Ο Μ. Βασίλειος μας λέει ότι σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι..και ότι πραγματικά τίποτε δεν είναι τόσο σπάνιο σήμερα, όσο η συνάντηση ενός πνευματικού αδελφού και ο ειρηνικός λόγος και η πνευματική επικοινωνία. (Μ. Βασίλειος. ΕΠΕ 3, 262). Έναν τέτοιο πνευματικό άνθρωπο συνάντησα κατά την επίσκεψή μου, στο Άγιο Όρος, με τον οποίο είχα μια πολύ εποικοδομητική και άκρως ενδιαφέρουσα συνομιλία και μιλάω για τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Εσφιγμένου, Αρχιμανδρίτη π. Βαρθολομαίο.
– Γέροντα, αφού σας ευχαριστήσω για την αβραμιαία φιλοξενία στη Μονή Εσφιγμένου, θα ήθελα να σας ζητήσω να μοιραστείτε κάποιες σκέψεις από την μέχρι τώρα εμπειρία σας. Θα έχετε ακούσει Γέροντα πως κάθε άνθρωπος έχει να διασχίσει ένα μονοπάτι ή έναν δρόμο. Στο Άγιο Όρος, ωστόσο, παρατήρησα πως τα μονοπάτια και οι δρόμοι πληθαίνουν.
– Το μονοπάτι και ο δρόμος είναι η πορεία του ανθρώπου στη ζωή. Πώς θα πορευτεί ο άνθρωπος τα χρόνια κατά τα οποία θα ζήσει σε τούτη τη γη και πού θα φτάσει. Σκοπός είναι πού θα καταλήξει. Δηλαδή, είτε ακολουθήσεις το μονοπάτι, είτε θα ακολουθήσεις τον δρόμο θα πρέπει να γνωρίζεις το τέλος, αν είναι κοινό, αν ταυτίζονται. Το τέρμα του ανθρώπου είναι να αντικρίσει τον Θεό, τότε βαδίζουμε καλώς! Διαφέρουν, το ξέρουμε, διότι ο δρόμος είναι πιο φαρδύς, πιο άνετος, με διάφορες σημάνσεις, μπορεί να πορεύεται ο άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες ανηφόρες – κατηφόρες, μιας και έχουν εξομαλυνθεί. Από την άλλη, το μονοπάτι είναι στενό. Τα μονοπάτια είναι συνήθως δύσβατα με μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες και εκεί η ανάβαση γίνεται δυσκολότερη. Στην πνευματική ζωή δε διαφέρει όσον αφορά τον σκοπό, όμως επιλέγοντας το μονοπάτι θα κοπιάσεις λίγο παραπάνω, αλλά είναι πιο σύντομη η διαδρομή! Η μοναχική ζωή άλλωστε είναι όντως ένα μονοπάτι, αλλά στα πνευματικά αναφέρεται ως Βασιλική Οδός. Είναι αυτή που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού και όποιος την ακολουθεί με σιγουριά και εμπιστοσύνη στον Κύριο, θα την ζήσει.
– Επομένως, ο μοναχισμός τι είναι;
– Ο μοναχισμός είναι μονοπάτι. Λογικά σκεπτόμενοι, έχει τις δυσκολίες, τις ανηφόρες, τις κατηφόρες, τα δύσβατα σημεία, κάπου θα χρειαστείς να κάνεις ελιγμούς να αποφύγεις ξερά κλαδιά. Κι αυτό, γιατί αγωνίζονται να φτάσουν στο τέρμα του μονοπατιού, πάντα πνευματικά μιλώντας. Η χάρις του Θεού είναι αυτή που δίνει τη δύναμη να αντέξεις στην όλη πορεία, διότι ο μοναχισμός θεωρείται η εμπροσθοφυλακή σε έναν αγώνα. Οι μοναχοί βάζουν τον εαυτό τους μπροστά, ουτώς ώστε να έρθουν πρώτοι αυτοί αντιμέτωποι με τον εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον διάβολο. Βέβαια, να μην ξεχνάμε πως μεγαλύτερος εχθρός από τον διάβολο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Αυτό το θηρίο που κρύβουμε μέσα μας και η όλη εσωτερική πάλη που δίνουμε. Οι μοναχοί, όμως, έχουν ως σκοπό της επίγειας ζωής να παλέψουν με το συγκεκριμένο θηρίο, με μεγαλύτερη ένταση, δαμάζοντάς το με αποτέλεσμα να το κατευθύνουν στο σημείο που ίδιοι επιθυμούν, ως άνθρωποι λογικοί, ως παιδιά του Τριαδικού Θεού, όπως μας έπλασε ο Θεός με ελευθερία να αποφασίσουμε εμείς για τη ζωή μας. Συνεπώς, το θηρίο που λέγεται εαυτός μας είναι η μεγαλύτερη μάχη της ζωής και αυτός είναι και ο πνευματικός μας αγώνας. Ο πνευματικός αγώνας είτε ανήκεις στην τάξη των μοναχών είτε στην τάξη των λαϊκών είναι η ίδια η καθημερινότητα μας. Η πνευματική ζωή δεν έχει ωράριο για τους Χριστιανούς. Ο τρόπος ζωής, η συμπεριφορά, η επικοινωνία, η αγάπη, η συμπόνια, το μίσος και η οργή κάποιες φορές, όλα τα παραπάνω είναι ένας πνευματικός αγώνας, με απώτερο σκοπό να είναι σε εγρήγορση ο άνθρωπος, ουτώς ώστε σε κάθε πτώση του να είναι σε θέση να μπορεί να σηκωθεί.
