Του Αποστόλη Β.Παππά- Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων
Δάνειος ο τίτλος του σημερινού σημειώματος. Προηγήθηκε η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία. Ακολούθησε η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ. Στο Ουκρανικό ήξεις αφήξεις. Ως φαίνεται, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Αδυνατεί να υπερβεί και να απαλλαγεί από ιδεοληπτικές αγκυλώσεις που το καθοδηγούσαν στο παρελθόν. Μένει αγκυρωμένο σε έναν ακατανόητο κρυπτοαντιδυτικισμό. Δεν ενηλικιώθηκε ακόμη. Βασανίζεται από παιδικές αρρώστιες. Παραμένει ακόμη σκαρφαλωμένο στα κάγκελα. Δείχνει να μην έχει αντιληφθεί, ότι δεν είναι πλέον ένα κόμμα διαμαρτυρίας, όπου ο καθένας λέει και πράττει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς να έχει εθνικές συνέπειες. Είναι αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ένα εν δυνάμει κόμμα εξουσίας. Δεν χωράει πλέον η εκφορά ενός ακτιβιστικού λόγου, έτσι για να εκτονωθούν τα εσώψυχα του. Σε ένα κόμμα που θέλει να γίνει κυβέρνηση, θέση έχει μόνον υπεύθυνος πολιτικός λόγος. Δεν είναι μειωμένης εθνικής συνειδήσεως και αρετής, όσοι διαβάζοντας καλά τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς συνάπτουν αμυντικές συμφωνίες και παίρνουν καθαρές θέσεις, βλέπε Ουκρανία, με εκείνους, που είτε αρέσει είτε όχι είναι οι διαμορφωτές των ευρύτερων εξελίξεων, αλλά και των στενότερων που αφορούν τα καθ’ ημάς. Αυτό, στην απλή δημοτική λέγεται υπευθυνότητα. Όταν όμως οι πολιτικές σου φαντασιώσεις είναι αυτές που σε κατευθύνουν, τότε γίνεσαι κυνηγός της ουτοπίας και επιδίδεσαι σ’ επικίνδυνους εθνικούς ακροβατισμούς.
Αυτό, στην επίσης απλή δημοτική λέγεται ανευθυνότητα. Η δυτικοφιλία εκφέρεται από πολλούς με κάποια ενοχική προδιάθεση. Εκπέμπεται σαν κατηγορία. Κάτι σαν ρετσινιά. Την προσομοιάζουν με απώλεια και αυτής ακόμη της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό όμως συνιστά κλασσική περίπτωση παραποίησης της αλήθειας.
Είναι μανούλα σ’ αυτά η αριστερά. Φανατικά δυτικόφιλα ήταν τα δύο κορυφαία πολιτικά αναστήματα του περασμένου αιώνα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι τυχαία βεβαίως. Είχαν εδραία την πεποίθηση, ότι μόνον μέσω του δυτικού στρατοπέδου θα ικανοποιούντο τα συμφέροντα, τα ενδιαφέροντα, και οι επιδιώξεις της Ελλάδας. Και δικαιώθηκαν ιστορικά.
Ο μεν πρώτος διπλασίασε και εκτασιακά αλλά και πληθυσμιακά την Ελλάδα. Αν δε δεν προέκυπταν τότε δικές μας αποκοτιές, ίσως τα σύνορα της σημερινής Ελλάδας νάταν ανατολικότερα. Βέβαια δεν μας χαρίσθηκαν. Χύθηκε μπόλικο αίμα ελληνικό για να αποκτηθούν. Όμως, και ο διεθνής παράγοντας μας σιγοντάριζε. Όλοι γνωρίζουμε, ότι αλλαγές συνόρων χωρίς τη συγκατάθεση του δύσκολα γίνονται.
