Γράφει ο
Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α
«Έφυγα από την Ελλάδα σχεδόν αμέσως μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου, πήγα πολέμησα στην Κορέα, επέστρεψα ζωντανός και παραιτήθηκα από τον Ελληνικό Στρατό, δεν ήθελα καριέρα». Γιατί κύριε Συνταγματάρχη τον ρώτησα. « Γιατί μετά την αποφοίτησή μου από την Σχολή πολεμούσα συνέχεια, δεν ξεκουράστηκα, όλες μου οι στολές μύριζαν ανθρώπινο αίμα». Είναι ένας από τους βετεράνους της Κορέας, ένας υπέροχος άνθρωπος και ασχολείται με την λαογραφία.
Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η κορεατική χερσόνησος χωρίζεται σε δύο ζώνες και ο 38ος παράλληλος αποτελεί και το σύνορο των δύο ζωνών. Ήταν 15 Αυγούστου 1945. Ο ψυχρός πόλεμος οδηγεί τις δύο ζώνες σε δύο ανεξάρτητα κράτη, την Βόρειο Κορέα να ανήκει στο κουμμουνιστικό ανατολικό στρατόπεδο της ΕΣΣΔ και την Κίνα και την Νότιο Κορέα να ανήκει στην δύση, υπό την προστασία των ΗΠΑ. Στις 25 Ιουνίου 1950 η Βόρειος Κορέα υπό την ηγεσία του Κιμ Ιλ Σονγκ, παππού του σημερινού ηγέτη, Κιμ Γιονγκ Ουν, εισβάλει στην Νότιο Κορέα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, (ΣΑΗΕ), με την απόφαση 82 απαίτησε από τη Βόρειο Κορέα να τερματίσει αμέσως την εισβολή. Η Βόρειος Κορέα δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση, συνέχισε την εισβολή αναγκάζοντας το ΣΑΗΕ στις 27 Ιουνίου 1950 να εκδώσει την απόφαση 83. Η απόφαση 83 τόνιζε ότι η Βόρειος Κορέα παραβιάζει την ειρήνη και απαιτούνται επείγοντα στρατιωτικά μέτρα για την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, κάνοντας ταυτόχρονα σύσταση στα κράτη μέλη να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στη Δημοκρατία της Νότιας Κορέας. Αυτά τα λίγα για να θυμηθούμε την ιστορία έναρξης του εμφύλιου πολέμου στην Κορέα.
Πολλοί τον ονομάζουν «ξεχασμένο πόλεμο – “Forgotten War”», επειδή διεξήχθη λίγα χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ και χάθηκε ανάμεσά τους. Η πολεμική σύρραξη κράτησε τρία χρόνια, από 25 Ιουνίου 1950 έως 27 Ιουλίου 1953. Δεν είχε κανένα αποτέλεσμα για τις εμπλεκόμενες πλευρές, έληξε με την συνθήκη κατάπαυσης των εχθροπραξιών και οι δύο αντίπαλοι επανήλθαν στα πρότερα και σημερινά σύνορα, τον περίφημο 38ο παράλληλο. Δημοσιογραφικά χαρακτηρίστηκε ως «ένας πόλεμος στο πιο ακατάλληλο μέρος, την πιο ακατάλληλη στιγμή, με τον πιο ακατάλληλο αντίπαλο».
Η συμμετοχή της Ελλάδος σε έναν εμφύλιο πόλεμο την εποχή που η ίδια μόλις βγαίνει από τον δικό της εμφύλιο, στην άγνωστη κορεατική χερσόνησο, παραμένει ένα ερώτημα. Οι απώλειες είναι γνωστές, 186 νεκροί και 650 περίπου τραυματίες. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι με την συμμετοχή μας εξασφαλίστηκε η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ, γεγονός που συνέβη κατά την διάρκεια του πολέμου. Δεν γνωρίζουμε εάν τελικά αυτό ήταν το κέρδος. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι η ρήση του Τσόρτσιλ «οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες», στην νοτιοκορεάτικη εκδοχή της δόθηκε από τον νοτιοκορεάτη πρόεδρο Syng Man Rhe, ο οποίος απευθυνόμενος στο διοικητή του ελληνικού τάγματος τόνισε: «Εσείς οι Έλληνες, κι όταν είστε αντίκρυ με τον θάνατο, σκέπτεστε και ζείτε τις μεγάλες και αιώνιες ανθρώπινες αρετές. Για τον λόγο αυτό και στην μακραίωνη εθνική σας ζωή, τόσο λίγοι εσείς υπερνικάτε κάθε επιδρομέα». Κέρδος σίγουρα αποτελεί η απόκτηση ενός φίλου που ξέρει και τιμά τους συμμάχους.
Η κοιλάδα των ηρώων έξω από την Σεούλ, όπου έχει αναγερθεί το μνημείο προς τιμή των ελλήνων πεσόντων, τα λέει όλα. Το στρατιωτικό μουσείο της Σεούλ, με την δεσπόζουσα θέση της Ελλάδος, το επιβεβαιώνει. Το «ανδρός επιφανούς πάσα γη τάφος» στην είσοδο όλων των στρατιωτικών νεκροταφείων θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία της Νότιας Κορέας. Επομένως δεν είναι “forgotten war” για όλους. Το υπουργείο των Βετεράνων της Ν. Κορέας θα υφίσταται μέχρι να αποβιώσει και ο τελευταίος βετεράνος που συμμετείχε στον πόλεμο.
