Τι τραβάει κι αυτό το πονεμένο (… ο Σκρέκας)…; Τι κακό είναι αυτό που τον βρήκε, να μη μπορεί να χαρεί την υπουργία του, και χιόνια, και φωτιές και ξανά χιόνια και πόλεμος και ενεργειακή κρίση… Ξεματιάστρες επειγόντως!!!…
Όταν εκείνο το Ψυχοσάββατο βρέθηκαν σε μνημόσυνο ο Σκρέκας και οι άλλοι (Παπαστεργίου, Μιχαλάκης, Μπάρδας, Γακόπουλος και στο βάθος, πάντα, Ζιώγας) ο υπουργός έδειχνε καταπονημένος…
«Από τα πολλά τα βάσανα, ξέχασα πώς με λένε» του είπε του Παπαστεργίου που ήταν δίπλα του «κι όταν θα μπω στην εκκλησιά, ως και οι εικόνες κλαίνε, καλώς τονε το δυστυχή μου λένε»…
Ο Παπαστεργίου, φύση ευαίσθητη, συγκινήθηκε με το δράμα του υπουργού μας… «Κώστα» του είπε «επήγα να ανάψω ένα κερί στην εκκλησιά για μένα ύστερα το μετάνιωσα και τ’ άναψα για σένα… Πήγα ν’ ανάψω δυο κεριά, μα βρήκα μόνο ένα έσκυψα και προσκύνησα και τ’ άναψα για σένα»…
Ο Σκρέκας σα να γαλήνεψε και τον ευχαρίστησε πολύ… «Όμως εσύ τρία κεριά πάντα να ανάβεις, φως μου» του είπε του δημάρχου «τα δυο για μας, το μοναχό για τσ’ άτυχους του κόσμου… Ένα κερί και ένα κορμί μια διαφορά έχουν μόνο το ένα λιώνει απ’ τη φωτιά και τ’ άλλο από τον πόνο»…
Αγαπημένη μου… Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μα κι αυτή ακόμη πεθαίνει…