Το τρένο σε πήρε πουλί, χελιδόνι μου…

Ti amo μωρό μου!!!… Κλαίνε όλα τα Καλύβια (… τα Μεγάλα) και τα περίχωρα. Ο Θωμάς Χαχάμης με μια συγκλονιστική ανάρτηση στο facebook αποχαιρετά τα κρατικά τρένα και υποδέχεται τους Ιταλούς επενδυτές της Ferrovie…Τρίζουν τα κόκκαλα και του προπάππου του…

 

Κλαυθμός και οδυρμός στα Μεγάλα Καλύβια και στα περίχωρα αυτών το τελευταίο 24ωρο. Τα κρατικά τρένα τραβάνε χειρόφρενα κι από σήμερα τα αναλαμβάνουν οι Ιταλοί επενδυτές της Ferrovie…

 

Ο Θωμάς Χαχάμης, η εμβληματική αυτή φιγούρα των Ελληνικών σιδηροδρόμων, ο άνθρωπος που αγάπησε όσο λίγοι τα τρένα (.. ακόμη και το κινητό του χτυπάει με τον ήχο του «τσαφ τσουφ» του καρβουνιάρη), ο απόγονος της ηρωικής οικογένειας των Χαχαμαίων που έστησαν τον Θεσσαλικό σιδηρόδρομο, επικράνθη σφόδρα…

 

Κάθισε στα σκαλοπάτια του σταθμού στο Λιανοκλάδι, πήρε ένα σουβλάκι με ψωμάκι καρφωμένο στη κορυφή, έριξε πίσω τα λυτά του τα μαλλιά, έκλεισε τα μάτια του και άφησε το αεράκι να τον χτυπήσει στο πρόσωπο….

 

Ήρθαν στο μυαλό του εικόνες από τον προπάππου του και τον παππού του, που δούλευαν κι αυτοί στα τρένα της εποχής κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του για να καταλήξει στο σουβλάκι (… λίγη αλμύρα ακόμη!!!)…

 

Έπειτα το έφαγε, να αναλάβει δυνάμεις, κι έκατσε κι έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο αποχαιρετισμού των κρατικών σιδηροδρόμων και καλωσορίσματος των Ιταλών, όπως φαίνεται στη φωτό παρακάτω (… κάνετε κλικ παρακαλώ, αξίζει)…

 

Το κείμενο ήδη εστάλη προς δακτυλογράφηση και τοποθέτηση σε ειδική προθήκη στο Μουσείο Ευρωπαϊκών Σιδηροδρόμων στη Γενεύη, ως μνημείο αφοσίωσης και αγάπης για τα τρένα!!!…

 

Κι ύστερα, με το γαλάζιο πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό, τον χρυσό Σταυρό να λαμπιρίζει στον ήλιο του μεσημεριού περπάτησε μόνος πάνω στις γραμμές, σιγοτραγουδώντας το άσμα ασμάτων του Ξαρχάκου και της μεγάλης Βίκυς Μοσχολιού… «Τα τρένα που φύγαν αγάπες μού πήρανε… Αγάπες και κλαίνε, ποια μοίρα τις μοίρανε; Δώς μου χέρι να πιαστώ να πιαστώ, να κρατηθώ, ένα γέλιο, μια ματιά κι ανασταίνετ’ η καρδιά. Το τρένο σε πήρε πουλί, χελιδόνι μου. Σε τύλιξ’ η νύχτα κι ορφάνεψα μόνη μου»…

Κλαίμε Θωμά… Εμείς, οι Μεγαλοκαλυβιώτες, η μάνα του Πελέ κι η… πεθερά του Χάσι, μη σου πω!!!…

 

Αγαπημένη μου… Ας σταθούμε εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και ας φωνάξουμε στο κενό. Σίγουρα θα μας απαντήσει…

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;