ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ, ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ… Και παραμυθίαν ουκ έχουμε πλην εκείνων, του αγίου Τρίκκης και του αντιπεριφερειάρχου ημών… Ελπίς και προστασία όσων απομείναμε στην πόλη ταύτη, Αύγουστο μήνα, με τον ήλιο να καίει…
Γλυκιά παραμυθία για όσους απομείναμε σε αυτή τη ζεστή, την υγρή-πέριξ του Ληθαίου-πόλη, οι επιφανείς άνδρες που μας εμπνέουν και μας οδηγούν…
Ο μεν άγιος Τρίκκης με τις παρακλήσεις του κάθε εσπέρα, με τις αγρυπνίες και τις νουθεσίες του, δροσίζει τις ψυχές μας… Ο δε Χρήστος Μιχαλάκης, το παιδί του λαού, ο άνθρωπος που θαρρείς πως η βασιλομήτωρ κυρία Ελένη τον γέννησε για να απαλύνει τον πόνο κάθε ψυχής, είναι εδώ και μας δίνει σιγουριά…
Μάχεται στα έργα, εκτρέπει ποτάμια, φτιάχνει δρόμους σε πεδινά και ορεινά, μόνιμη καταφυγή κάθε Τρικαλινού, κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου… Κοιμηθείτε ήσυχοι, ενόψει Δεκαπενταύγουστου…
Αγαπημένη μου… Πιστός είναι ο άνθρωπος που ξέρει τον δρόμο, κι ας τον ακολουθεί για πρώτη φορά…