Αυτή η 28η Οκτωβρίου στα Τρίκαλα δεν έμοιαζε με άλλες, των προσφάτων τουλάχιστον ετών. Παρά την ηλιοφάνεια για εμάς τους Μεγαρχιώτες η μέρα έμοιαζε συννεφόεσσα και βροχόεσσα, πένθιμη σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς εκεί που άλλοτε στέκονταν αγέρωχος και χαμογελαστός ο Κώστας ο Σκρέκας, βρίσκονταν τώρα ο Δημήτρης ο Παπαστεργίου…
Η θεία μου η Λία και οι φιλενάδες της Δοσούλα, Αρχοντούλα, Γεωργούλα, Σαββούλα, Ματούλα, Καιτούλα, Γιαννούλα, Δημητρούλα και Μαρούλα που άλλοτε έπιαναν θέση στη σκιά απέναντι από τα επίσημα και τον ξεμάτιαζαν εναλλάξ τον Σκρέκα, αρνήθηκαν να κατέβουν και να συμμετάσχουν σε τούτες τις επετειακές εκδηλώσεις…
Μάλιστα απ’ ότι μου λέει η θεία μου η Λία τηλεφώνησαν στον ίδιο τον πρώην (… μα εν δυνάμει ξανά!) υπουργό και σε ανοιχτή ακρόαση του είπαν «Κώστα μας την καρδούλα μας την έκανες κομμάτια, γυρνάμε στους δρόμους σαν τρελές με βουρκωμένα μάτια, γύρνα πίσω Κώστα μας, μη μας αφήνεις μόνες, μας έζωσαν οι στεναγμοί, μας έπνιξαν οι πόνοι»…
Θα ‘ρθει μια μέρα που θα γυρίσει!!!… Που θα πάει…
Αγαπημένη μου… «Ταμείον εστιν αρετής η σωφροσύνη» που έλεγε και ο Μένανδρος…