Να μην έχω γη για να πατήσω, να μη βρω νερό για να το πιώ, αν δε βρεις το δρόμο να γυρίσεις, είκοσι φορές να γκρεμιστώ… Αχ Κώστα, Κώστα!!!… Αχ…
Στο άκουσμα του ανασχηματισμού ο πενθηφόρος λαός της Μεγάρχης, βουβός, απαρηγόρητος, όδευσε προς τις όχθες του Πηνειού, πίσω ακριβώς από το προγονικό μου σπίτι στο χωρίο, και επ’ αυτών έκλαψε γοερώς καθιστώντας τα νερά του ποταμού υφάλμυρα…
Η έξοδος του Κώστα του Σκρέκα από την Κυβέρνηση-έστω και προσωρινή- μας πόνεσε βαθύτατα και προκάλεσε πληγές που μόνο ο χρόνος και ένας… νέος ανασχηματισμός θα μπορέσει να θεραπεύσει…
Η θεία μου η Λία, προεξάρχουσα της πομπής του πενθηφόρου λαού, θα αγρυπνήσει, μου λέει, 40 μέρες και 40 νύχτες, νηστεύοντας δις του Σαββάτου για να επιταχυνθούν οι όποιες διαδικασίες…
Θα ανάβει δε σταθερά μετά δακρύων πολλών το καντηλάκι μπροστά στη φωτογραφία όπου διακρίνονται χαμογελαστοί κι αγκαλιασμένοι ο Κώστας και η αιώνια αγαπημένη του Ειρήνη…
Κι επειδή μελετά τας γραφάς ξέρει ότι «οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει»…
Αγαπημένη μου… Κάτι τέτοιες στιγμές ενθυμούμαι τα βαθύτατα νοήματα του «After the Tears», της Ρόμπιν Σίμονς. Αξίζει…