ΕΦΑΠΑΞ για τον Χρήστο Λάππα… Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψει δεν μπορεί σ’ έναν παράδεισο που τον έδιωξε και νά ‘ναι, βρίσκεται, χάνεται, απελπίζεται, επιζεί κι όταν δεν θα ‘χει τι να κάνει θα μας θυμάται!… Όπως θα τον θυμόμαστε κι εμείς ως δήμαρχο της καρδιάς μας κι ο Σπανός για τη μοναδική εμπειρία που έζησε να κοιμηθεί σ’ ένα κρεβάτι μαζί του…
Ωδή στον Χρήστο Λάππα, στον δήμαρχο της καρδιάς μας, που πάντα θα θυμόμαστε γλυκά-έστω κι αν μας πλήγωσε σφόδρα τα τελευταία χρόνια με τις τάσεις αναχωρητισμού που τον είχαν πιάσει…
Ο Λάππας ήταν ο πρώτος δήμαρχος στη σύγχρονη ιστορία του τόπου που δεν δημιούργησε χρέη καίτοι εκλήθη να κυβερνήσει σε μια Ελλάδα που χρεωκοπούσε…
Ήταν αυτός που έπιασε το πόσο μεγάλο πρότζεκτ μπορεί να είναι για τα Τρίκαλα ο «Μύλος των Ξωτικών» και άνοιξε τας θύρας της καρδίας του δίνοντας εντολή να γίνει, κόντρα σε μίζερες λογικές της εποχής…
Έκανε πολλά, άφησε σφραγίδα στην πόλη και θα ‘χουμε να τον θυμόμαστε για όλα τα σπουδαία που πέτυχε (… και το Μουσείο Τσιτσάνη που εμπνεύστηκε, για όσο ζούμε θα το βλέπουμε)…
Ομολογώ πως θα μας βασανίζει πάντα πολλούς-εμένα προσωπικά δε περισσότερο το γιατί έδειξε νωρίς τάσεις αναχωρητισμού και κυρίως γιατί έχασε το 2014 και όσα ακολούθησαν ως το μαρτυρικό 2019, αλλά αυτά θα τα κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος…
Ίσως θελήσει να δώσει κι ο ίδιος απαντήσεις αν ένα ωραίο καλοκαιρινό μεσημέρι εκεί στον Μαραθόκαμπο της Σάμου όπου θα περνά τις περισσότερες μέρες του γράψει την αυτοβιογραφία του…
Είπαν πολλά πολλοί για εκείνον, θα πούνε πολλά και στο μέλλον. Εμείς πάντως θα κλαίμε με την εξομολόγηση του Θόδωρου του Σπανού που περιέγραψε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο πως κίνησαν από τα Τρίκαλα να πάνε να κάνουν διακανονισμό του χρέους του Δήμου στην Αθήνα και κατέληξαν ελλείψει χρημάτων να μοιράζονται το… ίδιο δωμάτιο και κρεβάτι σε ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο…
«Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου» λέει ο Θόδωρος «να περάσει όπως όπως η βραδιά μου στη δική σου τη σελίδα εσταμάτησα
και θυμήθηκα για σένανε πως δάκρυσα… Μα δε θυμήθηκα το χρώμα της πιτζάμας σου, ούτε το χρώμα της παντόφλας και προσπαθώντας κάτι για να θυμηθώ αποκοιμήθηκα»… Κλαίμε!!!… Δείτε κι ακούστε…
Συμπληρώνω αυτό που δεν είπε, ότι πριν κοιμηθούν έφαγαν… πασταλάκια σ’ ένα μαγέρικο της Ομόνοιας!!!… Αντίο, λοιπόν, Χρήστο Λάππα… Will be missing you…
Αγαπημένη μου… Όλη μου τη ζωή μού ‘βγαινε η ψυχή κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω…