«Το αμάρτημα της μητρός μου» το κορυφαίο ίσως και συγκλονιστικό διληγημα του Γεώργιου Βιζυηνού πρωτοδημοσιεύτηκε το 1883 μεταφρασμένο στα γαλλικά στη Nouvelle Revue. Εάν το έργο δημοσιεύονταν σήμερα πιθανόν να είχε ως πρωταγωνιστές, όχι τον ίδιο το συγγραφέα και τη μητέρα του, αλλά τον Άρη και τη mama Soula…
Η ιστορία εξελίσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στη Βιζύη και αποδίδει ένα αληθινό γεγονός της ζωής του συγγραφέα. Πρόκειται για την εξιστόρηση ενός οικογενειακού δράματος με κεντρικό πρόσωπο τη μητέρα του αφηγητή. Η αφήγηση με αφετηρία τα παιδικά χρόνια του Γιωργή οδηγείται μέχρι την ώριμη ηλικία του αφηγητή, οπότε γίνεται αποδέκτης της εξομολόγησης της μητέρας του…
Η αποκάλυψη του μυστικού της μητέρας στον ώριμο πλέον Γιωργή, παράλληλα αποκρυπτογραφεί για τον αναγνώστη τον τίτλο-αίνιγμα του διηγήματος…
Αν εμείς θελήσουμε αυθαίρετα (… και ΠΑΣΟΚικά) να κάνουμε παραλληλισμό με το σήμερα θα μπορούσαμε ασφαλώς να φέρουμε ως πρωταγωνιστές τον έγκριτο δικηγόρο της πόλεως Άρη Μερεντίτη και τη μητέρα του, ισχυρά βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ κάποτε, Σούλα Μερεντίτη…
Ο Άρης ενεπλάκη στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που διεξήχθη προ εβδομάδος, για πρώτη φορά ενεργά με τα κομματικά. Και τα πήγε εξαιρετικά καθώς σε σύνολο σχεδόν 500 υποψηφίων, εκλέχτηκε πανηγυρικά στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος (στην 46η θέση)…
Τον Άρη τον ψήφισαν οι πάντες, βλέποντας και μόνο το όνομά του, το επίθετό του. Υπήρξαν ευπατρίδες ΠΑΣΟΚοι που θυμήθηκαν τον αείμνηστο πατέρα του Θωμά, που έκανε αγώνες για την «Αλλαγή» στη χώρα και άφησε τη σφραγίδα του ως νομάρχης στην Κρήτη στις αρχές της δεκαετίας του ΄80…
Ήταν πολλοί όμως και οι πιο σύγχρονοι που σέβονται, αναγνωρίζουν και τιμούν τη Σούλα, η οποία 8 χρόνια ως βουλευτίνα δεν κρύφτηκε, έδωσε μάχες εντός και εκτός Κοινοβουλίου, ήταν «παντελονάτη» και σταράτη…
Το «αμάρτημα της μητρός του» ήταν ακριβώς αυτό, η ειλικρίνεια και η εντιμότητά της. Αυτό τίμησαν και στο πρόσωπο του Άρεως, βλέποντας τη φυσική της συνέχεια. Μένει να τον δούμε και τον ίδιο πια επί του… πεδίου…
Αγαπημένη μου… Και οι οφθαλμοί της επληρώθησαν δακρύων και εγώ εσιώπησα…