Κι αν ο Λάππας ξαναγινόταν δήμαρχος;… Λίγο πριν αποτυπώσει σε ένα χαρτί τη ζωή του και όσα σημάδεψαν αυτή, οι σκέψεις και οι εισηγήσεις πολλών (… πάρα πολλών) φέρνουν ξανά τον δήμαρχο της καρδιάς μας στα μονοπάτια του Δήμου…
Ο Τζόναθαν Κόου είχε γράψει κάποτε ένα συγκλονιστικό βιβλίο, εστιάζοντας τη ματιά του στις ανθρώπινες σχέσεις, και οδηγώντας μας τελικά μέσα από μια βαθιά μελαγχολία στα μονοπάτια της ψυχής μας…
Ένα τέτοιο βιβλίο θα ήθελε να συγγράψει και ο Χρήστος Λάππας. Ονειρευόταν πάντοτε να κάθεται σε μια αναπαυτική πολυθρόνα μπροστά στην εντυπωσιακή, συνήθως ήρεμη, παραλία του Μαραθόκαμπου της Σάμου και κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου να αποτυπώνει στο χαρτί όσα τον σημάδεψαν…
Την ησυχία του σε μια τέτοια περίπτωση πιθανόν να τη χάλαγε μόνο το εγγονάκι του, το οποίο μεγαλώνει σε εκείνο το ακριτικό νησί…
Ο Λάππας έχει πάρει τις αποφάσεις του (… νομίζω), ωστόσο είναι οι συνθήκες τέτοιες που ίσως υποχρεωθεί να αναθεωρήσει. Δέχεται εισηγήσεις πολλές να επιστρέψει δικαιωμένος στο Δήμο και να επισφραγίσει τη πορεία του με μια ακόμη θητεία ως δήμαρχος…
Υπενθυμίζουν οι υπέρμαχοι της άποψης αυτής (… και είναι πάρα πολλοί) πως ό,τι ζούμε σήμερα, σχεδιάστηκε επί Λάππα και αναφέρουν ως παράδειγμα τον «Μύλο των Ξωτικών» τον οποίο ο ίδιος εμπνεύστηκε και επέβαλλε, τη δημιουργία του Μουσείου Τσιτσάνη, την αξιοποίηση και ανάδειξη του Ληθαίου με την κατασκευή ακόμη και υπαίθριου θεάτρου (πίσω απ’ τις παλιές φυλακές), τον ποδηλατόδρομο και την εντυπωσιακή είσοδο της οδού Καλαμπάκας και πολλά άλλα…
Αναφέρουν επίσης ότι στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησής του το χρέος του Δήμου Τρικκαίων μειώθηκε κατά 50% σχεδόν, ενώ παρά το ότι κονδύλια… δεν υπήρχαν πουθενά για πουθενά (εποχές σκληρών μνημονίων) ο Δήμος κρατήθηκε όρθιος…
Ο Λάππας λέει «όχι», προτιμά το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας και την ομορφιά της υστεροφημίας του. Γοητεύεται στην ιδέα, αλλά… δεν νομίζω. Ή μήπως όχι;…
Αγαπημένη μου… Βιοί γαρ ουδείς ον προαιρείται βίον…