Αλήθεια; Πως να ξεπεράσεις ένα μεγάλο “τραύμα”; Στο perpatoura.com προσεγγίζουμε το θέμα με ρεαλισμό δίνοντας τις κατάλληλες απαντήσεις.
Μετά από ένα τραυματικό γεγονός οι άνθρωποι αισθανόμαστε σοκ. Νιώθουμε μούδιασμα και αποστασιοποίηση από τα γεγονότα.
Μετά το σοκ έρχεται η άρνηση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι συνέβη το τραγικό γεγονός. Είναι τόσο έντονη η αντίδραση που κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι το άτομο που περνά την φάση της άρνησης είτε είναι πολύ δυνατό ή ότι δε νοιάζεται ή ότι το ξεπέρασε.
Μετά την άρνηση, σειρά έχουν άλλα συναισθήματα όπως ο φόβος, η απελπισία, ο θυμός, οι ενοχές, η λύπη και αρκετές φορές η ντροπή.
Ωστόσο, για άλλους αργά, για άλλους πιο γρήγορα επιστρέφουν τα συναισθήματα της ελπίδας και της ανακούφισης.
Για εβδομάδες μετά από ένα τραυματικό γεγονός, το άτομο βιώνει ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως:
-Αυπνία
-Κούραση
-Εφιάλτες
-Έλλειψη συγκέντρωσης
-Δυσκολία στη μνήμη
-Πονοκεφάλους
-Ταχυκαρδία
-Αλλαγές στην όρεξη για φαγητό
-Δε μπορεί να σκεφτεί καθαρά
-Αλλαγές στην επιθυμία για κοινωνική συναναστροφή
Πως όμως αντιμετωπίζεται το τραύμα;
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου.
Αντιμετώπισε την πραγματικότητα. “Καλύτερα να μάθεις τι ακριβώς συνέβη παρά να αναρωτιέσαι τι έγινε”.
Να βρίσκεσαι με ομοιοπαθείς. Θα σε βοηθήσει να βρίσκεσαι και να μοιράζεσαι αυτό που περνάς με άλλους ανθρώπους που έχουν περάσει το ίδιο με εσένα.
Ζήτησε βοήθεια από τα κοντινά σου πρόσωπα.
Συζήτησε με τα κοντινά σου πρόσωπα όσα έζησες και αυτά που σκέφτεσαι. Μπορεί αρχικά να μην ξέρουν τι να πουν. Όμως και μόνο που θα είναι εκεί για εσένα, νιώθοντας το ενδιαφέρον και τη συμπαράστασή τους, αρκεί. Μην ανησυχείς! Ίσως κλάψεις, ίσως τρέμεις. Είναι φυσιολογικό και βοηθάει.
Λάβε μέρος σε «κανονικές» καθημερινές δραστηριότητες. Αυτό είναι ένα μέρος της θεραπευτικής σου διαδικασίας.
Δημιούργησε μια ρουτίνα. Προσπάθησε να τρως στην ώρα σου και να κάνεις κάποιου είδους άσκηση.
Συνήθως, τα άτομα μετά από τραύμα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμπλακούν σε κάποιο ατύχημα. Χρειάζεται να προσέχεις και στο σπίτι και όσο οδηγείς.
Να επισκεφτείς ειδικό από τη στιγμή που δυσκολεύεσαι πολύ να ξεπεράσεις τα στάδια ή να μοιραστείς τα συναισθήματά σου. Αν βλέπεις ότι μετά από έξι εβδομάδες δεν έχεις επιστρέψει σε μια κανονική ρουτίνα, αν συνεχίζεις να αποφεύγεις τους ανθρώπους και τις κοινωνικές συναναστροφές, αν εμπλέκεσαι σε ατυχήματα ή πίνεις, καπνίζεις πολύ ή κάνεις χρήση ουσιών τότε πρέπει να δεις κάποιον.
Πως πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας για τα τραγικά γεγονότα
Ένα παιδί δεν έχει τη γνωστική ωριμότητα να επεξεργαστεί τις πληροφορίες με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνουμε εμείς οι ενήλικες. Έτσι, όταν εκτίθεται σε αφηγήσεις που αφορούν καταστροφικά γεγονότα, καθίσταται ιδιαίτερα ευάλωτο σε εμφάνιση γενικευμένου άγχους, φοβίας αλλά και συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες.
Απαντήστε στο παιδί μόνο σε ό,τι σας ρωτάει. Για να μη ρωτάει περισσότερα σημαίνει ότι δεν είναι έτοιμο να τα μάθει.
Προσπαθήστε να ελέγξετε και να περιορίσετε την παρακολούθηση των τραγικών γεγονότων μέσω των ΜΜΕ και του διαδικτύου.
Μη μιλάτε για τα γεγονότα σα να μην υπάρχουν μπροστά παιδιά. Να θυμάστε ότι ακούν όλες τις συζητήσεις σας.
Μην τους πείτε ψέματα, ότι δηλαδή δεν έπιασε φωτιά, αλλά να εστιάσετε σε ότι θα τους δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας, ηρεμίας και αισιοδοξίας. Δηλαδή, πείτε τους ότι οι πυροσβέστες έχουν πάει να βοηθήσουν και να σβήσουν τη φωτιά αλλά και γιατροί είναι κοντά σε όποιον το χρειάζεται.
Αφουγκραστείτε τις ανάγκες του παιδιού. Ακούστε τι θέλει να μάθει, τι το ανησυχεί, τι έχει στο μυαλό του. Μην σπεύδετε να του πείτε αυτά που νιώθετε εσείς. Ακούστε το και κάντε το να νιώθει άνετα με το να σε ρωτάει όποτε θέλει και ότι θέλει.
Προσπαθήστε να ελέγξετε τα δικά σας συναισθήματα πόνου, φόβου ή θυμού. Τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν από εσάς ψυχραιμία, αισιοδοξία και ηρεμία.
Μην αλλάξετε την καθημερινότητα του παιδιού. Διατηρήστε τη ρουτίνα του όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αφήστε το να κλάψει εάν το νιώθει, αν εκφραστεί όπως θέλει. Μην ενοχοποιείτε τα συναισθήματά του. Δείξτε του ότι είστε εκεί για εκείνο, και ότι όλα θα περάσουν.