– Σε κάθε γωνιά στο Περιβόλι της Παναγίας υπάρχει ο Σταυρός. Τι σημαίνει σταυρός για τον μοναχό;
– Ο σταυρός, όχι μόνο για τον μοναχό, αλλά για τους Χριστιανούς, είναι ὅπλον ἀήττητον. Στην εσωτερική μάχη, στον πνευματικό αγώνα που αναφέρθηκα προηγουμένως χρειάζονται όπλα και το όπλο για τον Χριστιανό είναι ο Σταυρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ο σταυρός που σηκώνουμε στον ώμο μας και πορευόμαστε. Άλλωστε όπως είπε και ο Χριστός μας, όποιος θέλει πραγματικά να τον ακολουθήσει, οφείλει να σηκώσει τον Σταυρό και να πορευτεί. Πολλές φορές στην καθημερινότητά μάς φαίνεται βαρύς, τον νιώθουμε ασήκωτο, σα να μην μπορούμε να τον σηκώσουμε, σα να μην αντέχουμε, να μην μπορούμε. Κι όμως, είναι μετρημένος και ζυγισμένος στα μέτρα του καθενός. Ούτε γραμμάριο απ΄ όσο αντέχει ο Χριστιανός. Είναι η καθημερινότητα, η κόπωση, η αδιαφορία πολλές φορές, η έλλειψη δυνατής πίστης που μας γονατίζει, νομίζοντας ότι ο σταυρός που σηκώνουμε είναι ασήκωτος. Ο Τριαδικός Θεός μας θωρακίζει με υπομονή και δύναμη. Η πίστη μας είναι αυτή που μας παρακινεί. Η ίδια η δύναμη που μας χαρίζει την πίστη, η ίδια δύναμη μας δίνει κουράγιο να σηκώσουμε τον σταυρό. Ωστόσο, στην καθημερινή ζωή μας δεν το καταλαβαίνουμε πολλές φορές και ξεχνάμε ότι η το γεγονός ότι ζούμε και αναπνέουμε είναι το μέγιστο θαύμα του Θεού, με το οποίο ο Ίδιος μας χάρισε τη ζωή και μας έδωσε τη δυνατότητα της επανεκκίνησης. Παρατηρούμε ότι ο σταυρός είναι από τα πλέον πολύτιμα μέσα που μας όπλισε ο Θεός, εξ ου και τον τοποθετούμε στο ψηλότερο σημείο ή στο στήθος μας. Ανέκαθεν οι Πατέρες τόνιζαν πως για τον μοναχό ο Σταυρός είναι ο αδερφός του. Ο τρόπος, ο αγώνας, η προσπάθεια που θα καταβάλλει να τα βρει με τον πλησίον του. Ο μοναχός θα πρέπει να γνωρίσει τον χαρακτήρα του διπλανού, να ταυτιστεί, να υπομείνει, να βοηθήσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα όποιου έχει ανάγκη. Αυτός είναι ένας συνεχής πνευματικός αγώνας. Αυτός είναι ο Σταυρός τόσο των μοναχών, όσο και των λαϊκών. Πρώτα, λοιπόν, σαν χριστιανοί, να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας, να τον κατευθύνουμε, να μην τον αφήνουμε ελεύθερο να κινείται άναρχα και κατ’ επέκταση με τον πλησίον μας.
