Αν μια εικόνα, η αποτύπωση μιας στιγμής, λειτουργήσει μέσα σου την κουβαλάς πάντα και σπάνια ξεθωριάζει μέσα σου. Συνέβη σε όλους κάποια στιγμή, συνέβη και στα παιδιά της γαλάζιας γενιάς, καλά παιδιά, το μεσημέρι της Κυριακής στα Τρίκαλα…
Εκεί, στο κλασσικό ημι-υπόγειο, κλασσικού ξενοδοχείου όπου μαζεύονται καθ’ έτος, υπό το βλέμμα του θρύλου Βαγγέλη Μεϊμαράκη που μετά το ιστορικό Συνέδριο της Βόλβης έχει αφοσιωθεί τους εσχάτους χρόνους στη dolce vita των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, μονιασμένοι, ενωμένοι, γελαστοί και πράοι έκοψαν την πίτα τους…
Κι έπιασαν μαζί το μαχαίρι για να δείξουν και να αποδείξουν πόσο ενωμένοι είναι οι υπουργοί Σκρέκα και Παπαστεργίου, ο βουλευτής Λιούτας και λοιπά γαλάζια παιδιά. Να την πω την αμαρτία μου;… Στα σοβαρά, χωρίς αστεία, δεν τη μπορώ τη δυναστεία…
Αγαπημένη μου… Όπως έλεγε και ο Γκεόργκ Κριστόφ Λίχτενμπεργκ «η τάση των ανθρώπων να θεωρούν τα μικρά πράγματα σημαντικά έχει δημιουργήσει πολλά σπουδαία πράγματα»…