Ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαγεωργόπουλος γράφει στο για τον φίλο του Δημήτρη Νικολάου που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή.
Αναλυτικά το κείμενο που αναρτήθηκε αρχικά στο sportrikala.gr:
«… «Γλυκανάλατους» είχε βαφτίσει την νεανική μας μπάντα ο εκτελών χρέη μάνατζερ του σχήματος και ιδιοκτήτης της θρυλικής 18/30 Νίκος Μουτσίκας στα μέσα της δεκαετίας του 80. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως και να ταίριαζε στους περισσότερους από μας ο χαρακτηρισμός. Σίγουρα πάντως δεν ταίριαζε στον κιθαρίστα του συγκροτήματος, τον Δημήτρη τον Νικολάου. (Στην κεντρική φωτό απο αριστερά Γιώργος Λάσκος, πλήκτρα, Δημήτρης Νικολάου, κιθάρα, Γιώργος Θεοχάρης, μπάσο, Μάκης Μαυραντζάς, ντραμς, Γιώργος Παπαγεωργόπουλος, κιθάρα, φωνή).
Ξεχώριζε ο Μήτσος από εμάς τους υπόλοιπους. Έκανε ο μπαγάσας ότι ακριβώς δεν κάναμε εμείς με πρώτο και καλύτερο εμένα. Ήταν σοβαρός, συγκεντρωμένος σε ότι έκανε, μελετούσε σχολαστικά παρτιτούρες και στίχους, στις πρόβες ήταν αυτός που μας έβαζε σε μία σειρά και στις συναυλίες ήταν η ήρεμη δύναμη που δεν επηρεαζόταν όσο κόσμο και αν είχαμε από κάτω.
«Τζώρτζη τρέχεις» μου έλεγε μαζί με τον Γιώργο τον Λάσκο (οι δυό τους στην φωτό) όταν τις περισσότερες φορές έφευγα από το μέτρο και …έτρεχα τα τραγούδια λίγο πιο γρήγορα, για να με επαναφέρουν. Και ήταν αυτός που με μνημειώδη συγκέντρωση άκουγε από κασέτες και βινύλια ξανά και ξανά τα τραγούδια για να γράψει τους αγγλικούς στίχους στο χαρτί (τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο για να τα βρίσκεις) και να μου τα φέρει έτοιμα στην πρόβα διότι δεν άντεχε να με ακούει να λέω το ίδιο κουπλέ δύο και τρεις φορές αγνοώντας το υπόλοιπο του τραγουδιού!
Στο φιλόξενο πατρικό του σπίτι μαζευόμασταν για πρόβες αρκετές φορές. Είχε ένα καμαράκι στο πίσω μέρος όπου τα είχε όλα τακτοποιημένα. Ηχεία, κιθάρες, πικάπ και μία μεγάλη συλλογή από βινύλια. Είχε μία μοναδική ιεροτελεστία να βγάζει τον δίσκο με προσοχή, να τον καθαρίζει με το βουρτσάκι με βασανιστική επιμέλεια και να μας ταξιδεύει στα ροκ μονοπάτια που γούσταρε.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες και ο Δημήτρης με την επιμέλεια που τον διέκρινε από μικρό έκανε σταθερά επαγγελματικά βήματα και έφτασε στο να δημιουργήσει μία μεγάλη επιχείρηση. Πάντα σοβαρός, πάντα μετρημένος, αφοσιωμένος στην δουλειά και στην οικογένεια του το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις.
Πριν τρία, τέσσερα χρόνια πήραμε την απόφαση να ξαναμαζευτούμε και να παίζουμε που και που. Βρισκόμασταν στο στούντιο του Μύλου Ματσόπουλου και όπως γίνεται πάντα όλοι μας κουβαλούσαμε τα …χούια του παρελθόντος. Εγώ πάλι απροετοίμαστος πήγαινα, αν είχε Τσάμπιονς Λιγκ την κοπάναγα ενώ ο Δημήτρης εκεί σταθερός στις παλιές του αξίες. Με την κιθάρα ή το μπάσο, με τις σημειώσεις του, πάντα στην ώρα του, πάντα τυπικός.
Το …reunion των Γλυκανάλατων δεν έγινε αλλά ήταν πάντα αυτό μου έλεγε ο Δημήτρης όταν με έβρισκε: «Ρε πες και τους άλλους να παίξουμε καμιά φορά».
Μας πρόλαβαν δυστυχώς τα σημερινά θλιβερά μαντάτα. Ο Δημήτρης έφυγε απροσδόκητα σε ένα δυστύχημα μέσα στην επιχείρηση του. Μαζί με τον Δημήτρη έφυγε και ένα μεγάλο κομμάτι της νεανικής μας αθωότητας και ανεμελιάς…
Ο συνοδοιπόρος του στους «Γλυκανάλατους»
Γιώργος Παπαγεωργόπουλος»