πλευρά μου ότι αυτή η “παράφορη” αγάπη ήταν αμοιβαία!Όμως ως γόνος μη εύπορης αλλά φτωχής οικογένειας δεν είχα τις οικονομικές ανέσεις που αρκετές φορές δελεάζουν τα κορίτσια, ευτυχώς όχι όλα, για να αισθάνονται πιο ευτυχισμένα και να έχουν και αυτά να επιδείξουν κάτι τις στις φίλες και φίλους τους για την σχέση που έχουν!!!
Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το δεχτούμε την αγάπη και τον έρωτα για να τον αισθανθείς και να τον χαρείς λίγο περισσότερο στην Εφηβική και μετεφηβική ηλικία το πετυχαίνεις όταν τον επιδεικνύεις, καλή ώρα η Βανδή με τον Μπισμπίκη και μην ακούσω για γεροντοέρωτες γιατί… ο έρωτας δεν έχει ηλικία! Νοιώθεις άνετα, πως να το κάνουμε, να ξέρεις πως η οικονομική άνεση παρέχει μεταφορικό μέσο από μηχανάκι και πάνω γιατί στο ποδήλατο μόνο αν ζεις στη γενέτειρα μου στα Τρίκαλα έχεις πιθανότητες να μπορέσεις να φλερτάρεις χρησιμοποιώντας το π.χ. “τι θα έλεγες να πάμε μια ποδηλατάδα στο Ληθαίο;” Φαντάζει επίσης πολύ ωραίο να μπορεί κάθε μέρα το αγόρι σου να σε βγάζει στην καφετέρια για καφέ και όχι για… βόλτα δίπλα στη θάλασσα, τσιμπολογώντας τσιπς από το ίδιο σακουλάκι που ταίζεις με περίσσια χαρά και τους γλάρους και να την βγάζεις σε παγκάκι!!!
Το αγαπούσα πολύ αυτό το κορίτσι και πραγματικά απ’ αυτά τα λίγα χρήματα που διέθετα τα ξόδευα για πάρτη της! Καθόλου δεν με πείραζε αν στην σχολή που σπούδαζα και παρόλες τις διατροφικές πείνες που είχα τις χειραγωγούσα σε βαθμό στέρησης. Ακόμα και αν για καμιά βδομάδα δεν έδινα λεφτά για να πάρω τυρόπιτα στα διαλείμματα των μαθημάτων ή ένα χυμό πορτοκάλι από το κυλικείο. Δεν με πείραζε! Τα κρατούσα και τα μάζευα για να μπορέσω να την βγάλω έξω το σαββατοκύριακο. Για να έχω να ξοδέψω για αυτήν όπως άλλωστε είθισται και πρέπει ο άντρας που συνοδεύει μια γυναίκα να την κάνει να αισθάνεται Βασίλισσα και στα πλαίσια των δυνατοτήτων του να της προσφέρει τα πάντα! Να μην της λείπει τίποτα!!! Έτσι με μεγάλωσε ο πατέρας μου να συμπεριφέρομαι στις γυναίκες και να τις προσέχω μου έλεγε… “καλύτερα και από τα μάτια σου γιέ μου!!!”
Κάποια στιγμή η Ελένη μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η αγάπη… “γιατί πόση φτώχια να φάω Αντώνη μου; Εσύ σπουδάζεις και ίσα – ίσα που τα βγάζεις πέρα και για να μου κάνεις τα δώρα που επιθυμώ θα πρέπει να ζητιανέψεις!!!”
Ειλικρινά ήταν από τις λίγες φορές που προσβλήθηκα τόσο στην ζωή μου από τα λόγια ενός ανθρώπου που αγαπούσα και με το παραπάνω. Παρόλο που εκνευρίστηκα δεν κατηγόρησα ούτε την ίδια για τα λεγόμενα της αλλά ούτε και την φτώχια όπου γεννήθηκα… “όπου φτωχός και η μοίρα του”. Γιατί μέσα από τα φτωχικά μου βιώματα έμαθα να κάνω το σταυρό μου στον Τριαδικό μας Θεό και να τον εννοώ και να τον ευχαριστώ που ούτε τα τριμματάκια από το ψωμάκι δεν αφήνω να πέσουν στο πάτωμα… γιατί τα τσονάκια (σπουργιτάκια) έλεγε ο πνευματικός μου Μετεωρίτης μοναχός, ζουν και αισθάνονται χορτασμένα από μερικά τριμματάκια!!!
Άλλωστε τα πλούτη του Θεού εκ των προτέρων για φτωχούς ανθρώπους προορίζονται!!!
Πληγώθηκα για την απόφαση της και πριν φύγει της έπιασα τα χέρια σφιχτά, τις τα φίλησα και την αποχαιρέτισα. Χασκογέλασε και περιπαιχτικά καθώς απομακρύνθηκε άφησε πίσω της μια τελευταία φράση να αιωρείται… “Είσαι καλό παιδί, μου είπε, αλλά η καλοσύνη δεν μετράει αν θες να πας μπροστά Αντώνη… να το ξέρεις αυτό για το συμφέρον σου το λέω!!!”
Μετά απο τόσα χρόνια, συναντηθήκαμε τυχαία πριν λίγες μέρες και δεν την αναγνώρισα αλλά η ίδια με σταμάτησε στο δρόμο καθώς ήμουν φορτωμένος με κάτι τσάντες που τις πήγαινα να τις αφήσω σε κάτι σπίτια ανθρώπων που έχουν ανάγκη στην Βάρκιζα!
“Με θυμάσαι;” μου είπε… “Όχι” απάντησα και κοντοστάθηκα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να την κοιτάξω καλύτερα και γιατί είχα ξεχεριαστεί!
“Εσύ είσαι πολύ όμορφος βρε Αντώνη, σαν να μην πέρασε καθόλου ο χρόνος απο πάνω σου!!!… μου είπε και μου εξήγησε ποια ήταν. “Άσε…” συνέχισε μ’ ένα λυγμό στη φωνή ” εγώ δεν στάθηκα τυχερή παρόλο που παντρεύτηκα ένα πλούσιο ζούμε στα όρια της ανέχειας!” “Γιατί;” πετάχτηκα ρωτώντας αυθόρμητα. ” Να είναι τόσο τσιγκούνης που τώρα που σε βλέπω με τσάντες του σουπερ μαρκετ δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω που εγώ δεν μπορώ ούτε εκεί να πάω!!! Αποταμιεύουμε μέχρι και το 10λεπτο που μας δίνουν ρέστα!!!”
Ασυναίσθητα τις τσάντες με ψώνια που κρατούσα από το ένα χέρι τις πρόταξα και τις πρόσφερα. “Πάρτες” της λέω “ένα δώρο από εμένα που χάρηκα που σε είδα μετά από τόσο χρόνια και επειδή τότε δεν μπορούσα να σου προσφέρω ότι ήθελα τώρα μπορώ να σου δώσω κάτι για να χαρείς και εσύ που με είδες!!!”
“Αχ βρε Αντώνη μου οφείλω να σου ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη” μου λέει. “Ήσουν ένα αληθινό διαμάντι μέσα σε τόσα κάρβουνα και εγώ αντί να το εκτιμήσω φοβήθηκα την φτώχια σου που τώρα πλέον που σε ξαναβλέπω αντιλαμβάνομαι… πόσο πλούσιος άνθρωπος ήσουν και είσαι, πάνω απ’ όλα στη ψυχή!!!”
Πήρε τα ψώνια, της χαμογέλασα και αφησα πίσω μου και εγώ μια τελευταία φράση να την ακολουθεί καθώς φεύγει… “Ο Θεός Ελένη μου είναι μεγάλος και για όλους έχει, όπως είχε και για μένα!!!” antonis cooken