Ντάλα ήλιο στη πλατεία!!!… Ήταν Ιούλης μήνας, είχε και… ζέστα (… που λέμε στα Τρίκαλα), είχαν κόψει και τα δέντρα απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη τα Παπαστεργάκια, το παγωτό έλιωνε στα χέρια μας και εμείς λαμπαδιάζαμε (… ξανά Παναγίτσα μου) στη πλατεία…
Όταν τα Παπαστεργάκια έκοβαν καμιά δεκαριά δέντρα απ’ την κεντρική πλατεία της πόλης τον περασμένο Σεπτέμβρη, ούτε που φανταζόντουσαν ότι θα ζήσουν τον εφιάλτη της, λίγους μήνες αργότερα…
Και τον έζησαν Ιούλη μήνα, με τον υδράργυρο λίγο πάνω από τους 37 C, με ντάλα ήλιο στη πλατεία ,να διαδηλώνουν τα καημένα για τα Πανεπιστήμια που χάσαμε (… και δεν ξαναγυρνάνε) και ίσως αυτά που ονειρεύονται μια μέρα να γίνουν στα Τρίκαλα…
Και να βλέπουν τον δήμαρχό μας και μεγάλο καθοδηγητή Παπαστεργίου να ομιλεί μέσα σε μια άδεια και καυτή πλατεία…
Και ο Μιχάλης Λάππας να φωνάζει ο καημένος «μαζευτείτε στο κέντρο να γίνουμε πολλοί» (… μάρτυράς μου το video παρακάτω), αλλά που…;… Τραγωδία…
Αφού μέχρι και η θεία μου η Λία (… φανατική Παπαστεργιακιά) που κατέβηκε δωρεάν απ’ τη Μεγάρχη με τα αστικά του Τάκη Ιωάννου, μαζί με τις φιλενάδες της Αρχοντούλα, Δοσούλα, Μαρούλα, Τασούλα, Γιαννούλα, Δημητρούλα, πήγε κι έκατσε στου Τζίμη, κάτω απ’ το παλιό «Πανόραμα» παρήγγειλε παγωτό φράουλα-σοκολάτα και παρακολουθούσε από εκεί τα δρώμενα…
Και για τις Σχολές που χάσαμε και γι’ αυτές που δε θα ‘ρθουν;… Μην κλαίτε και μην οδύρεστε. Σας τα είπα χθες (ΕΔΩ), σας τα είπα και τις προάλλες (ΕΔΩ)…
Αγαπημένη μου… Μα μη φοβάσαι. Θα ‘ρθει μια μέρα που η ζωή θα αλλάξει, εμείς δε θα είμαστε εδώ, αλλά δε πειράζει. Αρκεί που θα μας θυμηθούν…