Μπορεί να μην έχει την αίγλη και τη ροή επισκεπτών άλλων ετών, αλλά ακόμη το μαγευτικό, μα λίγο μελαγχολικό τα βράδια, Λεφόκαστρο σαγηνεύει τους Τρικαλινούς…
Είναι αυτή η χαλαρότητα του άπονου καλοκαιριού μας, η αρμύρα που σου χαϊδεύει το πρόσωπο, τα γλαροπούλια που σπάνε τη σιωπή του μεσημεριού που σε τρελαίνει στο Λεφόκαστρο…
Είναι η θάλασσά του, που μοιάζει με τον έρωτα, μοιραίες βουτιές, αθέατα βράχια, χίλιοι που τη χαίρονται, κυρίως και μόνο Τρικαλινοί…
Κι όταν ο ήλιος πάει να βουτήξει στα νερά του Παγασητικού, λίγο πριν γνωστοί Τρικαλινοί (δήμαρχοι, μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες, άλλοι κλπ.) κατέβουν στο ταβερνάκι του κυρ Στέφανου για χταπόδι και καλαμάρι βουτάνε στα νερά και κάνουν ατέρμονες συζητήσεις… Μάρτυράς μου η φωτό παραπάνω…
Δε μπορείς να κλαις το δείλι στο Λεφόκαστρο…
Αγαπημένη μου… Όπως έλεγε κι η Κάρεν Μπίξεν «η θεραπεία για όλα είναι αλμυρό νερό: ιδρώτας, δάκρυα, ή η θάλασσα»…
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
