Ο Παπαστεργίου ζούσε σε ένα ρετιρέ στο υγρό-πέριξ του Ληθαίου-χώμα, ένας νέος που η φύση του ‘χε δώσει το μαλακότερο χαρακτήρα. Η φυσιογνωμία του φανέρωνε την ψυχή του. Η κρίση του ήτανε πολύ σωστή και το πνεύμα του πολύ απλό, γι’ αυτό το λόγο νομίζω τον ονόμασαν… χαρισματικό…
Παντρεύτηκε τη Σούλα και έκανε τρία παιδιά, ενώ είναι γιος του ιστορικού δημάρχου Κωνσταντίνου Παπαστεργίου. Το υπόλοιπο γεννεαλογικό του δέντρο χάνεται μέσα στο χρόνο…
Δίδασκε με μαεστρία τη μεταφυσικο-ρομποτικό-ποδηλατο-κοσμολογο-μηδαμινολογία και αντιμετώπιζε τη κάθε δυσκολία ακόμη και επικρίσεις για τη «βομβαρδισμένη» πόλη του ή τους δρόμους που γίνονταν ποτάμια με τις βροχές και τις καταιγίδες λέγοντας πως «είναι αποδεδειγμένο πως τα πράγματα δεν μπορούν να ‘ναι αλλιώς, διότι αφού όλα έγιναν για κάποιο σκοπό, όλα αναγκαστικά έγιναν για τον καλύτερο σκοπό»…
Αυτά τα ωραία έλεγε-και ποιος άλλος να τα ‘λεγε δηλαδή- και ενέπνευσε πολλούς νέους προ 10ετίας να τον ακολουθήσουν στην πορεία του προς το Δήμο των Τρικκαίων, ακόμη και αυτόν τον ίδιο τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη να τον καλέσει και να του αναθέσει Υπουργείο…
Ο Παπαστεργίου φεύγοντας από τον επίγειο παράδεισό του, τα Τρίκαλα, πέρασε τον Δομοκό σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, στρέφοντάς τα προς την ωραιότερη των πόλεων που έκρυβε μέσα της τους καλύτερους ανθρώπους και συνεργάτες, εκείνους τους νέους που τότε τους ενέπνευσε και τον ακολούθησαν…
Εδάκρυσεν αυτός, εδάκρυσαν κι αυτοί και μένουν να κοιτούν το πορτρέτο του, υπερήφανοι δε για εκείνον, προβληματισμένοι δε σφόδρα για το μέλλον τους. Και λογικό καθώς ως ορφανά πια καλούνται να πορευτούν σε νέα γη και να βρουν νέα ελπίδα…
Αγαπημένη μου… Δεν υπάρχει διόλου αποτέλεσμα, δίχως αιτία…