Η Ο.Λ.Μ.Ε. κοχλάζει στη μιζέρια της!!! «Καλούμε όλους τους συναδέλφους να πάρουν θέση δίπλα στους αγωνιζόμενους μαθητές μας! Εδώ και τώρα το Υπουργείο Παιδείας ν’ αφήσει τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, που θυμίζουν άλλες εποχές και να ικανοποιήσει τα αιτήματα μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών. Καμία εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε σχολεία υπό κατάληψη!».
Το Ακόλουθο άρθρο, αν και δημοσιεύτηκε το 2004, η Ο.Λ.Μ.Ε. το καθιστά απολύτως επίκαιρο, καθώς ξεσηκώνει «παιδαγωγικά» τους μαθητές για καταλήψεις σχολείων.
«Η γιαγιά Μαρία και….. Καταλήψεις Σχολείων
Του Θανάση Νάστα, Δ/ντή Λυκείου Τρικάλων «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ»
Λένε πως άρχισε το εθιμικό γαϊτανάκι των καταλήψεων στα δημόσια σχολεία! Ονειροπαρμένοι θάναι όσοι βλέπουν αυτά που δεν επιτρέπεται. Οι σπερμολόγοι μάλλον έχουν ως στόχο να χλευάσουν τη θεά Θέμιδα.. Φημολογείται πως έχει απαγορεύσει στα εγκόσμια όργανά της να ακούνε και να βλέπουν οτιδήποτε σχετικό με καταλήψεις στα δημόσια σχολεία.
Αυτή όμως η ονειροφαντασιά και σπερμολογία με έκανε να θυμηθώ το ακόλουθο παραμύθι, που διηγούνταν στο εγγόνι της η σχωρεμένη πλέον γιαγιά Μαρία. Το εκθέτω προς μελέτη, μήπως και οι αποδέκτες του καθρεφτιστούν στα νοήματά του και προβληματιστούν, για να αντιμετωπιστεί στη νομική του βάση το σχιζοφρενικό πλέον φαινόμενο των καταλήψεων, που όχι μόνο δε λύνει τα όποια υπαρκτά προβλήματα αλλά συσσωρεύει και άλλα.
«Μια φορά και ένα καιρό σε μια χώρα, που ονομαζόταν Χαβαλεδιστάν και ιδιαίτερα στο νομό με την επωνυμία Τρικαλιστάν, είχαν πρόβλημα με τα δημόσια σχολεία. Κάθε χρόνο στις αρχές του Δεκέμβρη μια ομαδούλα μαθητών με χαβαλετζίδικη διάθεση σφράγιζε τα σχολεία «δημοκρατικά» αλλά και υπό τα ηχηρά ή υποτονικά χειροκροτήματα της πολιτείας, των εντεταλμένων οργάνων της, των γονέων και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Βλέπεις, παιδί μου, τα παιδάκια τα οποία ρεύονταν από επάρκεια αγαθών, που τους παρείχε το πορτοφόλι του μπαμπά, έπρεπε να επιδοκιμάζονται και να επιβραβεύονται για το «αγωνιστικό ήθος» και το καταστρεπτικό τους πάθος κατά της περιουσίας του σχολείου.
Μια Βουλευτίνα μάλιστα, που έφερε το όνομα Ληνέκα, έκανε και επερώτηση στη Βουλή, εκεί που λένε ότι συζητούν τα σπουδαία του Έθνους, για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των μαθητών των δημοσίων σχολείων στις καταλήψεις και στα συνακόλουθα. Φαίνεται πως με την ενέργειά της αυτή έβγαλε εφηβικά απωθημένα, αφού στο ιδιωτικό σχολείο, όπου φοιτούσε, δεν επιτρεπόταν τέτοια τερπνά, φαιδρά και «ωφέλιμα».