– Γνωρίζοντας πως είμαστε μάρτυρες μιας διαρκούς απαξίωσης θεσμών και προσώπων, θεωρείτε πως αυτή καθαυτή αμφισβήτηση έχει εισχωρήσει στον χώρο της Εκκλησίας;
– Η αμφισβήτηση στα πρόσωπα αλλά και στους θεσμούς είναι επακόλουθο της ελλιπούς πνευματικής κατάστασης και του μηδαμινού πνευματικού αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου. Και όπως επισήμανα πριν, όλο αυτό οφείλεται στον ίδιο του τον εαυτό. Όταν ο ίδιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, ασχολούμενος με την εξωτερική εμφάνιση, παραλείπει όμως την εσωτερική εμφάνιση. Και δυστυχώς φαίνεται πως με την τελευταία δεν ασχολείται κανείς. Αν απουσιάζει το χαμόγελο που πηγάζει από μέσα μας, χαμένος κόπος. Θα εκπέμπει μια αρνητικότητα, η οποία απωθεί τους πάντες. Παραμελώντας την εσωτερική μας κατάσταση «μυρίζουμε» και απομακρύνονται όλοι από τριγύρω μας. Στο Άγιο Όρος βιώνουμε την κατάσταση αυτή, συναντώντας ανθρώπους που δεν επιμελούνται την εξωτερική τους κατάσταση, αλλά έχουν μέσα τους χάρη Θεού, κάνουν πνευματικό αγώνα. Και όλο αυτό φαίνεται στο χαμόγελό τους. Ξέρετε με το να χαμογελάει κάποιος, απεικονίζεται ο εσωτερικός του κόσμος. Όταν δεν προσπαθείς για τον εσωτερικό σου κόσμο, αδιαφορείς, γίνεται συνήθεια, η οποία σαν το ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά τον εαυτό μας και τους γύρω μας, είτε είναι η οικογένεια, είτε οι φίλοι, επηρεάζοντας έτσι ολόκληρη την κοινωνία. Για τον λόγο αυτό, η κοινωνία σήμερα αδιαφορεί στο σύνολό της, με αποτέλεσμα να έρχεται μια απαξίωση στους θεσμούς, στις ιδέες, περνώντας στην τεμπελιά του πνεύματος, χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτε πλέον στη σύγχρονη κοινωνία, την οποία και δεν μπορούμε εύκολα να την χαρακτηρίσουμε αρρωστημένη, κι αν ακόμα την πούμε θα γίνει μηχανικά. Λογικό επακόλουθο είναι και στον χώρο της Εκκλησίας να υπάρχει από ορισμένους μια απαξίωση στους θεσμούς, με την έννοια ότι έρχεται η εξοικείωση με την καθημερινότητα. Όντως, υπάρχουν αρκετοί, οι οποίοι φορούν το ράσο και ξεχνούν πως είναι Λειτουργοί του Υψίστου, είναι οι εκπρόσωποι του Θεού στη γη καθώς και οι εκπρόσωποι των ανθρώπων στον ουρανό. Έχουν αυτή τη διττή ιδιότητα μεταξύ ανθρώπων και θεού. Οι ρασοφόροι είμαστε, ξέρετε, αυτοί που γεφυρώνουν το χάσμα που δημιουργείται με τον Θεό, ξεχνώντας τη δωρεά που έχουμε οι κληρικοί μέσω της ιεροσύνης να πιάνουμε το Σώμα του Ιησού Χριστού στα χέρια μας για να το μεταδίδουμε στους ανθρώπους. Αυτό είναι μεγαλείο! Δε συλλαμβάνεται ως έννοια και στο σημείο αυτό έρχεται η εξοικείωση σαν ασθένεια και μας κάνει να λησμονάμε το θείο αυτό δώρο. Με τον τρόπο αυτό μολύνεται και ασθενεί και το Σώμα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία λειτουργεί με την τάξη της, τη σειρά της, τους κανόνες, την πορεία της. Μια πορεία αλήθειας, μια κατεύθυνση στην οποία σαφώς θα υπάρχουν και προβλήματα. Ξέρετε, οι ρασοφόροι, ως μέλη της κοινωνίας φέρουν είτε καλά είτε κακά αγαθά, για τα τελευταία μάλιστα γίνεται τεράστια προσπάθεια έχοντας υγιή πνευματική κατάσταση και σώφρονα νου να τα ωραιοποιήσουμε, να εξομαλύνουμε τις όποιες ατέλειες, με σκοπό να μεταδώσουμε στους ανθρώπους την χάριν του Θεού. Να γίνουμε η γέφυρα για ομαλή μετάβαση, διαρκή επικοινωνία και υγιή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ως πνευματικοί οφείλουμε να διατηρούμε την εσωτερική μας κατάσταση υγιή, για να μην καταστεί η σχέση ανθρώπων και Θεού ελαττωματική. Φέρουμε μεγάλη ευθύνη ως κληρικοί.
