Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ Αγοραστού και Νάτσινα-ή μάλλον ξέρω και πολύ καλά μάλιστα, αλλά δε λέω- αλλά για το βελούδινο διαζύγιό τους (ΕΔΩ) το οποίο μας κάνει να σπαράζουμε μέσα μας, περιορίζομαι να αναφέρω τα παρακάτω…
Κάντε το εικόνα please. Και της λέει ο Αγοραστός, με τον οποίο η Νάτσινα διακρίνεται σε παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές… «για να σε εκδικηθώ σου σκίζω τις φωτογραφίες κι εσύ όπως και εγώ κομμάτια στις γωνιές και στις πλατείες τα γράμματά σου καίω μέσα στον πυρετό μου και σβήνω το όνομά σου μαζί με το δικό μου»…
… Και η Νάτσινα απαντά με μάτια βουρκωμένα… «για να σε εκδικηθώ πετάω ενθύμια και δώρα κι εσύ όπως και εγώ θρύψαλα και σκουπίδια τώρα τις ζωγραφιές σου σκίζω τα πόστερ που αγαπούσες και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες»…
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ… Και μείναμε αμανάτι με την κόρη του χρόνου, τα παιδιά του Ζεβεδαίου και τον μπατζανάκη του Ηροδότου. Κρίμα…
Αγαπημένη μου… Μετά απ’ όλα αυτά μπορώ ανακουφισμένος να αναφωνήσω κι εγώ, όπως ο Αρθρούρος Ρεμπώ… «Ξαναβρέθηκε! Ποια; – Η Αιωνιότητα. Είναι η θάλασσα που σμίγει με τον ήλιο»…