Έξω κάνει κρύο και εμείς όμως είμαστε εδώ μαζί για να τα λέμε… και που λέτε ως γνωστόν εγώ είμαι χειμερινός κολυμβητής και κολυμπάω με άσχημες κλιματολογικές συνθήκες μιας και το σώμα αλλά κυρίως ο εγκέφαλος έχει διαμορφώσει τις ιδανικές συνθήκες με το που πατήσω κοντά το πόδι μου εις την θάλασσα να μπορώ να πετάξω τον περιττό ρουχισμό και ενώ τριγύρω μου οι υπόλοιποι άνθρωποι να είναι μπουρμπουλωμένοι σαν κρομμύδια εγώ να κάνω πασαρέλα εις το κρύο, το αγιάζι με μόνον έναν ρούχο, φυσικά το μαγιόβρακο!!!
Χθες που λέτε βρισκόμουν σε ένα σημείο που έχει κάτι πανέμορφα πλατιά πάλλευκα βράχια που μπορείς να πατήσεις και να περπατήσεις και προσπαθούσα να κάνω το απαραίτητο “ζέσταμα” για να εισέλθω εις τα καταγάλανα νερά της Θάλασσας που με καλούσε σαν την αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου!!! Σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι ένα κοκόνι (μικρό σκυλάκι) είχε ανακαλύψει το σάκο μου με τα πετσετικά μου σύνεργα και τον αλαμάνιζε (σαν την μάχη της Αλαμάνας) λες και είχαν προηγούμενα… ο σάκος με το σκύλο! Το βλέπω αυτό να εξελίσσεται εμπρός μου όπως επίσης διακρίνω και έναν καλοβαλμένο κύριο με χρυσαφικά εις τους δύο του καρπούς που λαμποκοπούσαν σαν την τεράστια ποσότητα λιποζάν που είχε τοποθετήσει στα χείλη του! Γυάλιζε τόσο πολύ το χρυσαφικό και το λιποζάν στις αχτίδες του ήλιου σαν αλόε βέρα που βάζουμε στα καψίματα στην πλάτη μετά από πολύωρη έκθεση το καλοκαίρι! Έτσι αντί να προσπαθήσει να το σταματήσει, να μου μασουλά τον σάκο του έλεγε… “Μπράβο Τζακ, μπράβο το αγόρι μου!!!” Είπα να πάω προς τα εκεί γιατί ο σάκος θα γινόταν κουρέλι στα δόντια του σκύλου και μέχρι να φτάσω το σκυλί έφυγε και χοροπηδούσε σε άλλο σημείο, μες στην τρελή χαρά που απολάμβανε την ελευθερία του χωρίς λουρί! Βλέποντας αυτό είπα με περίσσια ευγένεια στον κύριο που το είχε: “ Μα γιατί αφήνετε το σκυλάκι σας χωρίς λουρί;” “Γιατί, μου λέει, κοτζάμ μαντράχαλος καλέ φοβήθηκες πολύ να μην σε δαγκώσει το σκυλάκι μου;” “Όχι, του απαντώ, δεν φοβήθηκα για να μην δαγκωθώ απ’ το σκυλάκι σας αλλά…” και πριν ξαφνικά τελειώσω την κουβέντα… ΣΚΥΛΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ! Το σκυλάκι σε λάθος υπολογισμό και μέσα στην τρελή χαρά κατέληξε στην παγωμένη θάλασσα και οι οιμωγές του σπάραζαν στα αυτιά μας! Σε πανικό ο εν’ λόγω κύριος αρχίζει να με τραβά με δύναμη από το χέρι και σχεδόν με το ζόρι να μου λέει: “Πήδα στη θάλασσα να σώσεις το σκυλί μου… πήδα, πήδα, θα πνιγεί!” Μέχρι να σκύψω να βγάλω τα παπούτσια αυτός με ξαναγραπώνει από το χέρι και μου λέει: “Τι καθυστερείς, θέλεις να τ’αφήσεις να πνιγεί; Πήδα να το σώσεις το σκυλί γιατί είναι ράτσας!!!” Τον αγνόησα προς το παρόν, έβγαλα γρήγορα τα παπούτσια και πήδηξα στη θάλασσα… και όσο και να φανεί παράξενο ο σκύλος σαν να κατάλαβε πως είμαι ο σωτήρας του και εκεί που κουνούσε τα ποδαράκια πηγαίνοντας όπου τον παρέσερνε το κύμα, έκανε προσπάθειες να έρθει προς εμένα! Μόλις τον έφτασα και τον γράπωσα και τον έβαλα φουλάρι στο λαιμό μου δεν σταματούσε να με γλύφει και να με φιλά σαν με τον τρόπο του να μου έλεγε “Σωτήρα μου εσύ, αδικήθηκες που δεν πήγες στο Μπέηγουτς να σώσεις κόσμο και ζωάκια!!!” Τα κύματα σε