– Πιστεύετε πως η Εκκλησία χρήζει εκσυγχρονισμού; Κι αν ναι, θεωρείτε πως οι άνθρωποι της Εκκλησίας αποτελούν πεπαλαιωμένο ιμάτιο;
– Κοιτάξτε, η έκφραση αυτή χρησιμοποιείται πλέον θέλοντας να απαξιώσουν τον ρόλο της Εκκλησίας και του κλήρου στα μάτια του λαού. Έτσι λοιπόν χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους της Εκκλησίας ως αναχρονιστικούς, όπως το είπατε ως πεπαλαιωμένο ιμάτιο, ως ξεπερασμένους και τους ανθρώπους, οι οποίοι ασχολούνται με την Εκκλησία και δεν είναι ρασοφόροι, οι λαϊκοί κοινώς, τους αποκαλούν οπισθοδρομικούς. Είναι μια τάση πλέον. Αυτή η συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων που το χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα, είναι αυτοί οι ίδιοι που δε γεύτηκαν τα πνευματικά αγαθά της Εκκλησίας, με το κορυφαίο αγαθό να είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι άνθρωποι, οι οποίοι δεν πλησίασαν με την καρδιά τους την Εκκλησία, να αφήσουν τον πόνο τους, τον προβληματισμό τους, την αμαρτία τους, το σφάλμα τους, προκειμένου να ελαφρύνει η καρδιά τους και όντας ανάλαφροι πλέον να αναζητήσουν μόνοι τους την άμεση επικοινωνία με τον Θεό μέσω της μετάληψης του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Είναι ξένο σώμα προς την Εκκλησία και μη έχοντας γευτεί ποτέ τους πνευματικούς καρπούς της, την κατηγορούν. Ο Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε σύγχρονος. Εάν διαβάσει κανείς το Ιερό Ευαγγέλιο και δει τον τρόπο ομιλίας του Χριστού, περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, είναι επίκαιρος, σα να μας μιλάει για τη σημερινή εποχή. Γιατί όσο αλλάζουν οι εποχές, όσο και να προχωρούν οι τεχνολογικές ανακαλύψεις, ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος φέροντας τα προβλήματα του, τη νοοτροπία του. Συνεπώς, το κήρυγμά του Χριστού μας ταιριάζει απόλυτα με τη σύγχρονη πραγματικότητα που βρίσκεται η κοινωνίας μας. Το μόνο που αρμόζει για κάποιον που αμφιβάλλει δεν είναι παρά να διαβάσει το Ευαγγέλιο. Ο Χριστός μίλησε και μιλάει ξεκάθαρα και απλά, απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους, όχι επιλεκτικά, αποδεικνύοντας τον τρόπο που πρέπει να ζήσει στη γη όσον αφορά τον εαυτό του και τον πλησίον του για να πορευθεί στο μονοπάτι που αναφέραμε στην αρχή της συνέντευξή μας. Άρα, η Εκκλησία μας είναι πάντα σύγχρονη, αφού έχει αρχηγό της τον Χριστό, ο οποίος είναι σύγχρονος. Ωστόσο, υπάρχουν πρακτικά ζητήματα που ίσως χρήζουν τροποποίησης. Όπως συνέβη με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, την οποία ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος της έκανε μια σύντμηση. Ήταν ένας εκσυγχρονισμός εκείνης της εποχής χωρίς να βλάψει την πίστη, τον Χριστό, το δόγμα. Έγινε προς όφελος! Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί και σήμερα αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο ο κληρικός θα πλησιάσει τον λαϊκό. Όντως χρειάζεται ένας πιο σύγχρονος τρόπος. Κάποτε με ρώτησαν αν οι μοναχοί επιτρέπεται να χρησιμοποιούν την τεχνολογία. Η απάντηση μου είναι φυσικά. Η τεχνολογία είναι η φώτιση που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους για την εξυπηρέτηση. Η χρήση της είναι το μείζον πρόβλημα. Θα χρησιμοποιηθεί για εξυπηρέτηση ή για υποδούλωση; Σαφώς, αν χρησιμοποιείται για εξυπηρέτηση, επιτρέπεται, ιδίως αν θέλουμε στη σημερινή εποχή να μιλήσουμε στους νέους ανθρώπους. Θυμάμαι μικροί παίζαμε στις πλατείες, στη γειτονιά και μας κυνηγάγανε, γιατί κάναμε φασαρία, ζημιές. Τώρα πλέον έχουν αδειάσει. Πού τα βρίσκεις τα παιδιά, αν όντως θες να τα αναζητήσεις; Μπροστά από μία οθόνη, οπότε αναγκαστικά οφείλεις να εκσυγχρονιστείς και να βρούμε τον τρόπο να πλησιάσουμε τους ανθρώπους για να ακούσουν το έργο των κληρικών, δηλαδή τη μετάδοση του και διάδοση του Λόγου του Θεού. Και εννοείται πως μπορούμε, μέσω του διαδικτύου, της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, που είναι μέρος της ζωής σήμερα, να κάνουμε αυτό στο οποίο μας έχει τάξει ο Χριστός, όπως και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας δίνοντάς μας το δικαίωμα να μεταφέρουμε τη διδασκαλία τους σε όλο τον κόσμο.
– Είστε αισιόδοξος για το ελληνικό μέλλον;
– Αισιόδοξος είμαι. Εύλογα θα με ρωτήσετε, ποια είναι τα δεδομένα σας για να είστε αισιόδοξος; Ένα δεδομένο έχω, ότι είμαι Χριστιανός! Ως χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε ελπίδα, ανεξαιρέτως εθνικότητας, γιατί πιστεύουμε στον Χριστό και αφού ο Χριστός είναι η ελπίδα μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Πολλές φορές δοκιμάζεται η πίστη μας μέσα από μεγάλα, σύνθετα πολύπλοκα ή απλά προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή μας και οφείλουμε μέσω των κρίσεων που εμφανίζονται πρέπει να αποδεικνύουμε τι σημαίνει χριστιανός. Ο χριστιανός είναι ένας άνθρωπος που παλεύει, που στέκεται όρθιος και έχει ελπίδα. Χωρίς ελπίδα δεν παλεύεις, χωρίς ελπίδα δεν έχει θάρρος, χωρίς ελπίδα δεν πιστεύεις πουθενά. Ο Χριστός είναι η ελπίδα. Επομένως, έχουμε ελπίδα και σαν ελληνικό έθνος και σαν χριστιανοί, φτάνει όμως να πιστεύουμε πραγματικά! Να είμαστε ουσιαστικά χριστιανοί, όχι μονάχα στο όνομα! Παρατηρούμε αρκετές φορές ότι ενώ δηλώνουμε ότι είμαστε χριστιανοί, οι πράξεις μας είναι εντελώς αντίθετες. Όταν ο στρατηγός κατευθύνει το στράτευμά του σε μια μάχη, αυτός ο ίδιος θα καταστρώσει τα σχέδια, θα δώσει τις κατευθύνσεις, θα υποδείξει τον τρόπο που πρέπει να δράσουν. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των χριστιανών. Είμαστε στρατιώτες, ακόλουθοι του Χριστού. Μας έχει δώσει ο Κύριος τις οδηγίες μέσω του Ευαγγελίου, όπως επισημάναμε προηγουμένως. Εμείς οφείλουμε να τις ακολουθήσουμε και να τις εφαρμόσουμε. Όταν τις τηρήσουμε, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε και κανέναν έχοντας την ίδια τη διαβεβαίωση του Χριστού, οποίος είπε πως θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος της ζωής μας, σε κάθε στιγμή, που σημαίνει πως θα είναι μαζί μας και στη χαρά και στη λύπη. Στην εποχή που ζούμε τώρα, αυτή την εποχή της πανδημίας, η οποία