Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία, πλησίον παραθύρου ανοικτού, εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία, ηδονική κάθημαι ησυχία. Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή…
Είναι λογικό να μελαγχολείς τούτες τις μέρες του φθινοπώρου, που το καλοκαίρι μοιάζει με μακρινή ανάμνηση, ο κορωνοϊός μας θερίζει και η νύχτα πλακώνει…
Προφανώς τέτοιες εικόνες και σκέψεις είχε στο μυαλό του και ο Καβάφης όταν έγραφε τους παραπάνω μελαγχολικούς στίχους…
Κι όντως και στα Τρίκαλα οι μέρες τούτες ήταν μελαγχολικές, σχεδόν καταθλιπτικές… Μονάχα που από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή, βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς και μας είπε λόγια της χαράς…
Όπου «σιδεράς» ο θρυλικός Δουλόπουλος (γαμπρός της Νατάσας Σιώκη) ο οποίος υποδέχθηκε ξανά στην πόλη το ραδιοφωνικό του ταίρι, τον Βαγγέλη Φρύδα, τον προπονητή του ΒΑΟ, τον άνθρωπο που δεν τον κατάλαβε ποτέ αυτή η πόλη (… νομίζω πως τον κατάλαβε μόνο ο Νίκος ο Λέγκας!)…
Και κάπως έτσι πήραν ξανά νόημα τα πρωινά μας στο ALVEO με ατέρμονες πολιτικές και μπασκετικές συζητήσεις, με τον Δουλόπουλο και τον Φρύδα να μας κάνουν να κλαίμε, τον πολύπειρο Σπανό δε να συμβουλεύει καταλλήλως τον διψασμένο για μάθηση αντιδήμαρχο Ζιώγα…
Αγαπημένη μου… Γυρίσαμε!… Πάντα κινάμε για να γυρίσουμε…