Δεν υπάρχει κάτι πιο παρεξηγημένο από την αναμονή στη σκάλα. Είναι εκείνες οι στιγμές που στέκεσαι, κρέμεσαι μεταφορικά (και ενίοτε κυριολεκτικά), και αναρωτιέσαι πότε θα φτάσει η σειρά σου. Μια τέτοια στιγμή μετατρέπεται εύκολα σε αφορμή για κωμικά απρόοπτα, κοινωνικές παρατηρήσεις και φιλοσοφικούς στοχασμούς – όλα σε τρία τετραγωνικά μέτρα σκαλοπατιών…
Η σκάλα του Επιμελητηρίου Τρικάλων, εκτός από αναγκαίο αρχιτεκτονικό στοιχείο, είναι και ένα μικρό κοινωνικό πείραμα. Ποιος θα κάνει στην άκρη όταν κάποιος χρειαστεί να κατέβει ή να ανέβει; Ποιος θα παραπονεθεί πρώτος; Και ποιος θα κλέψει τη δική σου θέση με τη μαγική φράση «Αχ, εγώ είμαι μόνο για ένα βλέμμα»…;
Το πιο χαρακτηριστικό είναι η κίνηση του κεφαλιού. Αν είσαι στα χαμηλά σκαλιά, κοιτάς προς τα πάνω με αγωνία – ποιος αργεί; Αν είσαι στα ψηλά, κοιτάς προς τα κάτω με υπεροψία – «κι εγώ κάποτε περίμενα». Και κάπου στη μέση, όλοι προσποιούνται ότι δεν τους νοιάζει…
Η σκάλα τελικά είναι ένας χώρος σκέψης, αυτογνωσίας και κρυφής παρατήρησης. Σου δίνει χρόνο να αναλογιστείς τη ζωή σου, να καταστρώσεις σχέδια ή απλά να σκεφτείς τι θα φας μετά. Γιατί, όπως και στη ζωή, κάθε σκαλοπάτι είναι μια πρόκληση – το θέμα είναι πώς θα περιμένεις τη σειρά σου…
Αγαπημένη μου… Το ερώτημα είναι: θα πάρεις μέρος στην παράσταση ή θα είσαι ο παρατηρητής; Καλύτερα παρατηρητής, λέω εγώ!!!