Κανονικά και υπό άλλες συνθήκες αυτή η φωτογραφία τέτοιες μέρες θα μας… άναβε φωτιές. Μα δε μας ανάβει καθώς Νίκος Λέγκας και Κώστας Αργυρούσης μένουν να συζητούν για τα παιχνίδια της ιστορίας και ευκαιρίες που πέρασαν και πάνε…
Αν μη τι άλλο αυτό το καλοκαίρι ο Νίκος Λέγκας διαπίστωσε και επιβεβαίωσε ότι έπειτα από 11 χρόνια μακράς σιωπής υπάρχει κόσμος πολύς που και τον αγαπάει και τον εκτιμάει και τον πιστεύει, ως άνθρωπο και ως πολιτικό…
Εκδηλώνοντας δια της σιωπής, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, το ενδιαφέρον του για το Δήμο Τρικκαίων βρέθηκε ενώπιον κύματος ειλικρινούς αγάπης από ανθρώπους, που πιθανόν να μην το περίμενε κιόλας…
Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανε το βήμα, γιατί δεν το τόλμησε να βγει μπροστά και να διεκδικήσει τη δημαρχία και γιατί σιωπηρά επέλεξε και πάλι να αποσυρθεί από το προσκήνιο, δεν έχω ερμηνεία αλήθεια, μα τους χίλιους πλανήτες…
Ίσως κάποια στιγμή ο ιστορικός του μέλλοντος το ερμηνεύσει και το μάθουμε κι εμείς από εκεί μακριά που θα βρισκόμαστε (… βασικά ελπίζω να βρίσκομαι στη Λυών!!!)…
Ίσως μπορέσει να το ερμηνεύσει και ο μέγας μαέστρος της τοπικής πολιτικής «κουζίνας», αρχιμάγειρας Κώστας Αργυρούσης που 33 χρόνια τώρα τόσα έχει δει και τόσα έχει ακούσει, τόσες φιλίες είδε να χαλάνε, τόσες κουμπαριές να πάνε στράφι…
Αγαπημένη μου… Θα ‘ρθει μια μέρα που η ζωή θα αλλάξει, εμείς δεν θα ‘μαστε εδώ, αλλά δε πειράζει, αρκεί που θα μας θυμηθούν, θα πουν πως κάποτε ζήσαμε κι εμείς…