Η σιωπή που ασκείται με επίγνωση και διάκριση είναι μητέρα της προσευχής, επιστροφή από την αιχμαλωσία, διαφύλαξη του θείου πυρός, επιστάτης των λογισμών, σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς, δέσμευση του πένθους, φίλη των δακρύων, καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου, ζωγράφος της αιωνίου κολάσεως, επίμονος εξεταστής της Κρίσεως, πρόξενος πνευματικής ανησυχίας και λύπης, εχθρός της παρρησίας, σύζυγος της ησυχίας, αντίπαλος της αγάπης να κάνει τον διδάσκαλο, αύξηση της πνευματικής γνώσεως, δημιουργός θείων θεωρημάτων, μυστική πνευματική πρόοδος, κρυφή πνευματική ανάβαση…
Δεν είναι λόγια δικά μου, μα είναι λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, του πρώτου και μεγάλου «ψυχολόγου» της ανθρωπότητας…
Γιατί σε καιρό πολέμου-που τέτοιο βιώνουμε-είναι καλό να σιωπούμε και να εργαζόμαστε όλοι και ο καθείς από το μετερίζι του. Δεν ενδιαφέρουν κανένας οι διάφορες θεωρίες, «φορτώνουν» και εκνευρίζουν αφάνταστα τον κόσμο δήθεν επαναστάσεις οι οποίες στο βάθος υποκρύπτουν συμφέροντα, τον φέρνουν στα όριά του, συμπεριφορές και κινήσεις…
Λίγη σιωπή, λίγη προσευχή για να το περάσουμε. Δεν γίναμε όλοι ξαφνικά… λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι να ξέρουμε τα πάντα. Ας σιωπήσουμε και ας ακούσουμε…
Και κάτι τελευταίο. Ας έχουμε λίγη Πίστη μέσα μας, όσοι μπορούμε, όσο μπορούμε, όπως μπορούμε. Καταφυγή μας είναι η Εκκλησία, όχι εχθρός μας…
Αγαπημένη μου… Και ο Ιωάννης της Κλίμακος κατέληγε ως εξής στους περί σιωπής λόγους του: «Ο φίλος της σιωπής προσεγγίζει τον Θεό και συνομιλώντας μυστικά μαζί του φωτίζεται από Αυτόν…»…