Τη 23η του αυτού μηνός η φύσις χαίρεται και η πλάση αγάλλεται, οι καρδιές μας ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο, σκιρτοβατούν και προς τον Θεό αναπέμπουν ευχαριστίες για τη γέννηση του λατρεμένου του λαού Χρήστου Μιχαλάκη, για τη γενέθλια ημέρα του παιδιού που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της επαρχίας ταύτης…
Η 23η Νοεμβρίου είναι δι’ ημάς μέρα μεγάλη και σπουδαία. Κυρίως γιατί είναι τα γενέθλια της αιώνιας αγαπημένης μας (… όπως είπε κι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ εμείς μια γυναίκα αγαπήσαμε και τέλος), αφετέρου δε γιατί την ημέρα ταύτη έχουν γεννηθεί εξέχουσες προσωπικότητες του τόπου όπου ο αντιπεριφερειάρχης Χρήστος Μιχαλάκης και ο φίλος μου ο Αποστόλης Σιώκης, πρόεδρος του φερώνυμου Ομίλου Σιώκη…
Για τον Απόστολο δε λέμε πολλά, καθώς τυγχάνει σεμνός και ταπεινός και αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, τα οποία αφήνει για τον γαμπρό του τον Δουλόπουλο…
Μπορούμε όμως και πρέπει να πούμε για τον Χρήστο Μιχαλάκη. Να θυμηθούμε εκείνη την κρύα νύχτα της 23ης Νοεμβρίου 1965 όταν και η βασιλομήτωρ Ελένη τον έφερνε στον κόσμο τούτο, τον μάταιο και πικρό, για να δώσει ο ίδιος απλόχερα χαρά και καλοσύνη…
Ο Μιχαλάκης αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ και συνεχίζει απλός, προσιτός και ταγμένος στο πλευρό του οδοιπόρου, του αγρότη, του καλλιεργητή, του χωρικού, του αστού, του κληρικού, πάντων και πασών…
Ευχόμεθα ολοψύχως και ολοκαρδίως το «έτη πολλά κι ευλογημένα παρά τω Θεώ», να τον χαίρονται πρωτίστως η Βασιλομήτωρ Ελένη, η αιώνια αγαπημένη του Μαρούλα, η θυγατέρα του Ναυσικά, ο υιός Κωνσταντίνος, ο Καρανάσιος και εμείς, ο περιούσιος λαός του Κυρίου…
Αγαπημένη μου… Αυτός που δεν βλέπει το σκοτάδι, δε βλέπει το φως…