ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΖΥΓΩΝΕΙ… Συνάντηση στην αλέα της οικίας Βανταλή στο Λεφόκαστρο, μεταξύ Αχιλλέα, Παπαστεργίου junior (τον δήμαρχο δηλαδή) και Παπαστεργίου τον πρεσβύτερο (τέως δήμαρχο δηλαδή)…
Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, μόλις προχθές δηλαδή, στην εξοχική οικία Βανταλή στο Λεφόκαστρο του Πηλίου επικρατούσε ηρεμία…
Ο ήλιος είχε γείρει, το σκοτάδι έρχονταν και ο ήχος του κύματος που έσκαγε στις πέτρες δημιουργούσε ένα μοναδικό, σχεδόν απόκοσμο, σκηνικό…
Μια μικρή αναταραχή επικράτησε αργά, όταν έφτασε η φαμίλια του δημάρχου Παπαστεργίου. Ο δήμαρχος ξεφόρτωσε σύζυγο, παιδιά, μπρατσάκια και σωσίβια και με ένα σάλτο πέρασε στην αλέα των Βανταλαίων…
Εκεί, μέσα στο ημίφως (μόνο οι σπίθες από το αντικουνουπικό φιδάκι έριχνε φως στα πρόσωπά τους) εθεάθησαν οι τρεις άντρες να συζητούν. Ο οικοδεσπότης Αχιλλέας Βανταλής, ο πεθερός του Παπαστεργίου ο πρεσβύτερος και ο κουνιάδος του Παπαστεργίου junior (ο δήμαρχος δηλαδή) μίλαγαν χαμηλόφωνα…
Τόσο που ούτε καν η θεία μου η Ασημούλα (εξαδέλφη της θείας μου της Λίας, η οποία και παραθερίζει σταθερά στο Λεφόκαστρο εδώ και πολλά χρόνια) η οποία στήθηκε πίσω από κάτι φυλλωσιές δεν άκουσε καλά-καλά…
Το μόνο που «έπιασε» το γατίσιο αυτί της (παρά τα 79 της χρόνια ακούει καλά) ήταν οι λέξεις κλειδιά… «Βουλή» και «βουλευτής»!… Αυτά… Ύστερα μου λέει, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας ο Παπαστεργίου πήδησε τη μάντρα και χάθηκε στην αγκαλιά της αγαπημένης του Σούλας… Και η νύχτα προχωρούσε και τα τριζόνια έσκουζαν και τα κύματα έσκαγαν στην ακτή…
Αγαπημένη μου… Ψυχές ωραίες, που ‘χασαν το δρόμο τους, αγωνιούν να τον ξαναβρούν…