Το καλοκαίρι του 2003, στα πλαίσια του εορτασμού των 50 ετών από την υπογραφή της συνθήκης τερματισμού του πολέμου, συνόδευα στην Σεούλ, τους Έλληνες Βετεράνους που προσκλήθηκαν με τον πρόεδρό τους τον Στρατηγό Δράκο. Κατά την περιοδεία μας συζητούσαν για τοποθεσίες όπου έλαβαν χώρα σκληρές μάχες που συμμετείχαν και οι ίδιοι, σαν να μιλούσαν για γνωστές ελληνικές τοποθεσίες, για το χωριό τους. Για το ύψωμα 381, 326, το ύψωμα Σκοτς, το ύψωμα Νόρι, για αεροδρόμια που ήταν χωράφια αλλά και για το ύψωμα Outpost Harry, ή “Outpost Haros“, όπως το ονόμασαν οι 100 Έλληνες, που το υπερασπίστηκαν μαζί με 400 Αμερικανούς, από τις επιθέσεις 10.000 κινέζων, για μια εβδομάδα. Σε όλα τα υψώματα νεκροί Έλληνες. Τότε αντιλήφθηκα τι είχαν καταφέρει.
Ήταν 16 Νοεμβρίου του 1950 που το τάγμα τους, 1000 περίπου ανδρών, αναχωρούσε από το Πειραιά για την Νότιο Κορέα με το αμερικανικό οπλιταγωγό «Τζενεραλ Χαν» για να γράψει την δική του λαμπρή ιστορία.
Ήταν 11 Νοεμβρίου 1950, πρωί 08:30, όταν τα επτά C-47 Nτακότα, που αποτελούσαν το περίφημο 13ο σμήνος με 67 άνδρες, απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας και μετά από 10 ανεφοδιασμούς, στην Λευκωσία, στο Νταχράν, στο Καράτσι, στο Νέο Δελχί, στο Αλλαχαμπάντ, στην Καλκούτα, στην Μπανγκόγκ, στη Σαϊγκόν, στη Μανίλα, στην Οκινάουα προσγειώθηκαν στην Ιταζούκα της Ιαπωνίας. Πολυήμερο ταξίδι, με άσχημες καιρικές συνθήκες, σε άγνωστα αεροδρόμια χωρίς ραδιοβοηθήματα, με δυσκολίες στις επικοινωνίες, με έλλειψη εμπειρίας στις ραδιοναυτιλίες και στις διαδικασίες πτήσης με όργανα, χαρακτήρισαν εκείνη την ένδοξη ναυτιλία.
Τα πληρώματα, οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί της αποστολής του 13ου Σμήνους ήταν όλα ξεχωριστά σε εμπειρία, βετεράνοι του μετώπου της Μέσης Ανατολής κατά την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του πρόσφατου ελληνικού εμφυλίου. Οι τεχνικοί που τους συνόδευαν οι καλύτεροι. Εκτέλεσαν συνολικά 2.916 πολεμικές αποστολές μέχρι 26 Μαρτίου 1955.
«Τους Έλληνες πιλότους τους αφήσαμε δύο ημέρες να ξεκουραστούν και μετά τους στείλαμε σε αποστολή emergency evacuation, εκκένωση πεδίου μάχης, στο Hagaru-ri. Μαζί με τα μεταφορικά αεροσκάφη των ΗΠΑ απεγκλώβισαν 10.000 Αμερικανούς στρατιώτες, από τους οποίους 4.700 τραυματίες και πολλούς νεκρούς. Είναι αλήθεια ότι αναρωτήθηκαν όταν τους αγκαλιάσαμε πριν την πρώτη απογείωση. Τους εξηγήσαμε όταν επέστρεψαν ότι, δεν περιμέναμε να επιστρέψετε από την αποστολή σας και σας αγκαλιάσαμε για το τελευταίο αντίο. Τόσο μεγάλος ήταν ο δείκτης δυσκολίας. Και αυτοί επέστρεψαν και απογειώθηκαν πολλές φορές και έγραψαν μεγάλη αεροπορική ιστορία για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία». Αυτά ήταν τα λόγια που μου είπε βετεράνος αμερικανός πιλότος που συνόδευε με το μαχητικό του τα μεταφορικά αεροσκάφη στις αποστολές τους, στο ξενοδοχείο που διαμέναμε και γέμισα από υπερηφάνεια.
Τελικά την 1 Δεκεμβρίου 1950, μετά από 57 ώρες και 45 λεπτά πτήσης, τα επτά C-47 προσγειώθηκαν στην Itazouke της Ιαπωνίας. Στις 4 Δεκεμβρίου προσγειώθηκαν στο καταληφθέν από τους αμερικανούς αεροδρόμιο της Βόρειας Κορέας Yonpo για να λάβουν μέρος στην πρώτη τους επιχειρησιακή αποστολή στο Hagaru-ri. Ήταν σαν σήμερα.
Υ.Γ. Όσον αφορά την μετεγκατάσταση του μνημείου που στήθηκε προς τιμή των ελλήνων πεσόντων στο Yeoju (Γιοτζου), η Ελλάδα με το ΥΠΕΞ, την πρεσβεία στη Σεούλ, το ΥΠΕΘΑ, και το ΓΕΕΘΑ, να πιέσουν το υπουργείο των βετεράνων της Ν. Κορέας να κλείσει το θέμα του μνημείου για το οποίο οι έλληνες βετεράνοι και εγώ προσωπικά κάναμε τεράστιες προσπάθειες, δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Θα ήταν άδικο για τους Έλληνες Βετεράνους που βρίσκονται στην δύση της ζωής τους, αυτός ο πόλεμος να γίνει, λόγω αυτής της συμπεριφοράς, «Forgotten War» στην κυριολεξία.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
