Διπλός γλυκός καημός η αγάπη για Αγοραστό-Παπαστεργίου, που η μοίρα τους έχει στείλει, στη γαλανή τη γέφυρα τα δυο γλυκά της χείλη (… της Πατούλαινας)…
Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου η Μαρίνα Σταυράκη-Πατούλη, η αποκαλουμένη Πατούλαινα, έλαμπε μέσα στο κρεμ συνολάκι της πάνω στην κεντρική πεζογέφυρα των Τρικάλων η οποία είχε φωτιστεί γαλάζια για την περίσταση…
Τότε ήταν που την πλησίασαν τα δυο καυτά αγόρια της τοπικής, πανελλαδικής και Ευρωπαϊκής μη σου πω, πολιτικής σκηνής…
«Μα τι ωραία που είστε εδώ;» ψέλλισε η εντυπωσιακή Μαρίνα (… μας την έκοψε την ανάσα!!!) βλέποντας Αγοραστό και Παπαστεργίου να πλησιάζουν με πολλή γοητεία και μεγάλη εμπειρία…
Εκείνοι απάντησαν με μια φωνή, κρατώντας ο ένας το δεξί κι ο άλλος το αριστερό της χέρι (… τα είχαν περάσει όλοι με αντισηπτικά, σας βεβαιώ γιατί ήμουν μπροστά)…
«Στη νύχτα που ζυγώνει δε θα σ’ αφήσουμε μόνη» της είπαν με μια φωνή «το χέρι θα σου κρατήσουμε, γλυκά να σε ξεναγήσουμε…»…
«Κι όπως η νύχτα πέφτει» έκανε η Μαρίνα «μεσ’ το μυαλό μου φέρνω τα χρόνια που περάσαν και σας έβλεπα σαν ξένους, χωρίς να έρθω Τρίκαλα!… Τι έχασα Θεέ μου…»…
«Όμως εμείς θα μείνουμε» συνέχισαν Αγοραστός-Παπαστεργίου «μόνη σου δε σ’ αφήνουμε, όσο κρατάει η καρδιά σου δε φεύγουμε από κοντά σου»!!!…
«Και πως καταφέρατε να έχετε τέτοια καλή συνεργασία και να φτιάξετε τέτοια ωραία πόλη;» συνέχισε τις εγκυκλοπαιδικές της ερωτήσεις η Μαρίνα…
«Εμείς» απάντησαν με μια φωνή πάλι «κι όταν μας βλέπεις φαινομενικά να ξενυχτάμε στις γέφυρες, δουλεύουμε εκείνη την ώρα, παρατηρούμε τη ζωή και σχεδιάζουμε έργα»!!!… Και απήλθαν για καφέ στην Ασκληπιού, με μάσκα, γόβα και σκαρπίνι… Αφιερωμένο…
Αγαπημένη μου… Ας βιαστούμε επιτηδευμένα…