Μέρες Πολυτεχνείου και η σοσιαλίστρια Ευαγγελία Σωτηρίου, μαζί με τον ουμανιστή Σάκη Παπαδόπουλο και τον ινστρούχτορα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ Χρήστο Μπάτζιο ξαναγράφουν την ιστορία στους τοίχους με μπογιά…
Εκείνες τις ζοφερές μέρες του 1973 οι νεολαίοι τότε Σάκης Παπαδόπουλος και Χρήστος Μπάτζιος πάλευαν μαζί με συνομηλίκους τους για το αυτονόητο, την «Ελευθερία», αγωνίζονταν για «ψωμί» και για «Παιδεία»…
Εκείνες τις μέρες του Πολυτεχνείου η λατρεμένη κυρία Λέλα δεν είχε φέρει ακόμη στον κόσμο την Ευαγγελία Σωτηρίου, η οποία ωστόσο μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τα ίδια ιδανικά, γι’ αυτά παραμένει αγωνιζόμενη στο χώρο των ιδεών…
Λυπούμαι που το λέω και είμαι βέβαιος πως και εσείς συμφωνείτε μαζί μου-δυστυχώς-ότι κανένα από εκείνα τα αιτήματα δεν ικανοποιήθηκαν…
Κανείς άνθρωπος σήμερα δε νιώθει ελεύθερος, κανείς δεν έχει εξασφαλίσει το «ψωμί του»-εκτός των λίγων που το εξασφάλιζαν και τότε και τώρα και πάντα και δια πάντα-ποτέ δεν αποκτήσαμε «Παιδεία» σ’ αυτή τη χώρα, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες…
Άρα…;… Άρα ας προσπαθήσουμε να δώσουμε ξανά στο δρόμο μια ιστορία, μην ξεβάψει σαν αυτή που γράφτηκε κάποτε στον τοίχο με μπογιά!!!…
Κάπως έτσι συζητούν και σχεδιάζουν η Ευαγγελία Σωτηρίου (… αν είχε γεννηθεί το ΄73 θα ‘ταν σαν τη Μαρία Δαμανάκη τώρα!), ο Σάκης κι ο Μπάτζιος… Καλή πατρίδα σύντροφοι!!!
Αγαπημένη μου… Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…