Ο Γιάννης ο Κωτούλας, από μικρός, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα χέρια του. Του άρεσε να φτιάχνει πράγματα, να λύνει και να συναρμολογεί αντικείμενα, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου μέσα σε κάθε μικρή λεπτομέρεια. Δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να κάνει καριέρα από αυτό, αλλά η δημιουργικότητα ήταν ένα πάθος που τον συντρόφευε σε κάθε στάδιο της ζωής του…
Όταν έγινε 38, αποφάσισε να αναζητήσει ένα χόμπι που θα του έδινε την απόλυτη ικανοποίηση να δημιουργεί με τον νου και με τα χέρια του. Ήταν τότε που γνώρισε τον Δημήτρη τον Παπαστεργίου, τον ενέπνευσε με την πρώτη ματιά και έκτοτε πορεύτηκαν μαζί, αρχικά στον Δήμο των Τρικκαίων και τώρα πια στα Υπουργεία…
Τα απογεύματα, όταν τελείωνε τη δουλειά του στο γραφείο, κατέφευγε στο μικρό του εργαστήριο, μια γωνιά του σπιτιού που είχε μετατρέψει σε παράδεισο για τη δημιουργία του. Ο ήχος των εργαλείων και το άρωμα του ξύλου τον ηρεμούσαν, σαν μια μορφή διαλογισμού. Κάθε νέο έργο ήταν μια πρόκληση, μια ιστορία που ζωντάνευε στα χέρια του, με λεπτομέρειες τόσο μικρές που μόνο ένας χομπίστας σαν τον Γιάννη θα μπορούσε να εκτιμήσει…
Αν και ποτέ δεν το επιδίωξε, ο Γιάννης βρέθηκε μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, να εκθέτει τις ιδέες του σε τοπικές εκδηλώσεις και εκθέσεις για χομπίστες…
Κάποιοι τον ρωτούσαν «που το πάει» και ο ίδιος λακωνικά απαντούσε… «όπου θα το πάει ο Δημήτρης»!!!…
Στη φωτό παραπάνω διακρίνεται στο περιθώριο της ΔΕΘ το περασμένο Σαββατοκύριακο με την αιώνια αγαπημένη του Μερόπη, εκείνη που στηρίζει κάθε δικό του βήμα και είναι η δύναμή του…
Αγαπημένη μου… Τέτοιες μικρές ιστορίες μας ταξιδεύουν στο χρόνο, όπως τα πλοία που κάποτε έπλεαν στις θάλασσες…