Αλλά και ο αρμόδιος Υφυπουργός Παιδείας, ο κ. Σόλακ υπερακόντισε σε δημοκρατική ευαισθησία, όταν είπε και καταγράφτηκε στα πρακτικά της Βουλής του Χαβαλεδιστάν: «…τα παιδιά έχουν δικαίωμα να ζυμώνουν ιδέες…..αρκεί να μην κάνουν ζημιές…»! Δηλαδή στο εξής οι μαθητές θα έκαναν καταλήψεις και με την «άδεια» του Υπουργείου Παιδείας, διότι τι Υπουργείο θα ήταν, αν δε νοιαζόταν να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά τη χρήση της ντουντούκας και άλλων συναφών παιδαγωγικών εργαλείων, που πλάθουν «δημοκρατικούς πολίτες»!
Η πολιτεία Χαβαλεδιστάν όμως κόντρα στη φύση της σε μια έκλαμψη σωφροσύνης αντιλήφθηκε το πόσο ανίερη και ολέθρια πράξη είναι το σφράγισμα και η καταστροφή των σχολείων, που κτίζονται από το υστέρημα του κοσμάκη. Ψήφισε νόμο που όριζε: «Όποιος καθ’ οιονδήποτε τρόπο παρεμποδίζει, διαταράσσει ή διακόπτει την ομαλή λειτουργία των δημοσίων σχολείων….ή παρανόμως παραμένει στους χώρους λειτουργίας αυτού τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Η ποινική δίωξη των υπαιτίων ασκείται αυτεπαγγέλτως». Και «αυτεπαγγέλτως» σημαίνει πως ο κυρ-εισαγγελέας δεν πρέπει να καμώνεται ότι δε βλέπει και δεν ακούει τα όσα κάνουν την αγορά να βουίζει. Αλλά παρά το «αυτεπαγγέλτως» ο αρμόδιος κυρ-εισαγγελέας πυγοβαρούσε, παιδί μου, και δε φρόντιζε να ανοίξουν τα δημόσια σχολεία, που οι καταληψίες ξεφτέλιζαν και κατέστρεφαν.
Σαν τελείωσε όμως το λαοφίλητο έθιμο των καταλήψεων και γύρισαν οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» μαθητές στα θρανία τους, συνέβη το εξής παράδοξο και δημοτερπέστατο θαύμα: Έστησαν οι μαθητές στα αμφιθέατρα των σχολείων δικαστήρια με υπόδικους τις ομαδούλες των καταληψιών, τους πολιτικούς, τον τοπικό κυρ-εισαγγελέα, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Στην απολογία τους οι καταληψίες είπαν: «Παιδιά είμαστε και κάναμε λάθος. Ηθικοί αυτουργοί της πράξης μας είναι οι υπόλοιποι υπόδικοι. Δεν προστάτευσαν το θεσμό του σχολείου, δεν εφάρμοσαν το νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν, δε βγήκαν να καταδικάσουν τις ενέργειές μας. Αντίθετα, επειδή μας θέλουν «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους»,δηλαδή σαν τα μούτρα τους, με τον τρόπο τους μας χειροκροτούσαν. Τη σιωπή και τα χαμόγελά τους τα εκλαμβάναμε ως συμπαράσταση. Δε θέλαμε και πολύ σπρώξιμο, για να παραστήσουμε τους ήρωες».
Οι άλλοι υπόδικοι έγιναν κίτρινοι σαν φλουρί από όσα άκουσαν και, αφού άνοιξαν τα μουχλιασμένα συρτάρια του μυαλού τους, άρχισαν να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο και με δακρύβρεχτους όρκους να διαβεβαιώνουν πως έχουν οράματα για την εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο. Και μη χειρότερα, παιδί μου, από υποκρισία. Ειπώθηκαν και άλλα πολλά. Οι μαθητές εισαγγελείς ήταν καταπέλτες στις αγορεύσεις τους. Τελικά, αφού ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία, βγήκε η εξής απόφαση σε όλα τα δικαστήρια, που έστησαν οι μαθητές της χώρας Χαβαλεδιστάν:
«Στο όνομα του Συντάγματος και του δικαιώματος, που έχουμε ως έφηβοι, να οραματιζόμαστε για το μέλλον μας μέσα από ένα δημόσιο σχολείο με ποιοτικά χαρακτηριστικά αποφασίζουμε:
- Αναγνωρίζονται στους καταληψίες τα ελαφρυντικά της ανωριμότητας, της «άβουλης ανεμελιάς» (Ι. Γρυπάρης) και απαλλάσσονται, διότι μόνο εξαιτίας παροδικής φρενοβλάβειας σε καιρό δημοκρατίας σφράγισαν το σχολείο, που παρέμεινε ανοιχτό στους χαλεπούς καιρούς της Τουρκοκρατίας και της Γερμανοκατοχής. Υποχρεούνται όμως να πληρώσουν τις ζημιές. Από τις ημέρες των περιπάτων, εκδρομών και διακοπών περικόπτονται όσες απαιτούνται ,για να αναπληρωθούν οι χαμένες ημέρες διδασκαλίας.
