Όταν ο Fernando Pessoa συνέγραφε τον «Οδοιπόρο» του, λογικά θα είχε στο μυαλό του έναν άνθρωπο σαν τον Μιχαλάκη, ακάματο εργάτη του χώρου και του χρόνου, λυτρωτή πάσας πονεμένης ψυχής στα όρια του ν. Τρικάλων, ενίοτε και εκτός αυτού…
«Μην κοιτάζεις το δρόμο, ακολούθησέ τον» έγραφε ο Pessoa «αλλά πως να τον ακολουθήσω;… Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται από την πόλη ή πάνε σ’ αυτήν, σαν αυτούς που φεύγουν ή σαν αυτούς που επιστρέφουν, σαν αυτούς που έρχονται να αγοράσουν και να πουλήσουν, σαν αυτούς που έρχονται να δουν και να ακούσουν ή σαν αυτούς που φεύγουν κουρασμένοι απ’ όσα είδαν και άκουσαν; Σαν ποιους απ’ όλους αυτούς; Ή σαν τι το κοινό σε όλους αυτούς; Ή με ποιον άλλο τρόπο διαφορετικό από τον τρόπο όλων αυτών;»…
Όλα αυτά παιδεύουνε το μυαλό και του δικού μας οδοιπόρου, του Χρήστου Μιχαλάκη, που ενώ το σύμπαν γύρω μας καταρρέει αυτός μένει όρθιος κι ευθυτενής, φτιάχνει δρόμους και γεφύρια, αναστηλώνει εκκλησιές και μοναστήρια, δίνει τα πάντα για το λαό του με το λαό του, ένας απ’ αυτούς, ένας μ’ αυτούς…
Αγαπημένη μου… Ας πάψουμε να είμαστε άγνωστοι και θρόισμα των κλαδιών…