ΤΟ… ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΔΕ ΖΗΣΑΜΕ!… Ποιος να το ‘λεγε πως θα βλέπαμε φωτογραφίες με παρέες πάνω απ’ τ’ αρνάκι και… θα κλαίγαμε. Α ρε Χαρδαλιά τι μας έκανες…
Υπό άλλες συνθήκες θα γράφαμε τούτες τις ώρες για τις «αναμνήσεις ενός Πάσχα», που πήγαμε για καφέ, με ποιον «γκουρλώσαμε» το αρνί, πως το τυλίξαμε το κοκορέτσι, τι ταγεράκια φορούσαν τα hot κορίτσια της πόλης και άλλα τέτοια…
Μα φέτος δεν ήταν έτσι…Ούτε «παρέλαση» έγινε Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι στην Ασκληπιού, ούτε τα τσιπουράδικα βούλιαξαν Μεγάλη Παρασκευή βράδυ (… κατανοώ ότι οι περισσότεροι το έκαναν κατά το έθιμο, αλλά sorry κιόλας δεν ήταν ούτε σωστό, ούτε πρέπον), ούτε οι μεγαλοκυρίες είπαν το «Χριστός Ανέστη» έξω απ’ το Ναό και μετά έφυγαν… βουρ για μαγειρίτσα και ποτά…
Φέτος το Πάσχα ήταν αλλιώς. Στερηθήκαμε πολλά, ακόμη κι αυτό, το απλό, να ασπαστούμε και να αγκαλιάσουμε τους γονείς μας. Δεν προσκυνήσαμε τον Επιτάφιο, δεν μεταλάβαμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου (… κάποια έφτασαν στα όρια της ύβρεως για τη Θεία Κοινωνία), δεν χαρήκαμε την πανήγυρη των πανηγύρεων, την εορτή των εορτών…
Μέσα σ’ όλα ελπίζω να γίναμε λίγο πιο σοφοί. Να αντιληφθούμε την πραγματικά αξία αυτών που μας χαρίζονται όλα τα χρόνια κι εμείς τα απαξιώνουμε. Δεν είμαι βέβαιος ότι το καταλάβαμε, το ελπίζω όμως…
Και μέσα σ’ όλα χάσαμε και τις παρέες και τα κοκορέτσια και τα αρνιά!… Εις ανάμνηση ανασύρω φωτό αρχείου του έτους 2018 (… μην τους πάρω στο λαιμό μου κιόλας τους ανθρώπους και βρεθούν πίσω από τα σίδερα!!!) με τις οικογένειες Μπλουγούρα, Βλόντζου, Χατζηπαρασίδη πάνω απ’ τ’ αρνάκι!… Next year…
Έως τότε ας… κλάψουμε λίγο με Γιώτα Γρίβα!!
Αγαπημένη μου… Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…