Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι… Δυο πράγματα μας κάνουν και κλαίμε διαχρονικά. Πρώτον η μυρωδιά των κουρείων (… ω! ναι) και δεύτερον οι νεοδημοκράτες. Βλέπεις Παπαστεργίου, Μιχαλάκη, Σκρέκα, Ταμήλο, Βλαχογιάννη να χειροκροτούν τον Μικέλη. Πηδάς ή όχι απ’ το παράθυρο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν παρέστην στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Σωτήρη Χατζηγάκη στα Τρίκαλα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων εις την Πόλη… (… η Πόλη, δεν μπορεί να περιμένει!)…
Παρόλα αυτά άνθρωπός μου ήταν εκεί. Η θεία μου η Λία, αναντάμ παπαντάμ Χατζηγακικιά (… με κάποια μεσοδιαστήματα που ψήφιζε τον μακαρίτη τον Δερβέναγα, τον Γεωργολιό και τα έσχατα χρόνια λίγο Λέγκα, λίγο Βλαχογιάννη και Σκρεκάκο) μου μετέφερε με ακρίβεια όσα… έχασα…
Δεν χρειαζόταν και πολλά δηλαδή. Μου περιέγραψε μια… πολύ ωραία ατμόσφαιρα, όπου όλοι χαμογελούσαν δείχνοντας τα κάτασπρά τους δόντια κι όλοι (… και τα Χατζηγάκια και οι «απέναντι») κάτι μουρμούριζαν από μέσα…
Φυσοκάλαμα και ξόβεργες είχαν έτοιμες δια… παν ενδεχόμενο, όλες οι πλευρές… Anyway… Όλα πέρασαν αναίμακτα…
Αγαπημένη μου… Είναι ωραία η θάλασσα (… και το χειμώνα!) γιατί κινείται πάντα…