- 2. Καταδικάζονται οι γονείς και κηδεμόνες των καταληψιών να φοιτήσουν επί εξάμηνο σε σχολή γονέων και κηδεμόνων, διότι έχασαν και το στοιχειώδη έλεγχο των παιδιών τους
- 3. Καταδικάζονται οι πολιτικοί και πολιτευτές όλων των κομμάτων να μην έχουν δικαίωμα υποψηφιότητας στις επόμενες βουλευτικές, νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές, διότι αντιμετωπίζουν τις παραβατικές πράξεις με γνώμονα το πολιτικό κόστος και διότι καρφάκι δεν τους καίγεται για τη λειτουργία του δημοσίου σχολείου, αφού οι περισσότεροι στέλνουν τα βλαστάρια τους σε ιδιωτικά σχολεία, όπου το κλίμα δε σηκώνει το αστείο των καταλήψεων.
- Καταδικάζονται οι εκπαιδευτικοί και τα συνδικαλιστικά τους όργανα, διότι κατά το μερίδιο της ευθύνης τους δεν κρατούν ψηλά το κύρος του δημοσίου σχολείου, αφού έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν ηθικά τις καταλήψεις. Υποχρεούνται να καθίσουν επί εξάμηνο στα θρανία, για να διδαχθούν από μαθητές-δασκάλους πολιτική αγωγή.
- Καταδικάζεται ο τοπικός κυρ-εισαγγελέας, διότι δεν είχε το θάρρος να υπερασπιστεί το νόμο, που, όπως λέει ο Δημοσθένης, γίνεται ισχυρός, όταν εφαρμόζεται, αλλά και ένα τίποτα, όταν ποδοπατείται. Τίθεται εκτός δικαστικού σώματος ως διαπλεκόμενος με τη χαβαλετζίδικη διάθεση των καταληψιών και την ωχαδελφική συμπεριφορά των άλλων υποδίκων».
Και τότε, παιδάκι μου, όπως λέει ο ποιητής μας Δ. Σολωμός, «κι ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χειροκροτούσε», που η νέα γενιά πήρε το μέλλον των δημοσίων σχολείων και της χώρας στα χέρια της. Και συ, παιδάκι μου, σαν μεγαλώσεις, για πες μου τι θα γίνεις; Διευθυντής, γιαγιά, σε σχολείο, για να το προστατεύω από τους μεγάλους, όπως τα παιδιά στο παραμύθι».
Αυτά με περισσή χάρη διηγήθηκε στο εγγόνι της η γιαγιά Μαρία. Επειδή όμως οι μύθοι έχουν διαχρονικότητα και επειδή ο νόμος, που μνημονεύει η γιαγιά Μαρία ισχύει και σήμερα (Ν.2811/Φ.Ε.Κ.62/9-3-2000), μήπως ο αξιότιμος κ. Εισαγγελέας πρέπει να αφουγκραστεί αυτό που ξεκουφαίνει όλους τους άλλους σ’ αυτή την πόλη; Το απροστάτευτο δημόσιο σχολείο καλεί κάθε αρμόδιο να επιδείξει «αυτεπαγγέλτως» «αρετήν και τόλμην» (Α. Κάλβος),για να αντιμετωπιστεί το ρεζιλίκι των καταλήψεων, που αποτελεί παγκόσμια αρνητική εκπαιδευτική πρωτιά.