Ένα απόγευμα θλιμμένο σε θυμηθήκαμε, όσα περάσαμε σκεφτόμασταν και λυπηθήκαμε…Με την ανάμνησή σου ζούμε και τυραννιέμαστε μα πίστεψέ μας σ’ αγαπούμε, δεν σ’ αρνιέμαστε…
… Λυπούμαστε γιατί δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε στο χωρισμό και κάθε παρέλαση σε θυμόμαστε, μας παίρνουνε τα δάκρυα, οι καημοί και τα παράπονα και νιώθουμε τη ζωή μας να τελειώνει…
‘Ετσι απλά, φόρος τιμής στον Χρήστο Μιχαλάκη που αγαπήσαμε και για 13 χρόνια έκανε τις εθνικές μας επετείους καλύτερες και πιο χαμογελαστές και πιο ωραίες και πιο μοναδικές…
Πλέον μπορεί να μαζεύει καρύδια στα περβόλια του συμπέθερου Φόρη Ρόμπου, μαζί να αναπολούν το παρελθόν και μαζί να ονειρεύονται ένα άλλο μέλλον…
Αγαπημένη μου… Όπως έλεγε και ο Ισοκράτης «μίσει τους κολακεύοντας ώσπερ τους εξαπατούντας· αμφότεροι γαρ πιστευθέντες, τους πιστεύσαντας αδικούσι»..