«Τι μου συμβαίνει, γιατί δεν μπορώ να είμαι cool;» αναρωτιόταν ο Γούντι Άλεν στο σινεφιλικό «Play it again, Sam» και νομίζω ότι κάτι ανάλογο πρέπει να αναρωτιέται αυτές τις ζεστές μέρες του Αυγούστου και ο υποψήφιος δήμαρχος Τρικκαίων Αχιλλέας Οικονόμου, όταν τα βράδια ανοίγει την καρδιά του στην αιώνια αγαπημένη του Βίβιαν, η οποία διακρίνεται αμυδρά στη φωτογραφία παραπάνω…
Ο Οικονόμου μπορεί να το εξωτερίκευσε αιφνιδιαστικά, αλλά το δούλευε καιρό μέσα του να διεκδικήσει μια μέρα τη δημαρχία στα Τρίκαλα και την απόφαση την πήρε μια μέρα στο μαγευτικό, αλλά θορυβώδες, Πατέλι της Λέρου αγναντεύοντας το πέλαγος…
Και ήταν μια απόφαση συνειδητοποιημένη και ο ίδιος πηγαίνει στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου όχι για μια… καλή εμφάνιση, αλλά για να τις κερδίσει. Δυσκολίες μπορεί να υπάρχουν με μηχανισμούς και ιστορίες, αλλά ο Οικονόμου προέρχεται από την κοινωνία και αυτή φιλοδοξεί να εκφράσει…
Δεν ισοπεδώνει, δεν μιζεριάζει, δεν αφορίζει, αλλά το εξηγεί ωραία ότι θέλει να συνδέσει το παρόν των τεχνολογικών και όχι μόνο επιτευγμάτων του Δήμου με το μέλλον ενός ανθρώπινου Δήμου που όλες αυτές οι τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν θα εφαρμόζονται στην πράξη προς όφελος των κατοίκων και των επισκεπτών της πόλης…
Τα θέλω του θα τα δούμε να ξεδιπλώνονται μέρα με τη μέρα και θαρρώ πως είναι αλήθεια η ώρα να ακούσουμε άλλα πράγματα για την πόλη του μέλλοντός μας…
Ο Οικονόμου είναι αποδεδειγμένα ικανός και ο άνθρωπος χωράει τους πάντες στον συνδυασμό του (… και θα το δείτε προσεχώς)… Μου μοιάζει με τον Γούντι Άλεν, για να κλείσω όπως ξεκίνησα, που ο άνθρωπος χώρεσε κωμωδίες, δράματα, μιούζικαλ, ψευδοντοκιμαντέρ, σάτιρες, νουάρ, αρχαίο δράμα και φαντασία κάτω από το ίδιο ύφος, την ίδια γραμματοσειρά, την ίδια φόρμα.
Αγαπημένη μου… And I’m messed up, been stressin’ lately…