Αγάπησα μια γαζέλα!… Ο αποχαιρετισμός της Ντίνας Δήμα, της αποκαλουμένης και μελαχρινής γαζέλας, τα λουλούδια του πατήρ Παπαστεργίου, ο σπαραγμός και το κενό μέσα μας…
Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και εξάφνης κάτω απ’ το γαλάζιο του ουρανού, ένα μελαμψό κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά στρίβει απ’ τη γωνία της οδού Καποδιστρίου…
… Και τάκα τάκα τα τακουνάκια, στο τσιμέντο, στα πλακάκια!… Ο δήμαρχος Παπαστεργίου (… ο Κωνσταντίνος τότε, καθώς η πόλη αυτή είχε πάντα την ευλογία να έχει έναν Παπαστεργίου δήμαρχο) ίσα που πρόλαβε να τη δει με την άκρη του ματιού του, αλλά διέκρινε αμέσως το πηγαίο ταλέντο και τον αέρα του κοριτσιού εκείνου…
Έτσι όταν το 2014, σχεδόν 30 χρόνια μετά, ο υιός του ο αγαπητός Δημήτρης την συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιό του χάρηκε χαράν μεγάλη. Παρακολουθούσε τη πορεία της όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα το πρωινό της Πέμπτης εμφανίστηκε, «αυτόκλητος» όπως ο ίδιος παραδέχθηκε για να την ακούσει να κάνει τον απολογισμό της θητείας της…
Η Ντίνα Δήμα, με απολύτως επαγγελματικό στήσιμο (… θα το ζήλευε και η Μισέλ Ομπάμα!!!) παρουσίασε όσα έκανε στα χρόνια της θητείας της και τα οποία πιθανολογώ θα συμπεριληφθούν σε έναν καλαίσθητο τόμο με τίτλο «Όσα έκανε μια γαζέλα»… (δείτε ΕΔΩ χαρακτηριστικά αποσπάσματα)…
Αγαπημένη μου… Γυνή γαρ ουδέν οίδε πλην ό βούλεται…