Ο Ουίνσταν Χιου Ώντεν (Wystan Hugh Auden,1907-1973) όπως κατά καιρούς έχω αναφέρει είναι ο αγαπημένος μου ποιητής, κυρίως γιατί τα ποιήματά του είναι μελαγχολικά και η μελαγχολία για εμάς που μεγαλώσαμε στη μαγευτική- μα λίγο μελαγχολική τα βράδια- Μεγάρχη είναι ζωοποιός…
Υπήρξε ο ύπατος ποιητής της γενιάς του, που ονομάστηκε «Γενιά του Ώντεν» είτε αλλιώς, «Γενιά του ’30». Τον είπαν ποιητή του τέλειου στίχου. Εισήγαγε την καθημερινή γλώσσα στην αγγλική ποίηση γράφοντας στίχους πολιτικούς και στοχαστικούς, δραματικούς και τολμηρούς…
Τούτες τις δύσκολες ώρες του αποχαιρετισμού των δυο αντρών που σημάδεψαν την ύστερη νεότητά μας, τα τελευταία 13 χρόνια, του Κώστα Αγοραστού και του Χρήστου Μιχαλάκη, δεν βρίσκω άλλα λόγια να πω και δεν μπορώ παρά να δανειστώ αυτά από το «Εξιτήριόν» του και το «Πένθιμο μπλουζ», παραλλάσσοντάς το κατ’ ελάχιστον…
«Κόψτε τα τηλέφωνα, πάψτε τα ρολόγια, το πιάνο κλείστε, πνίξτε τύμπανα και λόγια… Δώστε ένα κόκαλο στο σκύλο να ησυχάσει, ο θρήνος άρχισε, ο Κώστας κι ο Χρήστος ας περάσουν…»…
… «Τ’ αεροπλάνα από πάνω να στενάξουν, στον ουρανό ψηλά «Έφυγαν» να γράψουν… Μαβιές κορδέλες βάλτε στ’ άσπρα περιστέρια, τα μαύρα γάντια οι τροχονόμοι έχουν στα χέρια…»…
… «Ανατολή και Δύση, αυτοί, Βορράς και Νότος, Χαρά της Κυριακής, της εβδομάδας μόχθος… Ήταν το φως και η νύχτα μας, τραγούδι ,πάθος. Πιστεύαμε αιώνια την αγάπη. Μα ήταν λάθος…»…
… «Τ’ αστέρια δεν τα λαχταρούμε, πάρτε τα, σβήστε τα… Τον ήλιο ρίξτε τον και το φεγγάρι κρύψτε… Αδειάστε τον ωκεανό, διώξτε τα δάση· Τίποτα πια καλό, ποτέ, δε θα χαράξει…»…
Αγαπημένη μου… Κι όμως θαρρώ πως μια μέρα… κάτι καλό θα χαράξει…