έχει ταράξει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, δείχνουμε πόσο απροετοίμαστοι είμαστε, ουτώς ώστε να ανταπεξέλθουμε σε έναν αγώνα. Αυτό αποδεικνύει και την πραγματική μας κατάσταση. Ξεχνούμε το βασικότερο όλων! Ποιο; Ότι ο Χριστός στέκεται δίπλα μας. Τι να φοβηθεί ο χριστιανός, έχοντας δίπλα του τον Χριστό; Αυτή είναι η πίστη μας! Παραδείγματι, ένα μικρό παιδί που βρίσκεται μέσα στο σκοτάδι και νιώθει να απειλείται, τρέμει από φόβο και αρχίζει να κλαίει, μη ξέροντας τι να κάνει, νιώθει απελπισμένο. Εάν όμως αισθανθεί και πόσο μάλλον δει τον πατέρα του ότι είναι κάπου εκεί κοντά, τότε ο φόβος εξαφανίζεται αμέσως και έρχεται το θάρρος και η ελπίδα, ο ανδρισμός, ας μου επιτραπεί η έκφραση «κάνει τον μάγκα», γιατί νιώθει την ασφάλεια του πατέρα. Έτσι λοιπόν και εμείς σαν χριστιανοί έχουμε Πατέρα. Είναι ο Θεός, ο οποίος είναι πατέρας, φίλος, αδερφός. Συμπορεύεται μαζί μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μας το έχει διαβεβαιώσει ο Ίδιος και οφείλουμε να το πιστεύουμε και να νιώθουμε την ελπίδα που χρειαζόμαστε. Μια απλή φράση μας παρηγορεί σε αυτή τη ζωή, μας δίνει θάρρος και δεν είναι άλλη από το «Έχει ο Θεός». Όταν βρίσκεσαι σε μια αδιέξοδο, χωρίς να μπορείς να δεις τίποτα, μοιάζεις να έχεις φτάσει σε ένα ντουβάρι, πνίγεσαι στον κλειστό χώρο, αρχίζουν οι σκέψεις πως δεν υπάρχει τίποτα να σου δώσει θάρρος, δεν υπάρχει κανένας δρόμος, καμία πορεία, θεωρείσαι νεκρωμένος, αν όμως δώσεις αυτή τη μάχη μέσα στη σκέψη σου και μέσα στην καρδιά σου και πεις τη σωτήρια φράση «Έχει ο Θεός» ξαφνικά διαλύεται το τείχος και η απελπισία μετατρέπεται σε αισιοδοξία, σε ελπίδα, ανοίγοντας τον δρόμο να πορευθείς μπροστά!
– Άγιε Καθηγούμενε της Μονής Εσφιγμένου, πατέρα Βαρθολομαίε, κλείνοντας τη συνέντευξη θα μπορούσατε να δώσετε μια ευχή, συμβουλή τους αναγνώστες του Προοιμιακού;
– Εύχομαι σε όλους να είναι ειρηνικοί, να μάθουν να αγαπούν, να χαμογελούν, να μάθουμε να χαιρόμαστε τα δώρα του Θεού στην ζωή μας και οφείλουμε να τα καλλιεργούμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ρωτώντας με ένας δημοσιογράφος στο παρελθόν όταν και ανέλαβα την ηγουμενία της Μονής ποιοι ο σκοποί μου όντας νέος ηγούμενος, του απάντησα πως έχω βάλει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να σωθώ και ο δεύτερος να κάνω τους ανθρώπους τριγύρω μου να μάθουν να μιλούν με την καρδιά για να μπορούμε να συνεννοηθούμε κάποτε. Αυτό να θέσετε σαν στόχο, να το κάνετε τρόπο ζωής, να μη μας σκιάζει φόβος, πανδημία. Να είμαστε σωστοί χριστιανοί. Ο κόσμος έχει ανάγκη από φως. Όταν εμείς σαν χριστιανοί είμαστε σωστοί στη θέση μας είμαστε χαρούμενοι και φωτίζουμε μέσα στο σκοτάδι από μόνοι μας, δίχως να το φωνάξουμε ότι είμαστε φωτεινοί, αυτό βγαίνει! Εύχομαι σε όλο τον κόσμο να εκπέμπουμε πραγματικά αυτό το φως και την ευωδία του Χριστού που έχει ανάγκη όλος ο κόσμος.
– Άγιε Γέροντα, σας ευχαριστώ πολύ!
– Κι εγώ σας ευχαριστώ!
Αθανάσιος Γ. Δημητρίου
MSc Θεολογίας – Αστυνομικός
Πρόεδρος Σωνατείου Ιεροψαλτών Ν. Τρικάλων