Εκείνο το φθινοπωρινό απομεσήμερο, με το ψιλόβροχο να χαϊδεύει τα πρόσωπά τους, πατώντας πάνω στα χρυσαφιά πεσμένα φύλλα των δέντρων Μπάρδας και Καρανάσιος έφτασαν στη λίμνη…
Ο αντιπεριφερειάρχης της Περιφέρειας Θεσσαλίας, αρμόδιος για τους Υδάτινους Πόρους, Ντίνος Μπάρδας, έμοιαζε σκεφτικός εκείνο το απομεσήμερο…
«Τι σε απασχολεί Ντινάκι» έκανε ο επιτελάρχης της Νομαρχίας Γιώργος Καρανάσιος «μίλησέ μου, άνοιξέ μου την καρδιά σου»…
Ο Μπάρδας λύθηκε, «το υδατικό έλλειμα της Θεσσαλίας αδελφέ μου» ομολόγησε σχεδόν βουρκωμένος «οδηγούμαστε σε ερημοποίηση»…
Ο Καρανάσιος, αντιλαμβανόμενος τη φόρτισή του προσπάθησε να τον καθησυχάσει… «Μα μη φοβάσαι, έχουμε ποτάμια, έχουμε χειμάρρους, έχουμε λίμνες, πάμε να δεις…»….
Λίγα λεπτά αργότερα έφταναν στο χωρίο της μητρός μου, το μαγευτικό μα λίγο υγρό τα βράδυ το Μέρτσι το Μικρό (… στη νεοτέρα εκδοχή Κεφαλόβρυσο) και στάθηκαν μπροστά στη λίμνη Γκιτζή…
«Κοίτα, λίμνη» έκανε ο Καρανάσιος μα ο Μπάρδας παρέμεινε σκεφτικός και απογοητευμένος… «Δε τη βλέπω» απάντησε…
«Ολόκληρη λίμνη δε τη βλέπεις;» έκανε ο Καρανάσιος όπως και η φωτό παραπάνω μαρτυρά «και τι βλέπεις δηλαδή;… Το κορίτσι; Τη Τζαμαλάια; Θα με τρελάνεις;…»… (σ.σ. η Τζαμαλάια κατά τους θρύλους της λίμνης έβγαινε τα βράδια με πανσέληνο και λούζονταν με τις νύμφες, είχα ανάκατα τα μαλλιά εξού και το όνομά της)…
Ο Καρανάσιος τον πλησίασε και τον πήρε αγκαλιά. «Έλα ηρέμησε» του είπε «θα κοιτάξω για ένα καλό ψάρι, έναν γουλιανό ή ένα κυπρίνο, να φας να αναλάβεις δυνάμεις και σούρουπο πια να επιστρέψουμε στις οικογένειές μας»…
Αγαπημένη μου… Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος «Ψυχήσιν Θάνατος ύδωρ γενέσθαι, ύδατι δε θάνατος γην γενέσθαι, εκ γης δε ύδωρ γίνεται, εξ ύδατος δε ψυχή…»…