Ο δε δεύτερος την ενέταξε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, κόντρα ίσως τότε στην πλειοψηφία του λαού, με όλα τα συνακόλουθα οφέλη που προέκυψαν από αυτή τη μεγαλύτερη μεταπολεμική πολιτική επιλογή. Και δεν είναι μόνον εθνικοσυμφεροντολογικοί οι λόγοι, που η θέση της Ελλάδας είναι στη Δύση. Η Ελλάδα, ως κοιτίδα της Δημοκρατίας είναι πρόδρομος των δυτικών αξιών πάνω στις οποίες εδράζεται ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, με τα ανθρώπινα δικαιώματα να αποτελούν την κορωνίδα αυτού. Δυστυχώς, η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία του πράττειν, δεν είναι παντού αυτονόητα και δεδομένα. Για κάποιους, είναι και θα είναι για πολύ καιρό ακόμη ζητούμενα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν η ιστορική πολιτική και πολιτιστική συνέχεια της Ελλάδας να έχει σχέσεις με τον αυταρχισμό, τον ολιγαρχισμό και τον δεσποτισμό της ανατολής. Εκεί, που ποτέ δεν άνθισε η Δημοκρατία. Εάν σε κάποια κρίσιμη στιγμή είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε ανατολικόφιλη πολιτική, τότε, το μόνον που θα καταφέρναμε θάταν να ‘’επιτύχουμε’’ την Αλβανοποίηση ή την Βουλγαροποίηση της χώρας.
Η ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν όταν κάποιοι αλληθώριζαν προς Μόσχα μεριά, εάν δεν συνειδητοποιούσαν νωρίς το ατόπημα τους, δεν γνωρίζω ποια θάταν σήμερα η θέση της χώρας. Δύσκολα ένα κράτος πορεύεται μόνο του.
Παντού και πάντα οι συμμαχίες είναι αυτές που ορίζουν τη μοίρα του και τη διαδρομή του, όσο κι αν αυτό ακούγεται μοιρολατρικό. Είναι όμως ο αδυσώπητος πραγματισμός. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς ρομαντισμός η ιδεοληπτικά συμπλέγματα. Τώρα, το αν θα βγεις κερδισμένος ή χαμένος, συναρτάται με ποια πλευρά της ιστορίας συντάσσεσαι κάθε φορά. Αν συνταχθείς με τη σωστή κερδίζεις, αν με τη λάθος χάνεις.
Πάντως, όσον αφορά την περίπτωση μας η δυτικόφιλη πολιτική μας ωφέλησε. Κάποιες φορές ίσως και να μας αδίκησε. Άλλωστε, δύσκολα θα βρεις συμμαχία που να ικανοποιεί παν αίτημα. Όμως, αν κάνεις το ισοζύγιο προκύπτει πιστωτικό υπόλοιπο. Και αυτό είναι που μετράει. Σήμερα, ο πρωθυπουργός της χώρας ομιλεί ενώπιον του αμερικανικού κογκρέσου. Στα 250 χρόνια ιστορίας των ΗΠΑ μόνον 70 αρχηγοί κρατών μίλησαν ενώπιον του κογκρέσου. Στα διακόσια χρόνια ζωής του νεοελληνικού κράτους ο νυν πρωθυπουργός είναι ο πρώτος που λαμβάνει αυτή την ανώτατη τιμητική πρόσκληση. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Μάλλον προϊόν μιας συνεπούς και σταθερής στάσης και σχέσης. Τώρα που για τη γείτονα ακυρώνεται η αγορά των F35 και η αγορά και ο εκσυγχρονισμός των F16 βρίσκεται σε δύσβατο μονοπάτι, ο Έλληνας πρωθυπουργός καλείται να μιλήσει ενώπιον του αμερικανικού κογκρέσου. Δυστυχώς όμως, δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν όλοι το πόσο ισχυροί συμβολισμοί και όχι μόνον εκπέμπονται από αυτό. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουν, ότι η πρόσκληση αυτή τη δεδομένη στιγμή είναι και μια πίκα προς τον Ερντογάν για την επαμφοτερίζουσα στάση του στο Ουκρανικό και όχι μόνον. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, που τα μηνύματα στέλνονται εμμέσως ή πλαγίως. Και όχι μόνον αυτό, αλλά μεμψιμοιρούν και προσπαθούν να την κοντύνουν κιόλας.
Δεν ξέρω τι θα γινόταν, αν υπήρχε αντίστοιχη πρόσκληση για τον Ερντογάν. Κάτι όμως φαντάζομαι. Από τους σημερινούς επικριτές και σκεπτικιστές, ύμνοι για την επιτυχία του Ερντογάν και μπόλικη λοιδωρία για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Η δεν θα γινόταν έτσι;
Λέτε να κάνω λάθος;