Η βουλεύτρια Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ Μαρίνα Κοντοτόλη είναι η ζωντανή απόδειξη του ρηθέντος από τον Πάουλο Κουέλιο ότι “αν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις”.
Από φτωχή οικογένεια πέρασε τα εφηβικά της χρόνια στην Αθήνα δουλεύοντας σε πτηνοτροφείο και ανθοπωλείο. Πίστεψε στις δυνάμεις της, δούλεψε πολύ και σκληρά, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο, έκανε πετυχημένη επιχείρηση σε Αθήνα και Τρίκαλα και εκλέχτηκε βουλεύτρια χάρη στην αγάπη του κόσμου. Η ίδια με ανάρτησή της σήμερα, ημέρα της γυναίκας, θυμάται και στέλνει το μήνυμά της:
“8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε φορά που φτάνει η 8η Μαρτίου, η μνήμη μου με γυρίζει πίσω. Στην παιδική μου ηλικία. Στην ίδια ακριβώς εικόνα.
Να πουλάω λουλούδια στο άλσος της Κηφισιάς, στον πάγκο της κ. Φιλιώς.
Δεν το γράφω για εντυπωσιασμό. Δεν ήταν ούτε καλό, ούτε κακό. Ήταν απλώς η πραγματικότητα.
Στα 12 με 16 μου, το πρωί δούλευα στο πτηνοτροφείο και το απόγευμα στο ανθοκήπιο, όπου μου άρεσε να χάνομαι μέσα στα λουλούδια. Ένα χαρτζιλίκι για μένα. Κάτι δικό μου.
Άκουγα πως αυτή η μέρα αφορά τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων. Και σκεφτόμουν:
“Εγώ δουλεύω, άρα είμαι τυχερή. Φαντάσου άλλες γυναίκες που δεν έχουν δουλειά ή πληρώνονται ελάχιστα. Τουλάχιστον βοηθάω την οικογένειά μου.”
Μέσα στο άλσος, ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, έβλεπα χαμόγελα. Χέρια γεμάτα λουλούδια. Πρόσωπα ξέγνοιαστα.
Κι εγώ, ανάμεσα στο πλήθος, αναρωτιόμουν:
“Είναι όλες οι οικογένειες σαν τη δική μου; Δουλεύουν κι άλλα παιδιά σαν κι εμένα; Υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν επιλογές; Που παλεύουν, αλλά η προσπάθειά τους δεν φτάνει;”
Έψαχνα κάποιο κορίτσι στην ηλικία μου. Κάποια με την οποία θα μπορούσα να ταυτιστώ. Αλλά δεν βρήκα ούτε μία.
Κάποιοι με ρωτούσαν:
“Δουλεύεις από τόσο μικρή;”
Χαμογελούσα. “Αν ήξεραν…”
Το σκληρά και τα δύσκολα δεν τα σκεφτόμουν. Δεν ήξερα το διαφορετικό. Για μένα, η δουλειά ήταν απλώς δεδομένο.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο αγώνας δεν σταμάτησε ποτέ. Ως εργαζόμενη. Ως κόρη. Ως μητέρα. Ως γυναίκα.
Δεν πήγα σχολείο όταν έπρεπε.
Δεν έπαιξα σαν παιδί.
Δεν έκανα αθλητισμό.
Δεν έκανα μουσική.
Δεν έκανα χορό.
Δεν πήγα διακοπές, καφέδες, ταβέρνες.
Είχα μόνο δουλειά.
Αυτή η ημέρα δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση.
Για όλες τις γυναίκες που δεν είχαν επιλογές.
Για όσες ακόμα δεν έχουν.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που παλεύουν.
Σε αυτές που ανοίγουν δρόμους.
Σε αυτές που συνεχίζουν.”
