ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΞΕΔΕΣ… Δεν κλαίω που φεύγεις, δεν κλαίω για τώρα, δεν κλαίω την ώρα του αποχωρισμού, κλαίω την ώρα του γυρισμού, κλαίω την ώρα του σπαραγμού, κλαίω για την ώρα που θα αναφωνήσουμε μαζί ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…
Ποιος να μας εγύριζε στον παρελθόντα καιρό, στις ημέρες που μας προστάτευε ο Θεός, τότε που ο φωτεινός λύχνος Του έφεγγε πάνω από την κεφαλή μας, την κεφαλή της καρδιάς μας;…
Που είναι η καθαρότης της προσευχής; Που το θάρρος και η παρρησία της; Που το γλυκύ δάκρυ αντί του τωρινού πικρού; Που η ελπίς της τελείας αγνότητος και καθάρσεως; Που η προσδοκία της μακαρίας απαθείας;
Εχάθηκαν όλα αυτά, εξέλιπαν σαν να μην υπήρξαν καθόλου, εξαφανίσθηκαν σαν ανύπαρκτα και διελύθησαν… Πως θα κάνουμε Ανάσταση στα μπαλκόνια μας; Πως δεν θα κοινωνήσουμε από το κοινό το Άγιο Δισκοπότηρο;…
Εδάκρυσε ο ευσεβής, ο ευλαβής, ο ταπεινός Λευίτης της επαρχίας ταύτης, ο Χρήστος Μιχαλάκης όταν από τηλεφώνου συνομίλησε με της των Τρικκαίων Εκκλησίας Επίσκοπο…
«Δεν κλαίω για τώρα» του είπε του Χρυσοστόμου «δεν κλαίω την ώρα του αποχωρισμού, κλαίω την ώρα του γυρισμού, κλαίω την ώρα του σπαραγμού, κλαίω για την ώρα που θα αναφωνήσουμε μαζί ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…»…
Αδημονούμε!!!… Υπομονή αδέρφια, κερδάμε… Ραντεβού στις 26 του Μάη στις αυλές των εκκλησιών…
Αγαπημένη μου… Αγάπη είναι η ελλάμψεως άβυσσος… Αγάπη είναι η πηγή πυρός…