Netflix, Warner Bros και Marvel είναι μόνο κάποιες από τις δικαιολογίες που μας απομακρύνουν από τον δικό μας ελληνικό κινηματογράφο. Φυσικά ενίοτε, σπασμωδικά πάντα, μας πιάνει το μεράκι του Αγγελόπουλου και του Λάνθιμου αλλά όταν φεύγουν οι κάμερες ξεχνάμε. Ξενομανία έχουμε αλλά δεν είναι κατακριτέα, κατακριτέος είναι ο χλευασμός μας απέναντι στον ελληνικό κινηματογράφο που αγνοούμε, μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικός, μόνο και μόνο επειδή οι γνώσεις μας σε αυτόν, περιορίζονται στις τηλεοπτικές κωμωδίες της βραδινής ζώνης. Να επισημάνω, σε αυτό το σημείο, πως ΟΧΙ τηλεόραση δεν είναι κινηματογράφος!
Από τις πολλές, λοιπόν, αξιόλογες ελληνικές παραγωγές σας παραθέτω «Τρεις και μία ελληνικές ταινίες», χωρίς spoiler και με το στοίχημα ότι αν τις δώσετε την κατάλληλη προσοχή, θα αναθεωρήσετε, κατά πολύ, για το τι συμβαίνει κινηματογραφικά στην χώρα μας!
- Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών, του Σύλλα Τζουμέρκα.
Είναι η τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, το σενάριο προσυπογράφει ο ίδιος μαζί με την Γιούλα Μπούνταλη, η οποία πρωταγωνιστεί μαζί με την Αγγελική Παπούλια, στους δύο βασικούς ρόλους της ταινίας, που με την εξαιρετική δουλειά του Πέτρους Σιόβικ στην διεύθυνση της φωτογραφίας, μας χαρίζει μια ονειρώδες κινηματογραφική αναζήτηση. Το «θαύμα» έκανε την επίσημη του πρεμιέρα στο Πανόραμα του 69ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, και από τότε έχει ταξιδέψει… παντού, αποστάζοντας διθυραμβικές κριτικές. Δύο γυναίκες, μια αστυνομικός και μια εργάτρια σε εργοστάσιο παραγωγής χελιών, που ζουν σε μια πόλη της Δυτικής Ελλάδας και μέχρι πρότινος αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, βλέπουν, μετά από μια μυστηριώδη αυτοκτονία, τις ζωές τους να συγκλίνουν και από την συνάντηση τους, ακόμα και αν δεν το ξέρουν ακόμα, να κρέμεται… η σωτηρία τους. Ένα αστυνομικό θρίλερ, μια ονειρώδες αλληγορία, μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση και μια έντονη επιθυμία, επιθυμία για αλλαγή.
- Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη, του Σταύρου Παμπαλλή.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σταύρου Παμπαλλή, με χώρα παραγωγής την Ελλάδα και την Κύπρο, με σενάριο του ίδιου και πρωταγωνιστές των Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Δάφνη Αλεξάντερ, που «έσκισε» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αφού απέσπασε τα δύο κύρια βραβεία τα οποία μπορεί να αποσπάσει μια ελληνική ή κυπριακή ταινία. Η «Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη» είναι ένα σύγχρονο μεσογειακό γουέστερν, ένα κοινωνικό δράμα, ατμοσφαιρικό και σκληρό. Μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά, η γυναίκα εργάζεται ως ράφτρα στο σπίτι, ενώ ο άντρας, πρώην στρατιωτικός, τώρα άνεργος που βασανίζεται από μετατραυματικό στρες, ζει ακριβώς πάνω στην πράσινη γραμμή, θύματα της οικονομικής κρίσης πασχίζουν τώρα να κρατήσουν το τελευταίο πράγμα που τους έχει απομείνει… το σπίτι τους!
- Απόστρατος, του Ζαχαρία Μαυροειδή.
Οχτώ χρόνια μετά τον «Ξεναγό», ο Ζαχαρίας Μαυροειδής επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Ο «Απόστρατος» ήταν μια από τις πέντε ταινίες που στα πλαίσια του «Thessaloniki Goes to Cannes» είχε παρουσιαστεί, σαν work in progress τότε, στο 72ο Φεστιβάλ Καννών. Η ταινία όπως λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, στον κινηματογραφικό ιστότοπο flix.gr, είναι «ένας διάλογος με την απούσα γενιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία με κάποιο τρόπο στα πλαίσια της κρίσης ήρθε πάλι στο προσκήνιο.» Με αυτόν τον παραλληλισμό η ταινία, εν ολίγης, «διαπραγματεύεται τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα.»
Σαν μπόνους σας φύλαξα μία ιδιαίτερη ταινία, ταινία μικρού μήκους, του πολλά υποσχόμενου σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτου. «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και εμάς», από τα βραβεία του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας, έφτασε στις Κάννες, κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα ταινίας μικρού μήκους καθώς και το Queer Palm. Οχτώ λεπτά, ένα βενζινάδικο, 22.50 ευρώ και «ένα σκληρό ρομάντζο ανάμεσα σε δύο νέους ανθρώπους.»
Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, Απόφοιτος του ΑΠΘ στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Συγγραφέας και Ποιητής
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
