Ο Δημήτρης ο Κουρέτας εξακολουθεί να μας κάνει να κλαίμε με τις διηγήσεις ιστοριών της καθημερινότητάς του.
Τελευταία αυτή που έκανε ποδήλατο κάπου στα όρη και στα βουνά της Λάρισας, που στάθηκε να ανάψει ένα κεράκι σε μια εκκλησιά, να πιεί λίγο νερό να δροσιστεί και να ακούσει μια γραιούλα που τον πλησίασε να του μιλήσει. Δακρύστε ελεύθερα:
“Στην συνήθη ποδηλατική μου διαδρομή περνάω απο ενα μοναστήρι. Στο μοναστήρι αυτό σταματώ και πίνω νερό. Σήμερα σταμάτησα και μπήκα μέσα στη λειτουργία , να ακούσω. Ημουν με την ποδηλατική ενδυμασία ( κράνος κλπ) και άναψα ενα κερί στην είσοδο. Δίπλα μου ήταν μια γιαγιά και μου λέει:
παιδί μου ( εγω ειμαι το παιδι, χα,χα,χα), ρίξε το ευρώ πάνω στο κουτί γιατί δεν φτάνω.
Δεν ήξερε οπως κατάλαβα να διαβάζει , όμως το γεγονός οτι ηρθε να δώσει ετσι το ευρώ για να κάνει πιθανόν μια ευχή , συνοψίζει ( κατα τη γνώμη μου πάντα) εναν ιδιότυπο Ελληνισμό, που ίσως τους πιο πολλούς δεν τους λέει τίποτα πια. Και όμως εμένα μου λέει ( ακόμη). Και με κάνει να ανατριχιάζω ακόμη διαβάζοντας στον Επιτάφιο του Περικλή
‘Εσείς, παίρνοντας παράδειγμα αυτούς που έπεσαν στον πόλεμο και πιστεύοντας ότι η ευτυχία βασίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στην γενναιότητα, μην αποφεύγετε τους κινδύνους του πολέμου υπέρ της πατρίδος’.
Συμπληρώνω εγω: τον όποιο πόλεμο υπερ της πατρίδας μας…
Δεν μιλώ για όπλα και σκοτωμούς , για να μην παρεξηγηθώ. Μιλώ για τους άλλους πολέμους που πρέπει να δίνουμε συνέχεια για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια άνετα τα παιδιά , κάθε μέρα…”.
