ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ ΨΑΡΟΥΚΛΕΣ… τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες!!!… Αρκεί να βρούμε κομμωτήριο ελεύθερο για το επόμενο 20ήμερο. Κατά τα λοιπά μετά από 42 μέρες επιστρέφουμε-σχεδόν- στην κανονικότητα και θα νοσταλγούμε ωραίες στιγμές που ζήσαμε στην καραντίνα…
Θα μας λείψει ο «γκιώνης» που μας συντρόφευε τα βράδια στους περιπάτους μας στην έρημη πόλη…
Θα μας λείψουν οι χωροφύλακες που είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας με τους καθημερινούς ελέγχους εντός και εκτός πόλης. Ομολογώ ότι η θεία μου η Λία ερωτεύτηκε έναν εξ αυτών όταν κατέβηκε μια μέρα απ’ τη Μεγάρχη για ψώνια και έκτοτε περνούσε καθημερινά απ’ το Δέλτα Καλαμπάκας με την ελπίδα να τον… ξαναδεί!… Α, την καημένη…
Θα μας λείψει η καθημερινή μας… έξοδος στο σούπερ μάρκετ, καθώς αφού δεν είχαμε που αλλού να πάμε βουτάγαμε μέσα και κόβαμε βόλτες τρεις φορές τη μέρα (… χωρίς μάσκες)…
Θα μας λείψουν τα μοναχικά τραπέζια, καθώς πια σιγά-σιγά θα μαζευόμαστε σαν οικογένειες και θα τα λέμε (… και θα μαλώνουμε διαφωνώντας, κλασσικά) για όλους και για όλα…
Θα μας λείψει το Netflix καθώς μας πετάχτηκαν τα μάτια έξω ενάμισι μήνα τώρα βλέποντας κάθε σίριαλ και κάθε ταινία που κυκλοφορούσε…
Θα βρεθούμε ξανά στους δρόμους αδέρφια!!!… Κερδάμε… Αρκεί να βρούμε και κανέναν κουρέα να μας κουρέψει και να μας πάρει λίγο το γένι καθώς ομοιάζουμε με… Αρχιμανδρίτες πια…
Αγαπημένη μου… Πιο επίκαιρο από ποτέ. Θα ‘ρθει μια μέρα που η ζωή θα αλλάξει. Εμείς δεν θα ‘μαστε εδώ, αλλά δε πειράζει. Αρκεί που θα μας θυμηθούν, θα πουν πως κάποτε ζήσαμε κι εμείς στην καραντίνα…