εκείνο το σημείο όμως ήταν άγρια και φώναξα στον ιδιοκτήτη του σκύλου να μου πετάξει κάτι για να πιαστώ για να μπορέσω να βγω (φαντάστηκα ότι θα βρει κάνα μακρύ ξύλο που είχε αρκετά σε κοντινή απόσταση, σχεδόν δίπλα του)…. και πάει αυτός και μου ρίχνει στη Θάλασσα το κασκόλ που φορούσε!!! Ούτε καν να το κρατήσει από την μια άκρη για να πιαστώ από την άλλη εγώ! “Θεέ μου, συλλογίζομαι στιγμιαία, ρίξε και λίγο εγκέφαλο στους ανθρώπους!!” Απλά το πέταξε σαν κατάθεση Στεφανιού από πολιτικό!!! Έτσι λοιπόν τώρα έχουμε… έναν άνθρωπο απορημένο και φοβισμένο να κρατά αγκαλιά ένα σκύλο πιο φοβισμένο αλλά ευγνώμονα και ένα κασκόλ να επιπλέουμε εις την επιφάνεια της Θάλασσας και να πηγαίνουμε πέρα δώθε και ήταν λες και χορεύαμε βαλς στα κύματα! Πήρα λοιπόν την μεγάλη απόφαση να προσεγγίσω ένα σημείο που φαινόταν ότι τα βράχια δεν ήταν τόσο κοφτερά και αφού είπα καμιά 5άρια φορές “Ιησούς Χριστός νικάει κι’ όλα τα κακά σκορπάει” για να πάρω δύναμη πήγα από εκεί και το κύμα με σπρώχνει κατ’ απάνω στο βράχο! Για να μην πάθει κάτι το σκυλάκι βάζω το χέρι και τραυματίζομαι εγώ και τσουπ με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση (απορώ και εγώ πως την έκανα) τον τοποθετώ πάνω στο βράχο και φωνάζω “φύγε”… καπνός ο σκύλος και μετά ήταν πολύ ευκολότερο να βγω. Βγαίνοντας και εγώ είδα ότι ο σκύλος έτρεμε και αντί να πάει στον ιδιοκτήτη του να βρει συμπαράσταση, το σκυλάκι ήρθε σε εμένα και έγλυφε τα βρεγμένα μου πόδια σαν να ήθελε να μου πει ευχαριστώ και να με ζεστάνει, έτσι αισθάνθηκα εγώ! Έβγαλα από τον σάκο την πετσέτα, σκουπίστηκα γρήγορα και αμέσως μετά άρχισα να σκουπίζω και τον σκυλάκο!!! Χαρά ο σκύλος, γαβγίσματα εφορίας και ευγνωμοσύνης πλημμύριζαν το φυσικό τοπίο αλλά κυρίως την ψυχή μου! Τότε ήρθε ο εν’ λόγω κύριος και έβγαλε να μου δώσει 10 ευρώ… “γιατί έσωσες το σκυλί μου μου καλέ μου άνθρωπε!!!” μου είπε. Έστρεψα με αποστροφή το βλέμμα γιατί αισθάνθηκα να με προσβάλλει με την κίνηση του αυτή και του είπα: “Να τα κρατήσετε εσείς τα 10 ευρώ και να πάρετε ένα επιπλέον λουράκι για το σκυλάκι σας από εμένα δώρο, γιατί όταν σας είπα γιατί δεν έχετε λουρί στο σκύλο και αμέσως ενοχληθήκατε ήθελα να πω ότι δεν βγάζουμε το λουρί από τον σκύλο μας ΟΧΙ γιατί φοβήθηκα αλλά γιατί όταν αγαπάς τον τετράποδο φίλο σου δεν θέλεις ούτε να πέσει στη θάλασσα, αλλά ούτε να φάει καμιά φόλα γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να τον επιβλέπεις!!!” Με με αίσθηση ξινίλας στο πρόσωπο του αυτός ίσα που ψελλίζει… “ε καλά τώρα το πήρα το μάθημα μου!” “Και κάτι τελευταίο, του λέω, επαναλαμβάνατε συνεχώς, σώσε το σκυλί μου γιατί είναι ράτσας!!!… τι ακριβώς σημαίνει αυτό για εσάς; ‘Ότι αν δεν ήταν ράτσας θα έπρεπε να το αφήσουμε να πνιγεί;” Άρπαξε εκνευρισμένος το σκύλο μαζί με την πετσέτα μου από τα χέρια και άρον άρον έφυγε. Σε μακρινή απόσταση μου φώναξε ένα… “Ακτιβιστή του κώλου που θα μου κάνεις και μαθήματα για τον σκύλο μου!!!”Έγνεψα το κεφάλι καταφατικά και φώναξα ηχηρός… “Σας ευχαριστώ!!!… ΟΧΙ εσάς αλλά τον σκύλο που με καταλαβαίνει!!!”
antonis cooken
(Την φωτογραφία την έφτιαξαν με χιουμοριστικό τρόπο οι συνεργάτες και μετά το “μάδερ Τερέζα” τώρα και… “Ναυγαγωσώστης σκυλιών!!!”)