Η χαμένη μας αθωότητα… Το χειμώνα χιονίζει!… Πότε χιονίζει, πότε δε χιονίζει… Αλλά όπως και να ‘χει εμείς να το χαρούμε δε μπορούμε. Κι ύστερα παρακαλούσαμε να χιονίσει και μετά χιόνισε και μετά εμείς δε θέλαμε αφού, γλιστρούσαν οι δρόμοι, έκλεισαν τα σχολεία κλπ…. Είμαστε με τα καλά μας;…
Για δυο μέρες η πόλη έγινε ένα μικρό Βλαδιβοστόκ (… όπως τότε, το 2001 με τον Σπαθή, θυμάστε!!!) κι εμείς πνιγήκαμε μέσα σε μερικούς πόντους χιόνι (… και βροχή μετά και λάσπες)…
Κι ενώ κάναμε δεήσεις μπας και χιονίσει και λέγαμε άντε να δούμε μια άσπρη μέρα, μετά μας έπιασε το στραβό…
Γιατί χιονίζει;… Και έκλεισαν οι δρόμοι; Και πως θα πάμε για ψώνια τώρα; Και πως θα βγούμε από το σπίτι; Και… και… και…
Κι ύστερα έφταιγε ο Παπαστεργίου γιατί θέλησε να ανοίξει τα σχολεία, ενώ οι μαμάδες (… σε απόγνωση!) δεν ήθελαν κι όταν αυτός είπε ναι εντάξει δεν τα ανοίγω, αυτές είπαν όχι γιατί να μην ανοίξουν κι εκείνος είπε μετά πάλι εντάξει θα τα ανοίξω, αλλά αυτές δεν θέλανε, αλλά μετά θέλανε και τους είπε ότι θέλουνε και είπαν όχι τώρα δε θέλουμε και τους είπε ότι ούτε εμείς θέλουμε… αφού!!!… Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Αγαπημένη μου… Ου πενία λύπην εργάζεται, αλλά επιθυμία.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
